Bijzonder Gewoon
Bijna iedere dag maak ik een wandeling door het dorp. Eerst langs de zuidkant. van de er door lopende, vaart tot de fraaie Meidoornlaan me opwacht. Een straat die er vroeger minder florissant bij heeft gestaan – volgens zeggen.
Nu is het een mooi straatje, met nog ouderwetse klinkers en opgeknapte huizen en boerderijtjes. Oudere bomen aan weerskanten van de weg. Het heeft de charme van een Drents dorpje. Een sfeervol straatje waar aan het eind een modern groot huis staat, wat qua karakteristieke sfeer, uit de toon valt.
Het heden staat hier tegenover het verleden – jong tegenover oud.
Alhoewel in die rustieke huizen, is natuurlijk, door de jongelui die er nu wonen, het interieur helemaal up to date gemaakt. Het is alsof men onder een oude chique vintage jas van opa of oma moderne kleding draagt.
Aan het einde van de straat loop ik het verharde stuk zandpad, het verlengde van de Scheidingsreed over, richting de Slinke, waar ook van die gemoedelijkheid uitstralende huizen staan. Langs het tuincentrum van Wiebe Wesstra, dat wat stijl betreft ook gemoedelijkheid vertegenwoordigt.
Vaak moet je er zelfs iemand zoeken om de spullen die je ingeladen hebt te kunnen betalen. Vertrouwen en rustig aan, staat hier hoog in het vaandel. Het lijkt soms een rommeltje, maar er gaan geruchten dat men vaak in een dorp verderop in zo’n modern keurig aangelegd tuinparadijs gaat kijken hoe het een of ander heet en het uiteindelijk toch bij Wiebe gaat kopen. De prijzen zijn vaak ook uit een vroegere tijd,
Dan steek ik de fietsbrug over en ga aan de drukke noordkant van de vaart de Norgerweg op weer richting huis.
Terwijl ik op het bruggetje sta realiseer ik dat me dat heden en verleden of jong en oud elkaar hier ook raken. De vaart waarover vroeger langzaamaan de turf uit onder meer Veenhuizen, werd vervoerd en de Norgerweg waarover nu het vrachtverkeer dendert.
Hopelijk blijft men de vaart hier in ere houden. Het is een blijvende herinnering aan het verleden. In vele plaatsen werden de vaarten gedempt en of dat altijd een verbetering is geweest, blijft de vraag.
In een plaats als Drachten gaan stemmen op, om de vaart weer uit te graven voor het toerisme.
Halverwege de weg steek ik via een fietsbruggetje weer over naar de zuidkant van de vaart – naar de Slotemaker de Bruïneweg. Het is de veel rustiger kant. En leg de laatste loodjes af, op weg naar huis.
Op dat bruggetje zie ik nog een heel ander facet waar jong en oud elkaar ontmoeten.
Ik zie langs de oeverkant, dat de jonge voorjaarszon de oude overgebleven rietpluimen beschijnt en een poosje doet oplichten. Het ene doet het andere even gloriëren, zoals soms ook bij mensen.
Waar mogelijk en de wil is, kan de jeugd veel betekenen voor de ouderen en soms ook nog wel andersom – elkaar be- of verlichten.
Zo mogelijk even oplichten net als dit oude riet.
Ach eigenlijk niks speciaals, het is de natuur, bijzonder gewoon of gewoon bijzonder.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Inzender: C.A. de Boer, 19 maart 2022
Geplaatst in de categorie: natuur