Alle inzendingen over troosten

...vriendschap, geen medemenselijkheid, geen kennis, kortom; niets had haar nog kunnen troosten of bemoedigen.....

...menselijk tekort. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen, geflankeerd door haar kramen. De vrolijke maar anonieme mensen lachen en dollen met elkaar, altijd in voor humor en scherts, maar velen torsen hun leed. Eens sloeg de weegschaal van...

...uitgerekend de "Libelle" haar troosten tijdens haar zo turbulente en getormenteerde leven? Moesten de foto's, de strips en de columns tot soelaas dienen voor het onherstelbare, diepgaande en onrustbarende leed, dat haar handen, gezicht en hart groefde? Kennelijk was de...

Op die zondagavonden bezocht ik haar en sloeg ik haar gade in de vele gedaanten en stemmingen die schenen voort te vloeien uit haar geestesziekte; soms was ze ontdaan en opstandig naar aanleiding van het beleid in het psychiatrisch ziekenhuis, dan weer was ze verzonken in neerslachtigheid; ook zag...

''Hallo Kobus, dat is weer lang geleden, dat wij elkaar gezien hebben.'' ''Ja Willem, de tijd lijkt steeds vlugger te gaan als je ouder wordt.'' Willem is de oudere broer van Kobus en was afgekeurd voor de militaire dienst. Hij was dus niet opgeroepen in 1939 toen de mobilisatie werd...

Op een zonnige ochtend ontwaakte Jaap Zandee met heel vrolijke gedachten: "Ha, gisteren werd mij bericht dat de loterij mij 100000 euro zal schenken... Geluksvogel, die ik ben! Zo makkelijk aan geld komen!" Jaap sprong uit zijn bed, stapte het balkon op, dat zich op de achtste verdieping van het...

We staan te wachten in de hal van het tehuis, tot de glazen schuifdeuren beschilderd met een Tweemaster, zich openen. Voorzichtig stappen we naar buiten. Ze loopt beter dan ooit, de ‘sloffen’ die ze draagt vanwege haar ingezwachtelde onderbenen, geven haar ruimte. Ze leunt op mijn arm....

De Veolia-bus had over De Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd Ik heb weleens overwogen hoe het zou...

Ik trof hem vóór de Heikese Kerk toen het carillon "Merck toch hoe sterck" speelde; hij voerde een enquête uit voor de Gemeente Tilburg en vroeg me naar mijn mening over de Tilburgse binnenstad. Ik merkte op dat die best wat meer "historie" zou kunnen gebruiken, zoals in Den Bosch het geval is...

Nu de lente weer aanbreekt, zijn de bloeiende boompjes met hun roomwitte en roze bloesems wel ruimschoots misplaatst op het parkeerterrein in Tilburg West tussen de troosteloze gebouwen van het Twee Steden Ziekenhuis en De Hazelaar. Oorden van onheil waar het tomeloze leed bij uitstek zegeviert,...

De trap naar beneden, ik ging terug naar de kroeg waar ik hem tegenkwam. De leegte is overweldigend, eenzaam worstel ik mij door het publiek naar de bar om een glaasje wijn te bemachtigen. Sfeer proef ik, maar niet wat er ooit was. Morgen ga ik terug naar de plek waar ik hem heb achter gelaten,...

...zag het niet Altijd was hij er om haar te troosten maar...... zij zag het niet Hij droeg haar wensen in zijn handen maar........ zij zag het niet Hij luisterde naar haar lach wilde die alleen voor hem maar....... zij zag het niet Hij hield van haar als van geen ander...

...op gitaar, is tevens opmerkelijk. Tom kan mij troosten met zijn zware stem als ik het even niet meer weet en niets helpt, het zet je terug op de aarde deze muziek. En als je door de winter zoveel muziek gehoord hebt en het even niet meer weet wat te draaien kan Tom Waits muziek ook altijd want...

Vandaag twee weken geleden zette ik mijn enigszins moede benen neder bij een bank in een park te Amstelveen. Omstreeks een uur ’s middags. Monter gezeten keek ik om mij heen en ontwaarde de dame naast mij. Vrijwel meteen. Lang slank en sjiek. Zeker niet stokoud maar ook niet piepjong. Een...

In Tilburg zuid strekken zich sinds jaar en dag eenvormige straten uit, die ik doorkruis om bij het zaaltje te komen waar de bijeenkomst zal plaatsvinden. Sommige panden zijn dichtgetimmerd alsof het leven eruit is verbannen, alsof ze geblindeerd zijn als een gepleisterd graf en nooit meer een...

(voor Herman de Coninck (1944 - 1997)) Je bent geboren als Herman August Paul De Coninck op 21 februari 1944 in Mechelen. Jouw ouders hadden een katholieke boekhandel, waardoor je zus en jij al op jonge leeftijd in contact kwamen met de wereldliteratuur. Je had een moeilijke relatie met je...

Het was in dat uur, Vader!, dat ik aan je ziekbed, dat zich gedurende elf maanden had voortgesleept, aan je benevelde geest het beeld opriep van onze gezamenlijke wandeling, zo lang geleden, in die onvergetelijke zomer, over de paden die zich slingeren over de Strabrechtse Heide. We waren...

Eens, toen mijn leed groot en diep was, zocht ik troost tussen de middeleeuwse, hoog oprijzende muren van de kathedraal. Veertig jaar na dato bezochten wij de zusterstad en waren wij getuige van een zalvend, eeuwenoud, zonder enige wijziging of variatie steeds herhaald en zinloos en imbeciel...

Het overlijden van Wim de Bie, een van onze onvergetelijke jeugdhelden, deed mij naar You Tube haasten om de vele razendknappe typetjes van Wim - meestal met Kees van Kooten- terug te zien. En ook zoveel jaren na dato blijven deze qua uitvoering en tekst grandioos. In de nu al verschijnende...

Jaja, midden in de nacht is code rood aan de orde, een kleur die je qua weer niet meteen prettig vindt natuurlijk, mits je de weg op moet, maar veel mensen hoeven - en kunnen dat niet, immers is er (gelukkig) nog steeds een avondklok. Zou er ditmaal iets meer sneeuw vallen? Ik hoop van wel, want...

Eens schonk je mij het schilderij met de vogels (zijn het kraaien; zijn het raven?) omdat je vermoedde dat het mijn lievelingsvogels zijn. Als kind naast jou observeerde ik de dieren al graag. Nu, ten tijde van onze felle strijd die ik zozeer had willen vermijden, wekken de afbeeldingen mijn...

Niet te geloven! Nieuwjaar lijkt nog maar "gisteren" en toch staat Pasen al voor de deur! Ik herinner mij ineens een voorval van vorig jaar. Die ochtend ging ik naar de H. Barbarakerk te Breskens en woonde er de Palmzondag bij. Echt ontroerend. Wat wist ik er trouwens van af? Niet veel meer dan...

...er alleen nog de lusteloze melodieën en de vele beelden die mij niet kunnen troosten....

...hijsen deze hun voertuig in, zij wachten met eindeloos geduld bij flats en verzorgingshuizen op hun protegés; zij troosten en preken, kalmeren en bemoedigen, als de amateur-psychiaters die zij zijn.

...de nietige plantjes zich uit naar het licht alsof er nog groeikracht bestaat, alsof de Natuur zich nog wil bewijzen, alsof zij ons wil troosten tegen beter weten in met het alom heersende onheil, met de vernietiging die ons wacht, in blinde en roekeloze ijver.....

Het begon ruim een jaar geleden, ik werd er min of meer door overvallen. Een plots besef van eindigheid, knipoog naar de man met de zeis, en die man ben ik dus zelf. Onherroepelijk, er is geen weg terug, alleen de confrontatie met het weten dat, hoe verder je komt, hoe dichterbij een afscheid...

...een heel zwakke wind is te heftig voor haar getormenteerde lichaam, dus rusten we uit in haar stadstuin waar de vele prachtige bloeiende planten en bloemen haar nog enigszins kunnen troosten Doctor in de Engelse taal- en letterkunde, gaf zij eens haar leerlingen les in de fonetiek, een...

...gingen hun eigen weg. Verzet had geen zin, uiteindelijk belandde ik in de lift. Naar boven en een bloedmooie vrouw vol verdriet, nimmer had zij aandacht voor mij maar nu mocht ik haar troosten. Nauwelijks bedekt in vervliegend kleedje sloeg ik een arm om haar heen, rugdecolleté wellustig...

Hotel-Restaurant "De Postelse Hoeve" vormt een uitwijkplaats, maar geen oase voor verweesden en eenzamen die op zaterdagavond met hun ziel onder hun arm lopen..... Daar wordt druk gedineerd door diverse gezelschappen en er staan rieten stoelen rond de tafels waarop men de eenzamen hun thee of...

Ik zette koers naar de Z.straat. De grauwheid en troosteloosheid van de buurt was opvallend. Ik belde aan op huisnummer vijfenveertig. Binnen zou ik mijn "psychiatrische vrienden" aantreffen; verzand, uitgeblust, afgestompt, zonder hoop of toekomst, losgelaten door hun hulpverleners en veroordeeld...