Langs de lijn

Nooit gedacht dat ze jaren zou doorbrengen langs de lijn van het voetbalveld, een zoon van zeven kan zeer overtuigend zijn. De liefde voor haar kind brengt haar op onverwachte plekken, maar van voetbal is ze niet gaan houden. Langs de lijn genoot ze van de prestaties van haar zoon en zijn teamgenoten, ergerde zich tenenkrommend aan oneerlijk en ruw spel en hield haar hart vast als haar zoon na een val even te lang bleef liggen. Haar zoon, inmiddels zestien heeft het voetballen achter zich gelaten.

‘Uw zoon is niet lekker, kan hij naar huis komen?’ Het nummer herkent ze meteen, school. De stem van de receptioniste klinkt vertrouwd. De vraag ook, al is dat wel een paar maanden geleden. Met een kloppend hart wacht ze de komst van haar zoon af. Normaal is ze nooit thuis op dinsdag, maar vandaag wel. Gelukkig. ‘Het valt wel mee, het hoeft niet erg te zijn, het valt wel mee, het hoeft…’, als een mantra herhaalt ze dit in haar hoofd.

Wat een jaar hebben ze achter de rug. Zoon had pijn, veel pijn. Wat op een buikgriep leek, bleek ziekte van Crohn te zijn. Een chronische darmontsteking. Nachtenlang was hij wakker, lag bij zijn ouders in bed en als hij van de pijn niet meer kon zitten of liggen liep hij rondjes. Haar zoon van zestien, als baby bijna geen traan gelaten, huilde van pijn en machteloosheid. School, uitgaan en werk maakten plaats voor doktersbezoeken, medicijnen en ziekenhuisopnames. Een operatie moest uiteindelijk de oplossing bieden en dat deed het ook. De pijn werd minder en bleef zelfs weg.

Zijn leven is nog steeds niet het leven van een zestienjarige, Crohn wijkt niet van zijn zijde. Een keer uitgaan kan, maar dan wordt er de rest van het weekend geslapen. Het is zoeken naar wat die darmen wel en niet kunnen verdragen; bier is uit de boze en de melkproducten zijn vervangen door sojadranken. School kost zoveel energie dat hij niet toekomt aan sport of werk. Genieten kan hij wel, misschien wel beter dan ooit.

‘..niet erg te zijn, het valt wel mee, het…..’ De fiets laat hij buiten staan, de deur gaat open, de tas met een klap op de grond, hij is zichtbaar opgelucht thuis te zijn. Zakelijk vraagt hij zijn moeder of ze nu elke dinsdag vrij is, maar zijn ogen zijn vochtig. Hij ziet er moe uit en vertelt dat hij zich ineens helemaal niet lekker voelde tijdens de les. Wat buikpijn, zweterig, echt helemaal niet goed. Het was niet de eerste keer, meestal gaat het snel weer over. Dit keer niet.

Moeder en zoon houden elkaar vast en delen de machteloosheid. Hij lijdt, aan Crohn maar vooral aan het besef dat het niet weggaat.

Dit spel kent wel rust maar stopt nooit. Dit spel speelt hij alleen, zonder teamgenoten. Zijn ouders, zijn familie en zijn vrienden zijn er wel, staan als trouwe supporters langs de lijn.

ziekte crohn familie crohn familie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 166