Alle inzendingen over natuur

Soms verbaas ik me er weer eens over hoeveel dieren op mensen lijken of mensen op dieren. Het is maar hoe je het bekijkt. Ook dieren willen zich allemaal voortplanten en een nestje bouwen. Het bekende huisje, boompje, beestje is ook hen niet vreemd. Het beestje zijn ze dan wel zelf of hun jongen, maar toch die drive is aanwezig net als bij de mens.…

Het is veertig jaar geleden dat ik met vriendinnen het bosgebied doorkruiste nabij de oude kapel in bosgebied "De Brand" in Udenhout. Daar bloeien nu nog altijd de witte bosanemoontjes nabij de vijver waar het geluid van kikkers altijd weerklinkt en waar de hoge, kale stammen van eiken oprijzen en het pad flankeren. Veertig jaar zijn gepasseerd…

Bijna iedere dag maak ik een wandeling door het dorp. Eerst langs de zuidkant. van de er door lopende, vaart tot de fraaie Meidoornlaan me opwacht. Een straat die er vroeger minder florissant bij heeft gestaan – volgens zeggen. Nu is het een mooi straatje, met nog ouderwetse klinkers en opgeknapte huizen en boerderijtjes. Oudere bomen aan weerskanten…

De Tilburgse Veldhovenring bevindt zich zonder dat men het weet, dus onvermoed ongeveer op de kruising met de Besterdring die men welhaast moet passeren om daar te arriveren (Ik had nog aan de buschauffeur gevraagd welke bus koers zou zetten in die richting en bij de bushalte geluisterd naar het geluid van een opgewekte luid krassende kraai in de nog…

Laatst heb ik een ‘gedicht’ gemaakt geheten ‘Wat is toch die Stilte’, waarin geprobeerd is meerdere facetten van stiltes te benoemen. Hoe ik daartoe ben gekomen weet ik niet meer, maar opeens was het er weer eens – het besef van en over stilte. Iets wat we op het platteland zo af en toe nog wel eens kunnen ervaren op een zomerse avond, wanneer blijkbaar…

De esdoorn, die sinds jaar en dag mijn woning beschermt, ontvouwt in dit seizoen haar kruin als een wonderlijke bosschage met de aanzetten van geel gebladerte zoals in de Natuur betaamt. Gele blaadjes resteren nog aan de andere boom aan mijn venster, gedeeltelijk kaal nu en zwarte takken tekenen zich af tegen de lichtblauwe hemel. Een eenzame grijze…

Het herfstgevoel is, laten we eerlijk zijn, het gevoel van het naderende afscheid. Ja en zo wat, dat weet toch iedereen? Vergis u niet, want ondanks dat zijn er veel mensen die moeite hebben met afscheid nemen, met name van de zomer. Op mijn werk had ik destijds een collega die, zodra de blaadjes vielen, steeds zwaarmoediger werd. Hij stelde zich…

Een lichte verkleuring vertoont zich nu aan het geboomte aan mijn venster. De Natuur, de arme Natuur die niettemin in het huidige tijdsgewricht haar treurige klaaglied zingt, volgt nog haar ritme, haar trouwe cadans van eeuwen her en een nieuw seizoen treedt in. Een zwak briesje beroert het gebladerte en zet het in beweging en een lichte, bleke hemel…

Ze klom de trappen op naar mijn appartement met een gigantische bos bloemen in de hand: bloemen in bonte kleuren, in wonderlijke gedaanten waarvan ik de namen niet ken en die hier nu staan te pronken in een doorzichtige glazen vaas. Het boeket, voor mijn achtenzestigste verjaardag, leek de perfectie te symboliseren van haar analytisch vermogen, maar…

Daar staan op stakerige, houterige stelen, de rozen in die merkwaardige tuin aan het Westerpark. Zij dragen verschillende kleuren: roze, rood en geel, als waren zij de individuen die zij echter vanzelfsprekend niet zijn en nooit zullen zijn met ieder een eigen identiteit. Vaak ben ik de tuin gepasseerd en vaak sloeg ik de wondermooie bloemen gade als…

‘Waar slaat dat nou weer op,’ zei ik tegen mijn vrouw, die soms met hele mooie maar niet altijd realistische ideeën op de proppen komt. Ik had volièregaas in een buisvorm gebogen, zodat er mezenbollen in pasten en die aan de terrasoverkapping gehangen. De mezen en de mussen en op de grond de lijsters en vinkjes vonden het geweldig. Eerst een paar…

Wandelen is vooral kuieren en veel stilstaan, luisteren en verwonderd blijven over de pluizige, donzige schoonheid van de vogels in broedkleed, verwonderd over de eigenaardige, uitdagende, opgewonden zang van de winterkoning of feller, heviger nog de bijna brutale roep van de cetti’s zanger - het is alsof hij met je voeten speelt, je in ’t oog houdt…

Jawel, de eerste werden gesignaleerd en krap een week later ging de boel los en met die boel bedoel ik dat de populieren die hier staan, een stuk of tien dacht ik ( uit mijn hoofd) hun pluizen gingen verliezen. Nou is verliezen nooit leuk, zeker niet als je daar ook al niet tegen kan maar in dit geval worden we hier hartstikke knetter van die talloze…

Een nieuwe zomer legt zich over de wereld en vermoedelijk is dit de laatste zomer van haar leven... Zij hield zozeer van wat zij placht te noemen "die lange schaduwen" alsof haar hele vocabulaire dat toch gescherpt en bijgesteld was door haar jarenlange studie van de Engelse taal uit deze ene, geprefereerde, uitdrukking bestond. En zo hebben wij…

Gisteren zat ik met mijn kleindochter Irene in de tuin, te genieten van het mooie weer. We zaten onder het lover van de bomen, lekker in de schaduw, de ergste hitte vermijdend. Plotseling daalde er een rups aan zijn zijden draadje naar beneden. ‘Kijk opa,’ zei de kleine meid, ‘een rups, die op avontuur gaat.’ ‘Inderdaad,’ zei ik, ‘zo zou je dat…

Ik noem haar "Dracaena" maar weet niet of dat haar werkelijke naam is. Haar felgroene, langwerpige bladeren, die een fraaie tekening vertonen waaieren uit van haar stam. Trots en fier staat ze te pronken en er ontspruiten nog altijd nieuwe bladeren aan haar hart. Ik voed haar met zachte, rulle bruine aarde en met kristalhelder water. Eenzaam, trots…

Hij heeft in z’n jonge jaren de meest kleurrijke vogels van de wereld in hun natuurlijke habitat gespot. De pitta, de quetzal, de weversvogel, vele soorten van de tangare, de gouldamadine, de amazone papegaai en de paradijsvogel. En dan de vele die ik niet noem, om de opsomming niet te lang te maken. Ja, hij heeft op zijn lijstje heel wat vogels af…

Mijn vrouw was met het mooie weer diverse spullen aan het luchten en van al die inspanningen ‘s middags even op de bank gaan liggen rusten. Terwijl ze uit het raam ligt te kijken heeft ze, langs het pad naar ons huis aan de slootkant, nog net een boom in het vizier en valt daarna met dit beeld in slaap. Komt ze later die middag bij me en vertelt: ‘Ik…

Wat is de Veluwe Rijk aan groen Aan afwisselend groen Aan vergezichten Aan weidse vlakten Aan natuurlijke glooiingen Wat heb ik lekker gefietst Wat heb ik goed gelopen Wat heb ik enorm genoten Van ook die koffie to go Van dat appelgebak to go Van dat vaste zitje met rugleuning Ik keek naar de lucht Het maakte me licht Ik voelde de…

Wat is de Veluwe Rijk aan groen Aan afwisselend groen Aan vergezichten Aan weidse vlakten Aan natuurlijke glooiingen Wat heb ik lekker gefietst Wat heb ik goed gelopen Wat heb ik enorm genoten Van ook die koffie ‘to go’ Van dat warme appelgebak ‘to go’ met slagroom Van dat houten bankje met rugleuning Wat me liet turen en dagdromen…

Ijle, witte berkenstammen tekenen zich in de verte af. De avond valt en een late zon zet de bomen in een schemerachtig licht. De narcissen die mij al begroetten bij mijn vroege komst in deze woning staan weer te pronken met hun licht- en donkergele kopjes. De vogels die zijn teruggekeerd, bevolken de bomen aan mijn venster. Een meesje heeft de dennenappel…

De heide wachtte al op ons. Ze lag met haar paarse pracht, met haar boomgroepen en grafvelden uitgestrekt tot aan een verre horizon en weer doorkruisten we haar, via het "schelpenpad" dat diep in haar doordringt. Het voorjaar was nog koud maar mijn hortende en rochelende ademhaling kon ons nauwelijks storen. Mijn trouwe vriendin aan mijn zijde probeerde…

Hij had z’n auto geparkeerd en zag haar het bos in wandelen. Hij liet z’n honden uit de auto en wandelde dezelfde kant op. Ze had een paar honderd meter voorsprong. Een poosje later zag hij haar vanuit de verte zitten op het bankje waar hij ook langs ging lopen. Ze was druk bezig aan het scrollen op haar telefoon. Hij groette haar in het voorbijgaan…

Het gonst in het bos. Het is een langzaam voorzichtig opzwellend geluid – een diepe bromtoon van ontevredenheid. De oorzaak is duidelijk. Een beetje om je heen kijkend zie je de oorzaak: het langs het pad liggen van dikke mooie bomen geveld voor de verkoop – bestemd voor? Ja, zeg het maar eens – houtverwerking: versnipperen tot spaanders voor de zogenaamde…

De lichtblauwe voorjaarshemel overkoepelde onze Regte Heide waar grafheuvels aan een verre Prehistorie herinneren en hoog in de lucht danste en dartelde de leeuwerik en mijn vriendin herkende zijn zang. We waren het lieflijke, rustig voortkabbelende blauwe beekje met haar kleine stroomversnelling en de eik die zich zo weldadig uitstrekte met haar…

Subtitel: Extra ruimte ijsvogel Die extra ruimte geldt primair voor de Nederlandse rivieren. De Nederlandse lang-niet-groen-genoegcoalitie in 's-Gravenhage doet slechts aan dijkversterking. Allesbehalve óntoereikend, maar zeker niet effectief genoeg; er zijn namelijk oplossingen die een triple-effect hebben. Samen met de bescherming tegen hoogwater…

De oude, haar zo dierbare bomen aan de Bosscheweg zijn behouden voor de toekomst en voor het nageslacht. Mijn eveneens immens dierbare zus zag het als haar taak, haar opgave en haar missie zich in het kader van de Natuurvereniging fel te weer te stellen tegen hun sloop. En zo zullen nog generaties kunnen schuilen onder de breed vertakte kruinen…

Het nadeel van iets achteruit wonen is dat je door de sneeuwval van de afgelopen dagen ook een beetje af- en ingesloten raakt. Natuurlijk, je wist dat het er aan zat te komen en dus hadden we er rekening mee gehouden en een kleine voorraad van de dagelijkse meest noodzakelijke benodigdheden ingeslagen. Toch heeft mijn vrouw de jongens van het tuincentrum…

De kleinkinderen Bennie en Irene komen weer eens langs, even een weekendje de stad ontvluchten. ‘Zeg opa, we hadden bedacht dat we bij u wel mee zouden kunnen doen aan de nationale vogeltelling. Bij u zitten er zo veel. Bij ons op het balkon hebben we wel een mezenbol hangen, maar ze vinden het te hoog of zo – ze komen niet. Maar bij u komen ze wel…

Mijn vrouw en ik hebben elk een eigen ‘werkkamer’. Niet een echte werkkamer; er wordt het merendeel gewerkt op hobbymatige wijze. Eigenlijk is het meer een ‘hobbyhoek’. Dat brengt het weer even terug tot normale proporties, mocht u denken dat we in een soort van paleis Soestdijk wonen. Een paleisje is het voor ons trouwens wel – we zijn snel tevreden…