Alle inzendingen over Bronski-familie

De hele mensheid gaat kapot aan het oogappeltje van God. Jodenhaat zit niet in mijn familie. Ik sorteer alleen maar post.

Hoi Hans, Even bijpraten over hoe ik er nu voor sta. Inmiddels vakantiegeld en teruggave belasting ontvangen, ik kan er minimaal een half jaar tegenaan, misschien wel langer. Dus je hoeft nog geen liggende gelden vrij te maken, op korte termijn, om je broertje WEER te redden van een nakend...

Er was eens een kleine beer. Samen met zijn zusje liep hij met zijn moeder voorop langs de rivier van het Canadese Woud. Er was eten in overvloed, bessen en grote zalmen en ze speelden de hele dag met elkaar en waren erg gelukkig. Toen Dreaming Bear oud genoeg was moest hij leren jagen en dat...

Nooit gedacht dat ze jaren zou doorbrengen langs de lijn van het voetbalveld, een zoon van zeven kan zeer overtuigend zijn. De liefde voor haar kind brengt haar op onverwachte plekken, maar van voetbal is ze niet gaan houden. Langs de lijn genoot ze van de prestaties van haar zoon en zijn...

'Gezellig hè jongens, kerst bij opa en oma..heerlijk, allemaal bij elkaar.. Kom je ook Sterre? Wesley we zitten al aan tafel hoor..ja je mag straks weer met de x box maar nu gaan we gezellig eten..Wes, NU.. IK had een kwartier geleden al gezegd , als je moet plassen Chantal, dan moet je dat...

Duizend kilometer met de auto naar het zuiden is ver. Het streven is om rond vier uur ’s middags de tent op te zetten, dus we vertrekken vroeg en zullen om de beurt rijden. Kwart over vier ’s morgens installeren drie slaperige zonen zich op de achterbank, prop ik mij tussen koek, drop en...

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus en de envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en haar vriendin en van hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men...

De rouwkaart viel plompverloren in de brievenbus, zoals een dakpan op je hoofd terecht kan komen of zoals een onweer plotseling krachtig en fel kan losbarsten. Op de kaart de familienaam, mijn familienaam die nu nog maar zelden voorkomt in onze contreien nadat de dood hierdoor zijn verwoestende...

Vervuld van heimwee sla ik het oude album open. Daar is mijn moeder met op haar schoot onze zo geliefde Driekus, een donkerbruine hond, die we hadden ingelijfd, die tot onze familie was gaan behoren, die evenveel rechten had als de andere gezinsleden, maar die minstens zoveel bij te dragen had...

Mijn oma had drie zoons: Willem (de oudste en mijn geliefde vader), Guus en Gérard. Op het familieportret van vlak na de Tweede Wereldoorlog, dat nog steeds mijn slaapkamer siert, kun je hun trotse gestalten zien. Guus, de middelste zoon, vertrok in 1955 met zijn elegante en gracieuze...

Het is laat. Middernacht precies. Mijn vrouw Ria ligt al uren in bed. Ze gaat al jaren vroeg naar boven. Ik kan me de tijd haast niet heugen dat dit niet het geval was. Ze houdt niet van de nacht, zegt ze. We spreken nooit over mijn deelname aan de Buurtalert, een initiatief van de buurtbewoners...

Vervuld van heimwee sla ik het oude album open.... Daar is mijn moeder met op haar schoot onze zo geliefde Driekus, een donkerbruine hond, die we hadden ingelijfd, die tot onze familie was gaan behoren en die evenveel rechten had als de andere gezinsleden, maar die minstens zoveel bij te dragen...

Van de week kreeg ik bevestigd wat ik al heel lang wist. Ons leven is niet veel anders dan een film of een boek. Je speelt je rol daarin en welke rol je speelt weet je in een film wel, maar in een boek niet. De acteur ontvangt het script en krijgt voor z’n rol betaald en weet precies waar zijn...

"Kan hij praten?" vroeg men mij. "Nee", moest ik antwoorden. "Hij kan niet praten, hij stoot klanken uit". De gave van de bevrijdende taal, van zozeer allesoverheersende betekenis voor de mens, de heilzame gave van het formuleren, van de eventueel poëtisch of literair getinte uitingen; ze...

Het was een zomerdag in de zomer van mijn zevenenzestigste levensjaar, laat in mijn leven nog geschonken door een Onbekende, die op onvoorspelbare en kennelijk onverantwoordelijke wijze neemt en geeft. We naderden het huis, de boerderij, mij van zovele gelegenheden zo bekend; het huis met het...

Aan de oude Oisterwijkse Baan, die zich in een bocht kronkelt tot aan het zwarte water van het Wilhelminakanaal, door bruggen overspannen, op huisnummer eenennegentig, was het ouderlijk huis van mijn sinds lang overleden moeder. Van daaruit trouwde zij en de bruidsfoto toont haar, gekleed in het...

De meneer in ons gezellige, nieuwe postkantoor aan de Hasseltstraat droeg een elegante "spuugkuif" en in de borstzak van zijn shirt een smartphone en een nutteloze balpen. Verspreid in de zaak lagen en hingen agenda's en kantoorartikelen en er stond een molen met kleurige wenskaarten om vrienden...

Ik vier ondertussen, na goed overleg met het EO-achtige, vrolijke gezin en een milieuvriendelijke fietstocht, vakantie in Huis ten Bosch!...

Nu we bijna bij de laatste hoofdstukken zijn aangeland, valt het zwaar om dit boek uit te lezen. Niet alleen door de aangrijpend beschreven lotgevallen van de Joodse familie Meijer die zich ontwikkelen naar de bekende en afgrijselijke apotheose, maar ook doordat het een verdrietig afscheid zal...

'Ik luister naar mijn hart,' zei de moeder van Boaz toen ze met het kindje vol uitslag naar een natuurdokter ging. 'Je moet naar onze huisarts,' hadden ze eerst gezegd. 'Hij weet alles van ons, heeft al onze kinderen ter wereld gebracht!' En Boaz huilde en had pijn en slikte veel meer...

(voor Michelle Maira Schei (1964 - 1990)) Je bent geboren op 2 maart 1964 in Oakland, in Californië. Je was van Kaukasische afkomst. Op je veertiende ben je voor de eerste keer van huis weggelopen. Op je zestiende was je al werkzaam in een Guam massage-salon, waar op de Aziatische manier...

De achternaam van mijn oma van moederszijde is Abbring. Zij heet Fennechien Abbring en zij is in Onnen geboren. Vlakbij Haren. Vlakbij Groningen-Stad. Janine Abbring is op 5 februari 1976 in Groningen-Stad geboren. Zij is opgegroeid in Roden, net als Ellen ten Damme. Later ging Janine met haar...

(voor Annemarie Schwarzenbach (1908 - 1942)) Je bent geboren op 23 mei 1908 in Zürich als Annemarie Minna Renée Clarac-Schwarzenbach. Je was een telg uit een extreem rijke familie van industriëlen. Jouw vader was de rijke textielmagnaat Alfred Emil Schwarzenbach (1874 - 1940). Hij was samen...

Ze waren de gang weer gegaan, ze hadden de weg weer afgelegd vanuit het dorp naar de stad. En ze hadden ongetwijfeld de flats na hun reis met trein en bus zien opdoemen. De flats waartoe ook mijn woning behoort, die al jaren een beschermd stadsgezicht vormen: de eerste flats van Tilburg uit 1954 of...

De tante, de zus van vader, over wie ik onlangs schreef en die haar tragisch levenseinde eens vond in een verpleeghuis in Ewijk, stond in onze familie bekend om de grenzeloze lusteloosheid waarmee zij langdurig en neerslachtig op de bladzijden van een roman kon blijven staren zonder iets te lezen...

Het is in feite toch wel wonderlijk hoe sinds jaar en dag in vele cafés en restaurants het suikerzakje circuleert.... En zo verschafte men mij een wondermooi exemplaar bij mijn bezoek aan Café-Restaurant "De Rustende Jager" met een kleine, petieterige afbeelding erop, als een klein,...

Stilletjes stond ik achter de deur van de woonkamer – ik zal zo’n jaar of tien geweest zijn- en genoot van oom Sjoerds verhaal. Zie je nou wel … Maar laat ik bij het begin beginnen, ik loop op de zaken vooruit. Zoals ieder jaar nam tante Mies – ter ere van mijn moeders verjaardag -...

Ik weet nog hoe mijn oma op haar terras op die zeegroene schommelstoel zat. Elk moment verwachtte je dat ze iets zou gaan zeggen,maar het waren de bewegingen van haar lippen,die bij het schommelen hoorde en je telkens weer in verwarring brachten. Ze dacht veel na als ze in haar stoel zat en...

In de Brasserie praat mijn moeder onophoudelijk. Haar betoog lijkt op een grabbelton. We knikken, reageren intuïtief op haar. Het lijkt te werken, ze lacht en ziet er even ontspannen uit. Een bewoonster achter een rollator stopt bij ons tafeltje. We herkennen haar, ze verblijft op dezelfde...

Literatuur is duur, slechts weinige lezers kunnen haar betalen, nog meer schrijvers kunnen nog minder van haar leven dan grote internationale schrijvers zoals ik. Mede daarom vind ik dat literatuur nu eindelijk maar eens moet worden gedecanoniseerd, ontheiligd, haar maatschappelijke...