Hartenkreten

Later is het nu geworden

Ik sluit de deur achter me dicht, met een doffe klap valt hij in het slot. Mijn adem stokt, mij hart bonst.
Het is in de namiddag, de klok wijst even over half vier. Het begint al te schemeren. Het zou niet lang meer duren, of de lantaarnpalen zouden aanfloepen. Dan zouden deze mijn silhouet op de muur tekenen, als een wazig spookfiguur.

Ik liet me langzaam door mijn knieën zakken. De zoete smaak van tranen op mijn lippen, ik likte met mijn tong mijn lippen af. Ik wist vanmorgen al dat ik geen mascara op had moeten doen, in elk geval waterproof dan. Nu werd duidelijk, waarom. Zwarte strepen over mijn wangen gaven het geheel een ontsierend effect. Ik was bekaf.

Bleef ik dan tegen dezelfde muur aanlopen? Werd het nou niet eens tijd voor een nieuw kastje?
Waar gelopen, de vloer zelf versleten, van de vicieuze cirkel, die maar op bleef doemen, telkens wanneer ik weer besloot de verkeerde keuzes te maken. Ik voelde me gevangen in mijn eigen zwartgallige gedachtengang.
Immers, er was niemand geweest, die mij had gevraagd om te vertrekken van de plek, waar God me had gebracht.
Ik had zelf mijn koffers ingepakt.

Ik liet me op de grond vallen, als een dweil, uitgewrongen. Mijn tranen drupten op de vloer, vormden heel langzaam een plasje. Ik had te dealen met mezelf. Ik wilde zo niet eindigen, dit was niet het later dat ik bedoelde, toen ik nog jong en naief was....

Schrijver: Stephanie-joy, 18 december 2007