Bocht van 180 graden...
Zo langzamerhand begin ik aan mijn altijd beoogde standvastigheid en het hanteren van bepaalde sensibele gevoelens te twijfelen. Na een tijd lang een lichte en zich geleidelijk manifesterende gedragsverandering steevast te hebben ontkend, waarop naaste familie en vrienden mij soms fijntjes en goedbedoeld hebben geattendeerd, kan ik er echt niet meer omheen. Ik besef en voel opeens, dat men gelijk heeft. In de beschermende muur van graniet, die ik in de loop van meer dan een halve eeuw blijkbaar om bepaalde gevoelens heb opgetrokken, zijn de eerste barsten voelbaar. Mijn besef van een soms andere realiteitsbeleving begint er doorheen te sijpelen en… ik laat dit eindelijk verbaasd maar ook opgelucht toe. In het verlengde van deze constatering ontwaar ik dan ook een onmiskenbaar contrast tussen mijn op 20-10-2006 geplaatste inzending “De verdwenen schakel” naar aanleiding van een bezoek aan mijn geboortestadje en hetgeen ik voornemens ben u hierna te vertellen.
In 2006 schreef ik o.a. “De middelbare school: gesloopt en door nieuwbouw vervangen”. Deze ontboezeming berustte op informatie van mijn, toen 87-jarige, (pleeg)moeder. Ik vond dit feit toen jammer maar het deed mij verder niet zo veel. Gedane zaken nemen geen keer en hoe nostalgisch is nostalgie? Toch raadpleegde ik twee weken geleden Google met de plattegrond van mijn geboortestad om mogelijk nieuwe veranderingen te kunnen ontdekken. Tot mijn opperste verbazing liet deze duidelijk zien, dat mijn oude middelbare school er nog wel degelijk stond afgebeeld, te midden van veel nieuwbouw. Meteen werd er iets in mij wakker, dat blijkbaar al die tijd verborgen heeft liggen slapen. Het stond meteen voor mij vast: deze plek wilde ik beslist na 60 jaar afwezigheid nog een keer terugzien.
Moeder had telefonisch aangegeven, ons snel weer eens te willen zien, omdat zij, thans ruim 92 jaar oud, er veel behoefte aan had. Zo maakten mijn vrouw en ik, samen met één van onze kleinkinderen en haar partner, afgelopen zaterdag, 10 september 2011, in alle vroegte op weg. Onderweg maakte zich al een zekere onrust van mij meester, iets, dat ik tot nu toe bij alle vorige bezoeken nooit had gevoeld. Toegegeven: in de afgelopen 55 jaar heb ik mijn geboorteplaats slechts 12 keer bezocht, met 18 jaar als één van de langste tussenpozen. De redenen voor de weinige en onregelmatige bezoeken liggen in de privésfeer en zijn voor deze vertelling niet relevant. – Aangezien wij al om half tien in het stadje aan de Ruhr arriveerden besloten wij eerst mijn oude school op te zoeken.
In een stralende zon met bijna wolkeloze blauwe lucht reden wij het straatje in en… daar stond het gebouw nog steeds in volle glorie. Gewapend met mijn camera holde ik er naar toe en bereikte, al fotograferend, het schoolplein via een omweg, omdat men de ingang ervan naar een zijstraat had verlegd. Een minuut later stond ik er, nog eerst even alleen, met een brok in mijn keel en betraande ogen en ik voelde, dat er iets in mij brak. Zonder mij ertegen te kunnen of willen verzetten liet ik alles over mij heenkomen. Ik keek omhoog naar de ruimte van de laatste klas: 6a, waar ik, precies 60 jaar geleden, mijn diploma ‘Mittlere Reife’ in ontvangst mocht nemen. Op het gebouw stonden nog steeds dezelfde letters: ‘Realschule’. Ondanks kleine subtiele veranderingen, zoals een brandtrap, speeltoestellen, een klimmuur en een nieuwe ingang was het alsof ik mij te midden van het gejoel van mijn medescholieren bevond en ik genoot, genoot - genoot… Inmiddels waren mijn vrouw en mijn kleinkind met partner ook op het plein en schrokken aanvankelijk van mijn veranderde gezichtsuitdrukking en ook van het feit, dat ik nauwelijks in staat was om te praten. Met de twee bomen op het plein van zo’n zeven tot negen meter hoog, die er toen nog niet stonden, als zacht wuivende getuigen voelde ik mij even bekneld tussen twee werkelijkheden.
Na een half uurtje verlieten wij deze emotioneel beladen plek. Of het nu aan mijn bewogen stemming lag of niet, maar ik ontdekte nu in een razend tempo vele vertrouwde en onveranderde gebouwen en straten die er nog net zo uitzagen als 55 jaar geleden. Alles leek een bepaalde warmte uit te stralen. Een kort bezoek aan een schoolkameraad, die ik 48 jaar geleden voor het laatst zag, en een hele dag bij mijn moeder maakten dit emotioneel bezoek tot een onvergetelijke gebeurtenis. Het geheel voelde als een mengeling van een soort weggestopt heimwee, herkenning en spijt, dat ik de afgelopen tijd vakantiebestemmingen vaker en langer bezocht dan dit mij vroeger toch wel dierbare plekje aarde. Tegelijk besefte ik eveneens (slechts voor de bedoelde persoon zelf herkenbaar), dat de regenboogkoningin destijds met haar bewering in essentie gelijk had, zij het in een andere context.
Moeder heeft beloofd proberen vol goede moed 93 jaar of ouder te worden. Wij hebben beloofd haar volgend jaar beslist weer een bezoek te brengen. Een ding heb ik er zeker van geleerd: al bedekt men zijn roots met een dikke laag vreemde aarde en snoeit men het nieuw ontstane uiterlijk naar de gewoonten en gebruiken van het land waarin men ‘klimatologisch’ is geïntegreerd, dan nog blijken de roots, na blootlegging 55 jaar later, geen enkele verandering te hebben ondergaan. Alleen dit inzicht al is van onschatbare waarde en ik voel me alleen daardoor al gelouterd.
Tot een volgende keer.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: emoties
het categorisch ontk
1.796
Geef je reactie op deze inzending:
Iedereen zal vroeg of laat zijn wortels moeten blootleggen en ze aandachtig bekijken. Jij deed het op een dusdanige manier, beste Gunter, die me sterk ontroert.