Het Poldergraf

Het gaat om de volgende inzending (nr. 178411):
Hazen steken hun oren in de wind voor een geluid in de verte.
Snel schieten ze hun hol in, genesteld ver onder een kale dijk.
Een donkere lucht trekt over het groene landschap.
Koeien zoeken beschutting onder de knotwilgen langs de sloot.
Schapen duiken hun kooi in om het zichzelf behaaglijk te maken.

Maar ik, ik zal alle buien van alle tijden nog meemaken zonder beschut te zijn.
Nooit zal ik gevonden worden hier tussen het riet en de waterlelies.
De straffe polderwind heeft mijn gelaat één gemaakt met de omgeving.
Verwilderd lig ik hier voor altijd mijn leven te overdenken.
In leven een man van de natuur en in de dood een man van de natuur.

Een baard van oude bladeren en benen van verschorst hout.
Reigers rusten op mijn schouders en veldmuizen nestelen zich onder mij.
Water kabbelt tegen mijn versteende voeten aan.
Mijn starre ogen kijken ver de polder in maar nooit zal ik verder kijken.
Bedrogen door de dood wacht ik hier het einde af.

Soms laat ik mijn klaagzang over de akkers klinken.
Maar altijd weer word ik overstemd door de huilende wind.
Nooit is iemand me ooit op komen zoeken
Ik word alleen gevonden door eenzaamheid en de elementen.
De polder is mijn noodlot en thuis en dat zal het blijven

Mijn graf is de mooiheid en de verschrikking in één.

polder dood graf dood graf

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 131