Alle inzendingen over Ontsteking Tandheelkunde Pijn Doorduwen

Bijna ondraaglijke pijn! Ik moest vuisten maken om me goed te houden en daarbij nog mijn benen over elkaar heen slaan en deze zo ver mogelijk strekken. "Zal ik doorgaan?" vroeg Irena. "Ja, alstublieft," antwoordde ik. Ondanks de hevige pijn wilde ik toch dat het zo snel mogelijk zou gebeuren.…

Na negen weken en een antibioticakuurtje was de ontsteking genezen.…

Tandheelkundige zorg in de jaren vijftig. Zelf had ik destijds een schooltandarts die met zijn been trok.…

Ze heeft hem nog, geen mens weet hoe lang en ik duim, dat de pijn wat minder wordt, want ook ik weet dat, als de pijn gaat overheersen hij het niet langer trekt. Dus we wachten en het enige wat ik doen kan, is jullie sterkte wensen….…

Hoe het ook zij: dankzij het vaardige, deskundige en elegante knutselwerk van de genoemde dames tandheelkundigen is het euvel verholpen en het gebit gerepareerd!…

Helemaal begrijpen doe ik die politici nooit, maar dat het kabinet Rutte nu gesneuveld is, verheugt mij enorm en velen met mij, want die rechtse rakkers bij elkaar deed een eerlijke samenleving faliekant kapotmaken. Het socialisme kan weer ademhalen. Ook al moet ik niets van de PVV hebben, hun eenmansleider heeft nu wel weer de deuren voor saamhorigheid…

Dan; doordringende, snerpende, felle pijn, ondraaglijk, die je tot op het bot ging. Alles onderging je schijnbaar willoos, maar je had wel willen gillen, schreeuwen, slaan en stompen uit protest tegen de pijn en tegen hen die verordonneerden, dat jij zo'n pijn moest voelen. Nu ben je zestig en de beulen uit je jeugd leven niet meer.…

Wie in het leven goed om zich heen kijkt zal zien dat de mens die niet in edele woede kan ontsteken over een onrecht of een dwaasheid, ook nooit tot ware mildheid en liefde kan komen.…

Het grind van het erf van het tandheelkundig centrum knarst opgewekt onder je voeten. Een vriendelijke assistente vangt je op. De beul blijkt een glimlachende zorgverlener. Het boren is bijna een genoegen. Zacht zoevend vindt het diamantje zijn weg door het gebit. Klassieke muziek op de achtergrond. Geen centje pijn toch? ‘Hebt u het gelezen?’…

, en dat doet pijn.. ”Hij moet eruit”, zegt hij en loopt naar de intercom. “Zitten er nog patiënten in de wachtkamer, Alice?”, hoor ik hem vragen. ”Nog drie? O, zet dan de muziek maar wat harder want ik moet hier een element verwijderen. Erg ingewikkelde ingreep. Veel bloed en pijn vrees ik.”…

Als de specialist ziet dat ze erg veel pijn heeft, merkt ze dat er iets niet klopt, bemerkt ook dat ze haar boekje te buiten is gegaan, door te sjorren aan een arm met een breuk! Ze laat me weten, dat de arts (nou daar heb ik bedenkingen bij) vond dat er een echo gemaakt moest worden, want ze vermoedt een ontsteking!…

De ontsteking is geweken; is op de terugtocht gegaan; heeft het af laten weten. De genezing schijnt te zijn ingetreden, zoals de genezing die de Ouden vierden in de tempel van Asklepios. De toekomst kan ingeluid worden. Het leven kan gevierd worden met fanfares, met trombones en trompetten....…

Wagonladingen van zware tabletten zijn vereist om de ontstekingen te verjagen zoals de trefzekere schutter de vogels uit de boomgaard verjaagt die smulden van de rijpe kersen.…

Vanochtend ben ik naar het 'Medisch Tandheelkundig Centrum' geweest en heb ik mijn mond het recht van kiezen ontnomen, Hieronder een korte uitéénzetting van de gebeurtenissen: - 21.30 uur: pijn in kies wordt erger, nog een bier en een paracetamol - 22.30 uur: meer bier en wat gegrom - 00.00 uur: zachtjes wegdoezelen en smakkend slapen Om 08.00…

Cavaleristen van het Franse leger van voor WO1 legden paardenzadels op vochtige plaatsen, want uit ervaring bleek dat daardoor ontstekingen van de paardenrug onder het zadel werden geremd.…

En het doet pijn, pijn, pijn! Alles in mij schreeuwt. Ik brul als een wild dier, ik verlies de controle en zak weg in mijn pijn. Mijn eigen losgeslagen wanhoop maakt me angstig en ik brul nog harder. Frustraties, herinneringen, nooit geheelde wonden en nooit verwerkte ruzies wervelen rond in mijn hoofd.…

Na maanden van pijn wist ik wat die pijn was. Mensen begrepen mij, ik begreep mezelf. De dokteren zeggen heel makkelijk, leer er maar mee leven, we hebben niks voor je en je zal je gehele leven pijn blijven houden, eikel weet jij zelf wel wat dat is pijn, echte pijn die je vasthoudt, je laat beven, van pijn en angst.…

Dat zelfs dit me alweer pijn deed. Zie je nou wel dat ik niks kon verdragen? Ik trok mijn kleren uit en keek in de spiegel naar mijn lichaam “o, wat ben ik toch een lelijk meisje,ik haat mezelf zo erg, ik ben zo lelijk en alles wat ik doe is verkeerd”zei ik tegen mezelf. Ik wist dat het verkeerd was om zo te denken, maar toch deed ik het altijd.…

Wat ik wél weet, dat ik veel last heb van Pijn. Jóuw schuld! Of… Lief, gun mij tijd. Ooit zal ik weer zijn. Degene die jij kende en beminde.…

Pijn. Angel was nu zes maanden. Doodongelukkig voelde hij zich. Hij kwam niet meer uit zijn mand, want de pijn was er nu voortdurend. Er was ook een erger soort pijn: de mensen gaven hem te eten, gingen vaak met hem naar de dierenarts, maar ze hielden niet meer van hem. Zelden kwamen ze bij zijn mand staan om hem te strelen of te knuffelen.…

Ben ik dan niets waard? Zouden ze me zo kunnen laten vallen? Meenden ze het? Tranen puilden in mijn ogen, maar vooral voelde ik de haat die door mijn aderen stroomde. Boosheid, vooral tegen mezelf. Maar meer dan dat, agressie. Ja, het was agressie. Ik heb geen bescherming meer nodig. Ik hoef geen armen meer om me heen. Geen hek om mijn huis. Ik wil…

De pijn die door haar lichaam gaat maakt haar rustig en zorgt dat de chaos in haar hoofd wat minder wordt. Langzaam vermindert ze het knijpen en kijkt tevreden in haar handpalmen. De afdrukken zijn diep en duidelijk zichtbaar.…

Ik had het goed gezien, het onheil. Ook de tweede keer. Johan De Smet (1975 - .…). Die vier puntjes. Alsof iemand ongeduldig aan het wachten was tot ik erbij neerviel, de puntjes als symbool voor de tikkende vingers van de ambtenaar die met een goedkope balpen in zijn andere hand al klaar zat om het jaartal in te vullen. 2011? 2036? Zeg het maar. Wie…

Rogier kende Erika al enkele jaren en hij was in stilte aldoor verliefd op haar gebleven, hoe zijn leven ook verliep, hoe hij soms ook door andere passies werd afgeleid en in beslag genomen. Zij was zijn geheime liefde, van wie hij ooit hoopte dat ze zou bijten als een hongerige karper. Hij zou de pijnlijke vissenhaak behoedzaam uit haar geliefde…

Pijn is niet fijn, ik vervloek de schepper die mij er mee opgescheept laat zitten. Enfin, ik ga nu boterhammen beleggen voor morgen, voor tussendoorklanten met hun eigen leed.…

Ik hoorde haar pijn, maar was te jong om die echt te kunnen begrijpen. Tegenwoordig denk ik met enige regelmaat terug aan haar en haar zoon Paul. Leeft hij nog, is hij dood? Heeft iemand hem kunnen helpen? Heeft ze hem ooit weer gezien. De pijn die zij destijds voelde, begrijp ik helaas nu maar al te goed.…

Ik besloot te gaan toen de avond en de nacht zich over de stad ontvouwden; ik moest gaan want er moest een eind komen aan de pijn. De vervangende tandarts zei nog dat ik "niet flauw" was. Moest ik daar trots op zijn? Ik schertste en lachte nog met hem terwijl hij het zware mitrailleurvuur van zijn instrumenten op mijn gebit losliet.…

Mussi maakte op zijn shirt reclame voor tandenborstels en tandheelkundige apparatuur en Mussli voor Mussli met rozijnen.…

Daarvoor zitten de pijn en wantrouwen bij beide volkeren te diep. Op de kleine stukjes grond die de Palestijnen vanaf 1948 nu nog zijn gegund – en waarvan zowel op de Gazastrook als op de Westbank nog steeds gedeeltes worden afgetroggeld – kan geen reële staat meer worden gevestigd.…

De kleuring van zijn haar was nu wel weer vervaagd en de ontsteking die hij er aan opgelopen had was, zo beweerde hij, met penicilline gemakkelijk te bestrijden geweest. Toen hij zich uit de voeten gemaakt had en lijn zes kwam voorrijden vroeg ik haar: "U gaat toch zeker geen reclame maken voor de Hersenstichting?"…