Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

. . . maakt rare sprongen

Vrijdagochtend, 13 september 04.25 uur: na een sanitaire onderbreking van mijn nachtrust lig ik al weer enige minuten in bed. Via de met een korte haak vergrendelde slaapkamerdeur en een dichtgeschoven rolhordeur, op ongeveer één meter afstand van onze echtelijke sponde, hoor ik verdachte geluiden op ons balkon. Deze herhalen zich en zo spoed ik mij geluidloos naar de huiskamer, die via eenzelfde deurconstructie en -vergrendeling met ons balkon op de eerste verdieping is verbonden. Daar aangekomen sta ik, slechts door de geopende lamellen van het gordijn en de dubbele beglazing van de balkondeur gescheiden, op minder dan een halve meter van een geheel in het donker gekleed tenger persoon.

Zonder na te denken en eigenlijk vanuit een reflex of impuls wip ik de haak van de deur en wil deze openduwen. De persoon reageert onmiddellijk en adequaat: hij wendt met een ruk zijn hoofd naar mij toe en blokkeert met het onderlichaam de deur. Opvallend daarbij is, dat ik geen gelaatsuitdrukking zie en zelfs geen ogen kan waarnemen. Maar ja, het is nog schemerdonker en zonder bril ben ik behoorlijk bijziend en lijkt alles diffuus. Vermoedelijk draagt de persoon een over het hoofd getrokken masker. Ik bemerk tegelijkertijd, dat de rolhordeur nog dicht is en in de volle lengte van onder tot boven is opengesneden. Terwijl ik deze open schuif, bukt de gestalte zich kort en richt zich meteen daarna weer op.

Met de lenigheid van een turner klimt de persoon, na twee vlugge passen, op de balustrade, richt zich in volle lengte op en springt vanaf een hoogte van meer dan vier meter naar beneden. De landing, op zeker drie meter vanaf ons pand, laat een harde en doffe plof in het zand horen (een brede strook van de parkeerplaatsen was wegens werkzaamheden opengebroken). Ik ben te verbluft en geschrokken om ook maar enig geluid uit te brengen. De persoon blijft enige seconden in gehurkte houding zitten, om er vervolgens als de gesmeerde bliksem vandoor te gaan. Mijn vrouw is intussen wakker geworden en vraagt wat ik uitspook. “We hebben een inbreker”, breng ik met moeite uit, “m-m-maar gelukkig is hij afgeschrikt”.

We sluiten alle deuren en laten de smalle bovenlichten open. Een vluchtige blik in de ronde met een lamp aan laat ons niets bijzonders zien. We gaan weer naar bed, maar van slapen komt er niets meer. Na een kwartiertje ga ik er weer uit en doe alle verlichting aan. Pas nu ontdekken wij, dat de inbreker blijkbaar toch binnen is geweest en vermoedelijk door mijn toiletbezoek werd gestoord. We missen meerdere spullen, o.a. tas met geldbeurs, pin- en andere passen, wat kleingeld, mijn portemonnee en mijn horloge. Spullen van grotere waarde zijn niet meegenomen. We bellen, beiden hevig ontdaan, via 112 de politie; deze is binnen vijf minuten ter plaatse. Gezien onze emotionele toestand en vage hartklachten is men ons behulpzaam met het onmiddellijk blokkeren van de passen, waarbij blijkt, dat er in de al verstreken tijd nog niets is gepind. Hoewel de politie ons ter geruststelling verzekert, dat op een eerste verdieping de deuren gerust op een haak mogen staan, hebben wij besloten, dit nooit meer te doen, al zouden we ooit nog eens naar twaalf hoog verhuizen.

"U heeft goed gehandeld", zegt men tegen mij, hoewel men mij weliswaar ook wijst op de mogelijkheid, dat de inbreker ook had kunnen besluiten mij (of ons) eerst uit te schakelen om daarna te vluchten. Vanzelfsprekend zijn mijn vrouw en ik de gehele dag van streek en emotioneel gekwetst. “Het voelt als een aanranding” concluderen wij; we hebben om beurten kortstondig trillende handen en knikkende knieën. - Tot mijn verbazing verkeer ik zelf nog het meest in verwarring over mijn paradoxale manier van handelen: stap ik daar toch maar even onverschrokken en zonder enige zweem van angst op een indringer af, terwijl ik, qua lichamelijke conditie, bij wijze van spreken niet eens een deuk in een pakje boter sla. Toch ben ik blij, dat de schade redelijk beperkt is gebleven en ik u dit gebeuren nog kan navertellen.

In dit geval is het voor mijn vrouw en mij een opluchting, dat het daadwerkelijk uitvoeren van het gezegde: “een kat in het nauw maakt rare sprongen” ons voor ergere gevolgen heeft behoed.

Schrijver: Günter Schulz, 15 september 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

4.9 met 7 stemmen 257



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
17 september 2013
Günter, iets soortgelijks meegemaakt.
Inbreker had alles al ingepakt in de huiskamer staan, in meegebrachte eigen tassen.
Laptops, telefoons enz. Wilde waarschijnlijk gewoon door de voordeur naar buiten gaan.
Ook hij is van een hoogte van ruim 6 meter (ik woon boven een hoge winkel) naar beneden gesprongen.
Was naar boven gekomen via een vlaggenmast-steun.
Politie heeft meteen een klopjacht gehouden en een dader kunnen arresteren van een groep.
Ik had een goede beschrijving van hem.
Volgende dag zijn door forensisch onderzoek alle vingerafdrukken vastgelegd. Was een vette vis voor hen.
Ik weet precies wat je doormaakt!
Maar het enige wat nu telt is...dat het goed is afgelopen, daar mag je je handen voor dicht knijpen!
Ik weet dat het verwerken ervan zijn tijd nodig heeft, sterkte!
Maar één ding is zeker, je blijft steeds opletten
kan ik dit wel of niet.....doen.
Naam:
De hertog
Datum:
17 september 2013
Gelukkig is het goed afgelopen. Die inbreker is hopelijk zo geschrokken dat hij het inbreken nu voortaan wel laat. Deuren en ramen maar dichthouden voortaan!
Naam:
mohair
Datum:
16 september 2013
Email:
louismonique4gmail.com
Beeldend geschreven! Mijn complimenten.
Maar vooral sterkte gewenst bij het bekomen van de schrik, wat een nachtmerrie.
Naam:
Redactie
Datum:
16 september 2013
Email:
infonederlands.nl
Onze spreekwoordelijke hoed nemen we graag voor je af, Günter.

Spontaan gehandeld en levendig beschreven.

We wensen jou en je vrouw nog vele ongestoorde nachten toe.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
16 september 2013
Jeetje, man, wat een angstige nacht was dat en wat heb je klaarblijkelijk moedig gehandeld, gelukkig zijn je vrouw en jij ongedeerd gebleven en treft het enkel materiële schade, d.w.z. ogenschijnlijk, want de psychische impact is natuurlijk niet mis.
Sterkte bij de verwerking en moge de dader in kwestie zich rot schamen en ook eens de moed opbrengen om bij de voordeur aan te bellen om in tranen de buitgemaakte goederen terug te geven!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)