Alle inzendingen over ouderen verhuizing angst

Mevrouw ziet een en ander met angst en beven tegemoet en waagt zich aan de meest sombere voorspellingen.....…

Zo word ik geconfronteerd met een kennisje dat gaat verhuizen en wat is er vervelender dan je hele leven in te moeten pakken, alles door je vingers te laten gaan, in dozen te stoppen ect.ect.…

Ik behoor nu zelf tot de ouderen (84) en woon in een middelgrote stad, waar het ook is voorgekomen. Tegenwoordig is daardoor de angst overvallen te worden toegenomen en schrik je als er avonds de huisbel klingelt. Ik open niet meteen de huisdeur, stel je voor, dat er een bandiet voor de deur staat en van hem een duw krijgt en je op de grond valt.…

Haar knokige vingers friemelden aan de bloemetjesjurk. Ze had gevraagd of ze mocht blijven zitten tot de laatste doos en stoel verdwenen waren, zodat ze rustig afscheid kon nemen. Al weken keek ze tegen de verhuisdozen aan. Haar dochter en schoondochter kwamen een paar maal per week om het huis op te ruimen of liever gezegd om alles weg te gooien…

Misschien hoorde dat bij verhuizen, misschien behoorde je de tijd te nemen afscheid te nemen van je huis en je leefomgeving. Misschien wel ja, maar misschien ook wel omdat je de tijd had je te verheugen over alle positieve en nieuwe dingen die aan de nieuwe woonomgeving vast zaten.…

Het is volbracht. De tijd in de "logeerwoning" die voor mij was ingericht met de hoogstnoodzakelijke voorzieningen is voorbij. Ik heb afscheid genomen van de trouwe klok aan de wand die de nutteloos gepasseerde uren wegtikte, van het veel te ruime tweepersoons bed waarin ik geen partner mocht verwelkomen, van het bankstel en van de eettafel, omringd…

en ik mag er een optillen van die oudere grijsharige mevrouw die kennelijk de leiding heeft in deze zaak; bepaald niet "lichtgewicht" maar veel en veel te zwaar om de drie trappen in mijn flat op te tillen... Dus dan maar geen "elegante lichtgewicht rollator???" Dan maar verhuizen, dan maar ergotherapie of fysiotherapie aan huis???…

Mijn oudere vriendin woonde apart van de rest in een uithoek van de gekraakte fabriek, naast haar kamer was een klein gehavend kantoorkamertje waar mijn bed, mijn tafeltje en kleren en boeken naar toe werden gebracht.…

Binnenkort ga ik voor de 41ste keer verhuizen. Na ca. 14 jaar in hetzelfde huis gewoond te hebben (lustrum?). Samen met een huisgenoot, met wie ik lief en leed gedeeld heb. Na lange overweging neem ik een stapje terug en heb besloten om in een beschermde woonvorm te gaan wonen.…

De houten vloer, het douchegordijn en de koelkast mocht hij voor een prikkie overnemen. De hoge barkrukken aan de ingebouwde toog wilden ze graag meenemen. Deze waren immers door beide vaders van het jonge stel gemaakt. Emotionele waarde of zoiets. Stad en land afgezocht. Deze hoogte was nergens te krijgen. Vanaf een stoffige zolder in een nieuwbouwwijk…

Verhuizen....brrrrr…

Ondanks je succes moest het ouderlijk huis verkocht worden en moesten je moeder, Anne en jij verhuizen. Door de inzet van enkele collega-schrijvers kreeg je in 1923 een pensioen van de regering. In 1926 was er bij Anne leverkanker geconstateerd en jij hebt haar full-time verzorgd.…

Toen ik dertig jaar was en dat is al weer ruim zestig jaar geleden, kreeg ik voor het eerst een huurwoning als vrijgezel. Niet in Amsterdam, maar in een dorp in Drenthe. Dat was mijn grote wens, lekker rustig wonen. In genoemde stad woonde ik bij een hospita, een aardige Indische mevrouw. Zij had haar man verloren toen hij in de oorlog in een Jappenkamp…

Bij de vroegere poort aan de Noordzijde van de Efteling stond een stenen, zwarte pelikaan op een hoge sokkel. Terwijl deze vogel voortdurend een straal water uitspoog, verwelkomde hij de binnenkomende bezoekers van de Efteling. Vele jaren was hij het eerste beeld, dat de mensen zagen als ze in het Wonderpark kwamen. Maar die poort verdween om plaats…

Die angst zie je meestal bij oudere mensen: zij vrezen een oordeel over hun leven. De dood is iets waar we liever niet over praten. Het woord ‘dood’ heeft ook een negatieve lading, het geeft een onbestemd en zwaar gevoel. Zelf spreek ik liever over ‘overgaan’. Dat klinkt ook veel minder beladen.…

Het moet verloren gegaan zijn bij de verhuizing maar het staat voor altijd in mijn geheugen en verbeelding gegrift. Het behoorde tot de zo unieke collectie van spulletjes, tot de inboedel, tot de inventaris.…

Het was een perfect idee: oma ging met de kleinkinderen (die van ruim onder de tien jaar overigens) een gezellig tripje maken met het openbaar vervoer, immers: daar waar zij ermee was opgegroeid daar kenden die kids daar dus niks van! Niets met de metro, hoe of dat werkte, met een kaartje en trappen, met een perron en het wachten vlakbij de rails…

Ze nam het schoonmaken van de lege tijdelijke woning na de verhuizing voor haar rekening. De verhuizing werd op advies van Berend weer door de studenten verhuisservice gedaan, die rekenden een redelijk tarief voor een verzekerde verhuizing. Die wisten waar ze mee bezig waren.…

In dit huis heb ik dan ook de gelegenheid om ze te laten logeren, één van de redenen dat ik wilde verhuizen. Aankomende zaterdag komen mijn dochters bij mij gourmetten om de verhuizing te vieren en alle verjaardagen. Eigenlijk wil ik het hier even bij laten.…

Ik was van begin af aan tegen deze verhuizing en weigerde me aan deze omgeving aan te passen. Ik had vóór de verhuizing eindelijk vrienden gevonden, maar na de verhuizing woonden ze veel te ver weg. Wat kun je hieraan doen als je 14 jaar oud bent?…

Verhuizen blijft een verborgen ramp waar veel te weinig aandacht voor is.…

(Ook de geur van stijfsel en behangerslijm zal me altijd aan onze verhuizing herinneren.…

Bovenop de hoge, rotsachtige bergtop stond een stevige hut. Het dak werd gesierd door een mooie vlag: een rode doek met twee gele en twee zwarte driehoeken erop. Zelfbewust toonde de vlag zijn kleuren in het felle zonlicht. Daarbij keek hij nadenkend naar de nog hogere sneeuwtoppen, die zijn woonplek omgaven: "Die witte spitsen staan ver van mij…

Toen ik het kobaltblauwe straatnaambordje met daarop de witte letters "Wattstraat" weer zag, wist ik: hier heb ik eens geleefd, gedroomd en gestudeerd in het krakkemikkige pand; de etage in de nabijheid van het kerkhof en van het gebouw met de benaming "Mater Dei" waar mijn jeugdvriendin zich eens had bekwaamd in het vouwen van lakens. Vader was…

Ik ga verhuizen.…

Ze verklaarde uit Zuid-Amerika afkomstig te zijn (asblond haar, enigszins vervallen en van mijn leeftijd) en naar haar zeggen had de verhuisdrift haar in zijn greep (zoals wel meer voorkomt; men verwacht dat het grote geluk om een straathoek op de loer ligt en dat men het kan kopen als een pak suiker in de supermarkt; men sleept zijn ziel over de wereld…

Klopt, mijn buurvrouw heeft verteld dat zij met haar gezin naar Breda wilde verhuizen. Maar dat was ondertussen al weer drie jaar geleden. Ja, natuurlijk heb ik soms wel eens gevraagd: “Hoe staat het met Breda?” Buurvrouw vertelde dan dat het met de puntentelling niet echt erg hard ging. Zo ging de verhuizing bij mij weer naar de achtergrond.…

Vandaag is het de dag van de verhuizing. Tevens de dag dat ík eens een briljant idee heb! Kwestie van even naar de supermarkt lopen en… ‘Mevrouw Stieltjes?’ hoor ik een van de verhuizers zeggen. Aan hun gewauwel te horen zijn het er twee, ik hoor de ander zeggen: ‘Goed werk, de grootste doos hebben jullie al voor de deur gezet, dat scheelt.…

Thuis bij mijn bed huilden mijn ouders. Het lichaam was koud. Ik was niet meer.…

Voor mijn bejaarde ouders was het kleine, hardstenen beeldje, voorstellende twee grijsgeaderde olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen. Ik schonk het hen ter gelegenheid van hun verhuizing van het grote, vooroorlogse huis waarin ik mijn jeugd had doorgebracht, naar de kleine bejaardenflat.…