Alle inzendingen over knotwilg

Een knotwilg staat daar eenzaam alleen halfrot in het veld. Hij heeft geluk gehad. Met een over volle lengte opengereten bast als litteken van de oude tijd. Maar er prijken jonge scheuten fris groen uit die lelijke oude knoest. Dit frisse groen geeft zijn schoonheid een boost. Zo lelijk maar zo mooi klinkt misschien vreemd.…

Volkomen de weg kwijt en oh wat voel je je dan naar zeg, het hele verhaal begint als de gemeente besluit om de talloze knotwilgen te gaan knotten, tja dat moet gebeuren hè?…

Lieflijke, gevlekte schapen bevolken daar een weide; schapen die het hoofd nieuwsgierig neigen naar de voorbijganger en oude, haast archaïsch aandoende knotwilgen, stram en gebogen onder hun ouderdom maken een schilderachtige en zeer romantische indruk....…

Koeien zoeken beschutting onder de knotwilgen langs de sloot. Schapen duiken hun kooi in om het zichzelf behaaglijk te maken. Maar ik, ik zal alle buien van alle tijden nog meemaken zonder beschut te zijn. Nooit zal ik gevonden worden hier tussen het riet en de waterlelies.…

Al terugverend op haar zadel, passeert ze een rijtje knotwilgen. Hierachter houdt zich een kleine ven verscholen. Ze kijkt om haar heen, het groen is zo overweldigend, ze voelt zich erdoor omringt. Boven haar straalt de strak blauwe lucht. Potjandosie, denkt ze nog een keer.…

Ze schiet omhoog, passeert een rij knotwilgen. Erachter ligt een kleine ven verscholen. Het groen is overweldigend, ze voelt zich erdoor omringd. Boven haar de strakblauwe lucht. Verdomme, denkt ze. Ze is op weg naar het ziekenhuis voor onderzoek en vraagt zich af hoe ze zich straks, op de terugweg, zal voelen.…

Daar schaatst zoon, twaalf, met zijn vrienden op een aangelegde ijsbaan, tussen de knotwilgen. Ik voel in mijn jaszak of ik mijn fototoestel bij me heb. Mijn telefoon is onbetrouwbaar, bezig aan zijn afscheid, al weken. Ik sta er bij en kijk er naar, maar grijp niet in.…

‘Ik ga de knotwilgen snoeien. En als er nog tijd over is, ga ik de wilgenstruiken aan de zijkant een klein beetje inkorten zodat het pad langs de compostbakken terug begaanbaar is.’ Volgens mij is het pad langs de compostbakken zonder moeite nog best te betreden.…

Nog steeds dromen de jonge, puberale studenten van een roemrijke toekomst, al of niet in de Hollandse politiek, achter de statige ramen van de voormalig Rijks-hbs, stoere knotwilg uit verloren tijden, glansrijk de wereldoorlogen doorstaan.…

De es en de knotwilg buigen zich naar elkaar en fluisteren: daar gaan we dan. In de verte zie ik de alarmsignalen van een schip in nood. Vette zeepalingen vluchten sissend weg. Vogels veranderen van kleur of transformeren zich in vleermuizen. Loerend naar de vissen, krassen de kauwen en kraaien elkander toe in hun duistere taal.…

Zo staat een rij knotwilgen in de wei die samen met de wilde gele lissen elk jaar een beeldig plaatje vormen. Ook mijn huisgenoten heb ik Keltisch ‘boom-verwantschappelijk’ doorgelicht. Voor esdoorn en notelaar zullen we nog een plaatsje moeten zoeken. En populier…, die hebben we genoeg staan voor de ganse buurt.…

De overgebleven takken aan de knotwilgen zien er in het donker uit alsof ze zo in bewegingen kunnen komen, maar het valt haar niet op. In de plassen op het slecht onderhouden fietspad zwemmen eenden die ze moet ontwijken. Eenmaal het park uit blijkt er meer leven te zijn. ‘Hé Anna!’, collega Gaby komt naast haar fietsen.…

Niet de kleuren van de artistieke extase, maar de fletse tinten van boerse plebejers voeren de boventoon, waar vrouwen als vette, knoestige knotwilgen zonder sexappeal mijn weerzin opwekken, al hebben ze nog zulke dikke tieten, overdaad schaadt! Vers fruit is dan ook het sappigste en gezondste!…

Zij kwam het laantje naar het oude huisje op fietsen dat verscholen lag tussen de oude knotwilgen, eiken – en lindebomen die hier al eeuwen stonden. Het leek alsof de tijd hier had stil gestaan, het geheel ademde een sfeer van geheimzinnigheid uit.…

Knotwilgen in een weiland langs een sloot die doen me wat, of een eenzame cypres op een helling. Wouden van dennenbomen of berkenbomen daar word ik erg triest van. Voor mij is Finland niet weggelegd. Geef mij maar La Mancha in Spanje: eindeloze vlaktes met vele vergezichten, of ons eigen Nederlandje met zijn vele polders.…