Alle inzendingen over Wim Faber

...hij als verzoeknummer ‘Quatre mains’ van Wim Mertens. Ik keek hem verrast aan.‘Oké, mama, voor jou, ik vind het ook best mooi. Maar alleen dat nummer hoor, daarna ben ik weer aan de beurt. Dan wil ik ‘Tsunami’. Pardon? reageerde ik. ‘Van Dvbbs en Borgeous’ zegt hij zonder te...

...dit een rammelende redenering, vooral in Panningen. Iemand geeft mij het advies om ‘André van Duin zingt Wim Sonneveld’ op te zetten. Dank, ik draai haastig de volume-knop hoog.

...Wim Rutgers mee, in het Arubahuis te Den Haag. Wim Rutgers is dé expert op het gebied van Antilliaanse literatuur. Hij sprak twee uren uitsluitend over de literatuur van Aruba. In 2010 verscheen haar dichtbundel 'Vogelvlucht' (In de Knipscheer), diepzinnig, gepassioneerd en her en der...

...begonnen mocht ik de stopwatch lenen van Wim. Digitale klokjes kenden we nog niet. Het was woensdagochtend, de WSD-werkers zaten juist aan hun welverdiende kop koffie in het hok op de kop van het gebouw. De bomen rondom het park strekten zich uit. Het bankje voor de kleedkamer nodigde...

...Als God echt bestaat en almachtig is, zoals Wim zegt, waarom heeft God dan niet verhinderd, dat de Nazi´s die duizenden Nederlandse joodse kinderen naar de gaskamer hebben gebracht.'' ''Maak je niet druk, darling, het is gebeurd en de schande zal nooit uitgewist worden. God weet wat...

...en ze hebben vier kinderen. Tegenwoordig struint Wim de wereld af, op zoek naar literair belangrijke plekken en dan met name standbeelden van dichters/schrijvers, die hij op zijn site plaatst. Ik las ook de biografie van C.J. Kelk, die met Slauerhoff bevriend was. De Hollandse poète maudit was...

...Inktvis. Je schreef cabaretteksten voor Wim Kan, Wim Sonneveld en Conny Stuart. In 1950 verschenen er drie dichtbundels; 'En wat dan nog?', 'Het fluitketeltje' en 'Brood en Mangelpers'. Je kinderverhalen over Jip en Janneke verschenen wekelijks in Het Parool, van 1952 tot 1957. Deze...

Een ijzersteen boort zich door de dampkring. Afgeremd en heet in zijn vrije val, verdampt hij laag na laag. De buitenkant smelt en stolt tot korst. Wat rest slaat de krater. De grootste brok wordt vuurpijl. Hij verklapt de geheimen van zijn moederland, hoe hij wentelt, gespiest op een...

Ik draag een revolver. Een Cold Cobra. Hij knelt in zijn holster. Soms grijp ik ernaar, als het nodig lijkt. Het is gevaarlijk speelgoed. Soms los ik een wild schot in een verlaten steeg. Dan boort de verdwaalde kogel door een gevel. Verder doe ik niemand kwaad. Helaas is ook hier de uitzondering...

Een uitgeholde pompoen houdt de vlam vast. Het vruchtvlees flakkert op. Geen hond die opwipt van schrik. In tegendeel...we geven geen kik. Een uitzinnig feest, het wulps getast, smoort de koortsdroom. We hijsen de zilveren kelk, laten ons gretig bedwelmen, snuivend aan de flessehals, de...

Het was een roekeloze sprong in de smog van gisteren. Dikke draderige slierten dreven over het slagveld. Ik vleide het oor tegen de borst van gesneuvelden. Ze lagen daar met hun zwaarden in hun verkoolde vuist. Alsof ik nog een reutel kon vangen, een flard van hun afscheid zou herkennen. Alsof in...

De zeis is een vluchtig wapen dat neerzwaait uit een hoge hoek, waar een schaduw in de stofnetten hangt. In een vingerknip ontsnapt hij aan het oog en dringt de kamers van het hart binnen. De vliezen scheuren. Hij volgt haar baan, haar boog die al bestond voor de lava stolde. Toen schubbige...

Hij rolde haar op de zij, zich vergapend aan de vertoning en zijn lippen verkenden de meest verborgen vouw. Er ging een siddering door haar. Nu knoopte hij zijn broek los en slingerde zijn hemd weg. Hij liet zijn spieren gelden die gevormd waren door te zwoegen in de dokken. Viel hij in de smaak?...

Ze spreidde zijn armen, zette hem klem met de knieën. Hij keek terug. Het sponzig, verleten kleed knelde en sloot hoog aan, maar was achteraan diep en ovaal uitgesneden tot onder de schouderbladen. “Help me” zei ze en dwong zijn hand naar het lipje van de rits maar weerde hem dan weer af. Ze...

God was zijn schepping meer dan beu. Kotskwijlspuugzat zeg maar. Dus zond hij een tweede Zoon naar de tollende aardkloot. Maar de Boodschap en de Blijdschap ging al snel verloren, toen hij zwichtte voor de bastaarddochter van Maria Magdalena. Hij tekende haar gewelfde lijn in het stof, wuifde het...

Toen ik door een nieuwe wereld zwierf, mijn schaduw wentelend aan de voeten, was ik een oude dubbelganger ontvlucht. Dreunend volgde hij het spoor, de afdruk van mijn blote zolen. Vroeger hadden we een mespunt in de handpalm gedreven, dure beloftes prevelend, het bloed vermengd. De band leek...

De bar was open. Het cocktailglas van blauw neon flikkerde. Het was er broeierig heet en er was nog één tafel vrij in de hoek maar hij koos voor de kruk. Naast hem zat een elegante, wulpse vrouw. Ze droeg een versleten kleed dat rafelde aan de zoom en te nauw aansloot. Door de klapdeur dreef een...

Hondsdagen in Oostende. Een kind hurkt op de vloedlijn tussen zwetende badgasten, te laat ingesmeerd, met kreeftrode schouders. Surfers voorbij de tamme branding. Worstelend met het zeil dat nauwelijks wind vangt. Een vrouw staat tot de knieën in zee. Blik op een gebroken horizon. Een olietanker...

Verzonken in het slijk, een bed voor rib en bot en wervel, woelt hij zich los. Hij schudt de klonters van het lijf, spiegelt zich in een regenplas, schikt wat rafelige lappen vlees tot iets dat op een mens moet lijken. Elke nacht doemt hij op, een verminkte prins, vindt haar verbrokkeld lichaam...

De haven ligt er verdacht stil bij. Mijlen onder de deinende spiegel schokt de aarde van schrik. De golf is onstuitbaar verwekt, een breuklijn snijdt het middelpunt. Suist er een ster door de dampkring? Rommelt de vulkaan in de Stille Oceaan? De ijsberg kalft af onder een broeikas. Een...

De stad nestelt zich rond zeven heuvels. Ergens in zijn holte zetelt de macht. De brede stroom kronkelt, weg van de gewijde bron, opborrelend uit een kleine vallei. Ze slijpt het dal met het geduld van de druppel die de steen uitholt. Ik vlucht voor de spits, een steile klim langs de trap die...

Het zou op een echtscheiding uitdraaien. Zoveel was zeker. Verenigd sleepten wij ons naar de rechtbank om onze trouwe belofte te verbreken. De rechter hield de hamer in een strakke greep. Ik herinner me nog scherp dat stuntelig moment voor het altaar. De ring knelde, de zenuwen waren meester...

Een voorzichtige dokter boog zich over de schaafwonde aan mijn kuit. Hij bevool een ontsmettende zalf aan, een vingerpunt was genoeg. ‘Dat wordt een stinkende wonde’ dacht ik. Ik was uit het zadel gelicht door een Mercedes die zijn voorrang nam, waarna ik over zijn motorkap tuimelde. Mijn...

Ik heb al uren lopen tobben over de vraag waar ik moet beginnen. Meestal denk ik dan, begin bij de dageraad. Omdat ik me vaag voorstel dat elk verhaal daar begint, alsof hun ritme en orde samenvalt met de dag. Waarom zou het niet beginnen in het holst van de nacht, ergens in een dampende...

Het geronk van een zware motor zwelt aan. Lijn 3! Ik stap op. Hij wiegt in de rechte bochten van de binnenstad. De bus zit eivol. Op de brede achterbank zit een vrouw met een peuter op haar schoot. Het is te zwoel om dicht opeen te zitten. Het dun, katoenen hemd kleeft aan mijn rug. Ik ruik...

Het weekend staat te glunderen voor de deur. De avond rijpt en ik doe vanavond niets meer. Het plan om nog een glas te heffen in De Gesmolten Steen, een hippe tent in de stad, heb ik veilig opgeborgen in mijn binnenzak. Morgen vis ik het terug op, en vouw het open en dan gebeurt er iets. Er...

...van morgen werd een volkse dwaas, berecht door venijnige tongen. Want wie zou zijn spinsels slikken? Door het gaas van zijn wimpers zag hij een bezoedeld rijk. Vadsige trollen zwolgen in het vet. Het werd tijd om hier te vertrekken.

Er wervelen jankende stemmen rond. We smelten onder zwetend linnen. Je dringt zonder kloppen, zonder kuchen, maar toch beleefd, mijn schedel binnen. Een stolp viel aan scherven. Een glassplinter kleeft aan jouw haar. Zwaailicht wierp een akelig blauw naar binnen. Dus dook ik snel in jouw...

De wekker krijste hem uit een woelige sluimer. Het vervloekte ding stond in een andere hoek van de kamer. Het was een berekende zet. Het dwong hem om snel op te veren, en half kreunend, zwalpend, het ding te laten zwijgen. Soms, op een betere dag, zei hij het ook. Zwijg! Hij zei het op een...

...zag dat haar wimpers trilden. Hij voelde dat hij uit zijn lelijke beknelling barstte als uit een cocon. Haar wimpers streken langs zijn gave wang. “Doornloosje” onderging het.