Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Element verwijderen

Vijf jaar geleden onderging ik mijn laatste marteling bij een tandarts. Er moesten twee kiezen uit. Ze braken af, zodat er een kaakchirurg aan te pas moest komen om een en ander te corrigeren. Dat leverde mij een kaakontwrichting op waaraan ik nog wel eens moet denken als ik zwaar getafeld heb. Dus besloot ik nooit meer naar een tandarts te gaan, behalve wanneer het echt niet anders kon.

En zo ver is het nu. Met een loeiende kiespijn betreed ik het tandheelkundige centrum. In de volksmond ook wel boortoren genoemd vanwege zijn piramideachtige vorm. Zoekend naar de receptie baan ik mij een weg door de tropische planten en bloemen, die overal zijn neergezet om de boor- en andere enge geluiden te dempen. Dan stuit ik op een balie die in een vijfsterren hotel niet zou misstaan.
Twee goedlachse receptionistes begroeten mij en verwijzen mij naar een van de vele wachtkamers. Ergens vanuit het plafond daalt de vierde van Beethoven op mij neer. Ook weer bedoeld om de boor- en drilgeluiden tot het uiterste te beperken.
Hoor ik daar iemand 'au!' schreeuwen? Ik weet het niet. Ik denk aan vijf jaar geleden en krijg de bibbers.

De tandarts nodigt mij breed lachend uit zijn abattoir te betreden. Midden in de behandelkamer zie ik een stoel in ligstand. Daar omheen: tafeltjes met boren, tangen, haakjes en andere martelwerktuigen. Dan ga ik zitten. De tandarts trekt tergend langzaam twee witte handschoenen aan en kijkt verlekkerd naar een soort nijptang. Ik breng mezelf tot rust met mijn ademhaling en denk de pijn weg. De tandarts rommelt met een tang in mijn mond. ”Voel je dit?’, vraagt hij ontspannen. “Nee hoor”, rochel ik terug.
”Vreemd”, zegt hij. “Dit moet je toch echt voelen”. Hij rommelt verder en om hem in een goede stemming te houden, murmel ik iets van au!, en dat doet pijn.. ”Hij moet eruit”, zegt hij en loopt naar de intercom.
“Zitten er nog patiënten in de wachtkamer, Alice?”, hoor ik hem vragen.
”Nog drie? O, zet dan de muziek maar wat harder want ik moet hier een element verwijderen. Erg ingewikkelde ingreep. Veel bloed en pijn vrees ik.”
Hij kijkt naar mij alsof hij op het punt staat een hinderlijk insect te executeren. ”Geintje”, zegt hij grijnzend. “Dit wordt een fluitje van een cent.”
Ik denk aan vijf jaar geleden.Toen had de tandarts het ook over een fluitje. Bleek iets anders uit pakken. Achteraf kun je spreken over een tuba. Toch ervaar ik het nu anders. Kiezen trekken heet nu ‘element verwijderen’. Klinkt al veel romantischer. En dan zijn er die ruime lichte wacht- en behandelkamers. Muziek uit het plafond. Overal exotische planten in woestijnkleurige bakken en een eigentijdse receptie waarachter leuke receptionistes die altijd lachen waardoor hun regelmatige en blinkend witte tanden goed tot hun recht komen. Of zouden het kunstgebitten zijn? Toch eens vragen straks.

Inmiddels duwt de tandarts een prop watten in mijn mond. Niet te geloven. Ik heb niet eens gemerkt dat mijn element is verwijderd. En onder het stamelen van dankbetuigingen, begeleid door de pauken en trommels van Beethoven, loop ik diep buigend, achterwaarts de behandelkamer uit.

Schrijver: Paco, 9 januari 2006


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.2 met 8 stemmen 883



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)