Alle inzendingen over ziekte emoties eenzaamheid

Het taboe-onderwerp van de dodelijke ziekte wordt gemeden als de onaanraakbare hete brij. Ons innerlijk is als een eiland dat de verbinding met het vasteland heeft verloren. Onze zielen draaien en wentelen in ons rond in razende vaart: als hemellichamen rond hun as.…

De eenzaamheid waardoor ook haar ongelukkige jeugd getekend was, vervulde haar dermate met afschuw en weerzin, dat zij zelfs de dodelijke ziekte prefereerde boven een leven zonder haar echtgenoot....…

ER was eens een man, een kleine intelligente man maar hij was erg alleen en zag niemand behalve soms zijn moeder en zijn eigen kat. Hij luisterde altijd naar de radioberichten om het hele en later ook om het halve uur. Als de oorlog uitbrak wist hij tenminste als eerste dat het zover was en hij had voor een jaar diepvriesmaaltijden in huis en als het…

De eenzaamheid is allesoverheersend en het puzzelen en de bingo geven geen voldoening meer. Zovelen zijn weggevallen om mevrouw heen en nu heeft haar ziekte ook toegeslagen.....…

Ik stapte de bus op. Al vallend wierp ik mijzelf in het meest nabije zitje, tegenover een oude vent. Nonchalant sloeg ik m'n benen over elkaar en stopte muziek in m'n oren. Ik zonderde me af van de buitenwereld. Niets zo rustgevend als luide rockmuziek, blazend in je oren. Tim Vanhamel kan maar niet genoeg krijgen van seks, Mick Jagger niet…

Je hebt gezegd "ik ben je vriend" in woorden die nog nooit tot mij gesproken waren gedurende de lange jaren van eenzaamheid, angst en ziekte; jouw schouder bood je mij aan om op te leunen zoals niemand ooit gedaan heeft of ooit nog zou doen......…

In de bus observeerde ik zijn brede schouders in de dikke, warme en kennelijk dure winterjas. Het is de vraag of die schouders zijn leed kunnen dragen. Zijn hoofd gaat schuil in de capuchon. Hij is schizofreen en op mijn desbetreffende vraag antwoordt hij dat het "goed" gaat. De verbittering en woede zijn af te lezen van zijn gezicht als hij uitstapt…

De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in iedere porie, iedere cel van haar lichaam en ze heeft veel, veel te veel om over te tobben. De andere ¨vrienden¨ die op haar verjaardagsfeestje nog uitbundig genoten hebben van alle lekkernijen die ze aandroeg, hebben het laten afweten. Nu ben ik haar enige bezoekster.…

Ondanks de kunstenaarsnaam en de imposante architectuur regeert de eenzaamheid; de gedoodverfde eenzaamheid, die is als de gruwel der gruwelen, als de gesel die ranselt als geen andere op alle verdiepingen en zij moet gemeden worden als de pest, vervloekt worden en gevreesd en verafschuwd als een dodelijke ziekte en uitgebannen worden.…

Je hebt gezegd: "Ik ben je vriend" in woorden die nog nooit tot mij gesproken waren gedurende de lange jaren van eenzaamheid, angst en ziekte. Jouw schouder bood je mij aan om op te leunen zoals niemand ooit gedaan heeft of ooit nog zou doen...…

Als ik later groot ben geworden en sterk en jij bent bij me en we zijn samen uit die chaos gekomen, dan zal ik jou vertellen hoe het was om klein te zijn.…

We hebben de eenzaamheid van het Paasweekend samen gedeeld. De beesten vouwden de pootjes onder het lijf en likten ze. De psychiater heeft mijn vriendin het aanbod van euthanasie al gedaan.....…

....en zo kwam mij ter ore in de Regiotaxi, op weg naar een "vriendin" met wie mijn "vriendschap" dubieus van aard, gehalte en kwaliteit is, dat sommigen tijdens de inmiddels, als ik het zo moet noemen "befaamde" dan wel "beruchte" Coronatijd zelfs soelaas zochten tegen de door velen welhaast als een dodelijke ziekte gevreesde eenzaamheid in de Regiotaxi…

Hoe het ook zij, er zou nu een bres geslagen worden in de barrière van mijn eenzaamheid door de regelmatige bezoeken van de nieuwe vrijwilligster.... (Maar wat zou ik de jonge vrouw moeten zeggen over het oninvoelbare, turbulente en onheilspellende leven dat achter me lag....?)…

Ook al is dat aan de buitenkant niet te zien, geeft een diep eenzaam gevoel. Net zo eenzaam als ik me vroeger als kind heb gevoeld. Hoe leg je uit dat twee zusjes door de situatie vroeger thuis met Leopard, geen contact meer kunnen hebben. Hoe hij alles vergiftigde. Alles kapotmaakte. Het was een wildernis: eten of gegeten worden.…

Het is een verschrikkelijke ziekte. Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen.…

Hij is al een hart-patiënt, maar heeft ook COPD, de letters staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk ongerief…

Ze klitten samen, mogelijk dodelijk beangstigd door een eenzaamheid die hen aangrijnst als de bittere, onherroepelijke dood...…

De afstand tussen de diepste eenzaamheid en vertwijfeling en de toppen van het geluk is een afstand die in lichtjaren niet te meten is; voor de schizofrenen zijn er de leegte en de wanhoop als voor weinig anderen.....…

Het wollige, zachte diertje leek rechtstreeks ontsnapt uit die zuidelijke jungle; ik moet het gekoesterd hebben en het moet mij getroost hebben in mijn eenzaamheid en een wonderlijke herinnering hebben gevormd aan hen die eens om me heen hadden gestaan en die op eveneens zo wonderlijke wijze plotseling en voorgoed uit mijn leven waren verdwenen.....…

Marek, ik zag in de advertentie dat je vermist wordt. Vervormden de wolkenformaties zich voor je ogen tot wonderlijke, demonische gestalten? Zag je overal buitenaardse wezens? Wat is er met je gebeurd in dat ziekenhuis in Polen, dat je ontvlucht bent? Bonden ze je vast, was je alleen in die isoleercel, overgeleverd aan de gruwelijke machinaties van…

Hoe het ook zij, vandaag arriveerde het lieflijke en "tedere" pakketje van het Leger des Heils, kennelijk bedoeld om de oorlog tegen de rampspoed, de "ziekte" en de "epidemie" van de eenzaamheid te winnen, bevattende: kleurrijke naamstickers met een juiste tenaamstelling; een velletje cadeaupapier met een afbeelding van bloemen, gedessineerde…

Meer dan twintig lange jaren waren we "bevriend" totdat de excessen van haar psychische ziekte begonnen te overheersen en deze onze "relatie" verpletterden en onder het massieve gewicht van haar psychische ontregeling stierf uiteindelijk ons contact.…

De zwakzinnige en autistische man had heel zijn leven al verbleven onder de zorg van een steeds wisselende stroom verpleegkundigen aan wie hij zich bezwaarlijk kon of durfde te hechten. Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de speelgoedkast zijn schamele spulletjes herbergt en waar hij de smurfenfilm…

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag. Het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" na in ons gesprek. "Wilt u een kopje koffie, mevrouw?" "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die echter niet kan verwarmen. Het levenloze, maar chique meubilair roept herinneringen…

Op een laptop zocht ze een ziekte op en las de verschijnselen en meteen voelde ze, dat het ook had en maakte een afspraak met haar huisarts. Ze was inmiddels wel tien keer met een ingebeelde ziekte bij de arts geweest, die haar natuurlijk uitgebreid onderzocht en verklaarde, dat zij gezond was.…

Ik dacht toen nog dat eenzaamheid een vreselijke, chronische en tenslotte dodelijke ziekte moest zijn. Daar denk ik tegenwoordig anders over, al doet het zo dikwijls alleen zijn mij soms pijn. De schilderwerken zijn inmiddels opgehangen in het buurthuis met de houten wanden en de grote ramen.…

Zo sleep ik mij enkele weken voort, totdat de ziekte vanzelf afneemt, langzaam uitloopt in hoofdpijn, veroorzaakt door een extra glaasje wijn. Ontnuchterd neem ik het dagelijkse weer ter hand en niemand kan bevroeden hoe diep mijn eenzaamheid was.…

Het is zomer en heel de natuur getuigt van opgetogenheid, feestelijkheid en bloei. In een achterafstraat woont een mevrouw, op wie deze omschrijvingen geenszins van toepassing zijn. Zij ligt hele dagen op haar bank, ten prooi aan een veelheid van geestelijke en lichamelijke kwalen, terwijl twee schattige hondjes haar met grote, onbegrijpende ogen…

Maar ik bereik haar zieke wezen niet dat zich teruggetrokken heeft in de ondoordringbare cocon van haar lichaam, dat als een insect angstig rond de lamp van haar doodsverlangen fladdert, nu eens aangetrokken, dan weer afgestoten, onvoorstelbaar en onherstelbaar eenzaam, gevangen in vertwijfeling en wanhoop.…