Hartenkreten over emoties

Vrijdagochtend, 13 september 04.25 uur: na een sanitaire onderbreking van mijn nachtrust lig ik al weer enige minuten in bed. Via de met een korte haak vergrendelde slaapkamerdeur en een dichtgeschoven rolhordeur, op ongeveer één meter afstand van onze echtelijke sponde, hoor ik verdachte...

Ik ben werkelijk tot het bot, mijn naakte botten, gegaan om te ontdekken waar ik nog blokkades kon opheffen, de nare boel kon transformeren of anderszins verwerken, als ik maar mezelf kon bevrijden van die ellendige nasleep van mijn destructieve, psyche ontwrichtende, liefdeloze, wrede...

Ik als enig kind, hoor nog al eens dat je dat altijd aan iemand kunt zien, verwend en overal je zin in gekregen. Dan zal ik dat nu even ontkrachten, ik had een redelijk leuke jeugd, ondanks dat m'n ouders ziekelijk waren, mijn vader was op mijn 7e levensjaar al hartpatient en mijn moeder liep...

Zo langzamerhand begin ik aan mijn altijd beoogde standvastigheid en het hanteren van bepaalde sensibele gevoelens te twijfelen. Na een tijd lang een lichte en zich geleidelijk manifesterende gedragsverandering steevast te hebben ontkend, waarop naaste familie en vrienden mij soms fijntjes en...

In de jaren was een man met een grijs kabouterbaardje me op gaan vallen op het perron; door zijn typische loop, maar vooral door het plastic tasje in zijn hand. Het was al jaren hetzelfde tasje! Maar die dag zag ik iets, er was er iets veranderd. Maar wat? Zijn gang was nog steeds typisch. Toen ik...

Men zegt en men blijft zeggen: "Het is business as usual" of "alles gaat zijn gangetje". Men neemt dus kennelijk het wonder van de werkelijkheid niet waar, de steeds wisselende sferen, ook in de natuur, het geschenk van iedere nieuwe dag en is men er blij mee?

Een Regiotaxi hobbelt voort als een mislukte cakewalk door de straten, die alle de naam van een componist toebedeeld hebben gekregen. In de Massenetstraat stapt mevrouw in en vervolgens vloeien vele klachten van haar lippen. Diepe rimpels, lopend van ooghoek naar mondhoek, tekenen haar gezicht en...

Ik begin steeds meer te lijden aan persoonlijkheidsverlies in deze opdringerige, lawaaierige, reclame-volle, dwaas-snelle, overspannen-arbeidzame, door techniek beheerste, opgevoerde nepsamenleving. Ik raak besmet door het virus van de collectieve identiteitsstoornis. Vele krachten dwingen ons om...

Met een schuldgevoel liep hij rond. De beelden te erg voor woorden. Prachtige authentieke mensen, zonder huis in een door een aardbeving getroffen land. Bekende Nederlanders hadden makkelijk praten, zelf geld genoeg om rond te komen, maar hij stond al maanden rood. Werkeloos en door de crisis...

Opwaaiende gordijnen rond slanke pilaren, terwijl mijn kloppende slapen gedachten stuwen naar bovenwolkse dreven, van waaruit ik opgewonden het krioelen der massa aanschouw, terwijl pijn en vreugde afwisselen met boertig leven, verheven devotie en nietszijnde en onzijnde materie, als aangespoelde...

Na Parijs is nu Londen in rep en roer. Ook in Parijs was de aanleiding het doodschieten van een jongeman door de politie. De buitenwijken van Parijs stonden in lichterlaaie, auto's brandden af en wekten wereldwijde afschuw op. De sociale minderheden grepen hun kans om hun opgekropte woede te...

die foto zal nimmer genomen worden, ik trek mij helemaal terug sluitertijd diafragma het betekent niets als het licht er niet is voor jou, alleen voor jou verdwijn ik van het toneel langzaam dooft het licht

Hoeveel kan een mens verdragen en wanneer wordt het teveel. Ben ik nu te gespannen omdat ik mijn waterlanders niet meer onder controle heb. Maanden is het goed gegaan en nu is het ineens weer mis. Hoe komt dat toch? Kon ik er maar een antwoord op geven, dan kon ik er meteen wat aan doen. Maar ik...

Duidelijk, ik mag jou en jij mag mij, wij mogen elkaar graag zien. Dat uit zich in plagerijtjes, uitdagerijtjes weerspiegeld in glanzende ogen. Ik heb het je nog niet gezegd maar je weet dat ik om je geef. Jij dartelt uitdagend om mij heen en plaatst plaagstoten en je weet dat ik niet kan geven....

Een relatie op de klippen, gelopen koers, het kind van de rekening. Ze staat naast me, nauwelijks haar tranen de baas. Weet niet wat te doen, een armlengte vraagt om een schouder. Ik offreer een pepermuntje en samen sabbelen we de dag naar morgen, zij raakt mij aan.

Hij had zijn pet afgelegd op het bureau van de arts, de arts die hij zozeer vereerde wegens zijn naïeve en zozeer onterechte verheerlijking van de medische wetenschappen waarin hij zozeer teleurgesteld zou worden. Ze zouden hem pijnigen met een pijn, die ik hem allerminst gunde, toen ze met het...

Hij vindt mij ontevreden, tja misschien heeft hij gelijk...ik wil zo vreselijk graag verhuizen naar de plaats waar ik mij het meeste thuisvoelde. Hij zegt dat dat bij het verleden hoort, ik vind van niet! In dit kleine gehucht kwam ik noodgedwongen terecht, na een boel ellende, ik kon toen niet...

Wat vreemd eigenlijk, zelf net over een depressieve bui heen en heel optimistisch gelovend dat de vitamine D wel zullen helpen, wordt zij door haar allebei zoons die dag gebeld. De één had geen zin meer in zijn oude hobby en de ander reageerde haast niet op haar verzoek iets gezelligs te...

De regen regent zachtjes en gestaag en haar rustige en rustgevende ritme tegen mijn ramen leidt me door de nacht. In het glanzende zwarte asfalt van de snelweg naast mijn woning weerspiegelen de rode, groene en oranje stoplichten en in de verte is de brede felrode band van neon van het tankstation...

Vannacht zag ik je in mijn droom, vadertje! Ik wist dat je terug zou keren van gene zijde, dat we weer samen zouden zijn. Je was altijd vredelievend, vadertje, je beschermde me, alles heb je me willen geven, nooit heb je me geslagen. Op je saaie kantoor werkte je dag aan dag gedurende...

De fotograaf moet gemerkt hebben hoe verlegen ik was. Het jeugdportret siert nog altijd mijn kamer. Ik was zes jaar oud. Met mijn nichtje Guusje was ik gaan spelen in de Jan Truijenlaan. Daar was plotseling die man in het struikgewas die dat vreemde, merkwaardige, angstaanjagende tussen zijn benen...

Redden we het of halen we het niet: dat was de grote vraag! Loerend naar buienradar zei ik: over een kwartiertje zou het moeten kunnen, dan halen we het net! De vraag was niet 'of we ergens op tijd zouden zijn', neen, de vraag was 'of we als twee verzopen katten thuis zouden komen'. Als de...

Mijn vriend nodigt me uit een kijkje te komen nemen in zijn nieuwe woning. Het is een koude, winderige dag in de Schubertstraat en rillingen dringen door mijn dikke winterjack. Op de eerste etage bevindt zich een brede gang met grasgroene vloerbedekking, doorweven met zwarte strepen die toegang...

De therapeute was graag bereid haar honingzoete glimlach weg te schenken, enkele hoogdravende egostrelende complimenten ten beste te geven, de cliënte een paradijselijke werkelijkheid en toekomst voor te spiegelen en letterlijk en figuurlijk haar handje vast te houden à raison van vijfenvijftig...

De mannenstemmen zijn heftig en larmoyant. Ze spreken van onbekende zaken in de voor mij vreemde taal: misschien van liefde en verdriet, van blijdschap, rouw of ziekte of van andere belevenissen..... En zo sprak eens Toergenjew tot mij met zijn verhaal "Asja" over de hartstochtelijke liefde van...

De morgenhemel toont vele tinten; zij licht kleurrijk op. Weer is een dag aangebroken in de Nassaustraat, die meetellen zal voor de eeuwigheid. Het licht werpt dartelende, wervelende vlekken op de wanden van mijn kamer, altijd anders, altijd fascinerend. Het speelt over het jeugdportret uit mijn...

Het was alsof het in oktober nog zomer was, hoewel ik afscheid heb moeten nemen van de zomer en tevens van de zomer van mijn leven. Op mijn wandeling passeerde ik de Lange Nieuwstraat die zich links en rechts van me uitstrekte en nam ik het straatnaambord welhaast verbaasd in ogenschouw; was dit...

We hadden plaatsgenomen op een van de houten banken die in lange rijen staan opgesteld in onze stationshal; mijn beste vriendin en ik. Door de jaren heen stond ze aan mijn zijde en verdroeg ze zelfs met groot geduld al mijn strapatzen, nukken en grillen, aantijgingen en aanvallen. De kou van...

Het is een ruim assortiment waaruit men kan kiezen bij de "Vincent Shop" aan de Havendijk in Tilburg. De nieuwe locatie doet zeker niet onder voor het oude, sinds enige tijd verlaten, onderkomen aan de Veemarktstraat en vormt zelfs een verbetering naar mijn idee maar toch wil men na de zomer...

Het Brabants Afval Team is in duistere noordelijke contreien van onze stad gevestigd in een pand waarin menigeen nog niet dood gevonden zou willen worden. Vandaar heeft men het uitzicht op demonisch aandoende, hoog oprijzende gebouwen, merkwaardig en heilloos geconstrueerd en tot vertwijfeling en...