Hartenkreten

Het dorp Dongen ligt als het ware aangeklemd tegen onze stad in een "stenen omhelzing". Etablissement "Janssen en Janssen" is gesitueerd in de nabijheid van de centrale Koepelkerk die met haar oranje dak boven haar omgeving uitsteekt. Daar werd vandaag een verjaardag gevierd; wellicht ging het o...

Haast aarzelend, haast tastend, beroerde ik eens je gezicht; haast aarzelend, haast tastend legde ik me eens aan je borst..... Mijn woede om je vertrek is uitgebarsten als een rijpe vrucht die door haar schil niet meer belemmerd werd.... Jouw armen hebben me losgelaten vóór ze me ooit omhelsden....

Hoewel het ongeluk en de hersenziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedacht haar aanvliegen als een woest en woedend roofdier, hoewel deze oprukken als een leger te velde, hoewel haar voorheen uitstekende verstand het vermogen tot ordening heeft verloren dat eigen en essentieel is voor de m...

We hadden plaatsgenomen op een van de houten banken die in lange rijen staan opgesteld in onze stationshal; mijn beste vriendin en ik. Door de jaren heen stond ze aan mijn zijde en verdroeg ze zelfs met groot geduld al mijn strapatzen, nukken en grillen, aantijgingen en aanvallen. De kou van jan...

Mijn eerste bril ging ik dragen op mijn zevende jaar. Het montuur was lichtblauw en het betrof een "jaren 60 vlindermodel". De scherven ervan heb ik nog lang bewaard maar alle scherven van het leven gaan verloren met de allesvernietigende tijd. Het obligate "Aap/Noot/Mies" van de eerste klas ...

Vroeg in de morgen was het geluid al te horen; de heren wegwerkers waren gearriveerd. Kennelijk verplaatsten ze stenen of werkten ze ondergronds aan de bekabeling. Ze riepen elkaar van alles toe, zoals, naar men zegt, sommige vogels met elkaar communiceren in de hoge bomen. Op de achtergrond is aanh...

Ik ben opnieuw het krijtwitte gebouw gepasseerd met de neergelaten donkerblauwe zonneschermen, waarvoor nu ook de veelkleurige vlag, symbool van tolerantie, wappert. In 1965 namen de leraren mij in hun, figuurlijk gesproken, "erudiete omhelzing" en wij, scholieren, gaven hen bijnamen; de halfbl...

De Tilburgse Conradhof verschuilt zich als het ware in een uithoek van de stad, achter de kosmopolitische Korvelseweg waar vele neringdoenden het hoofd boven water trachten te houden. In een klein huisje op huisnummer tien zetelt mijn pedicure, in de woning die toch nog uithoeken en zolderkamertje...

Mijn arme, armzalige en armoedige geboortestad, die op diverse fronten gerust een brevet van onvermogen zou kunnen presenteren, verwelkomt momenteel haar bezoekers met schitterende guirlandes aan het begin van de Stationsstraat en de Noordstraat met de tekst: "Welkom in Tilburg". Tilburg, waar ik ...

Vleeseters verdedigen zich doorgaans met één of meer van de volgende N’s: Natuurlijk - Noodzakelijk - Normaal - Nice Dat iets natuurlijk is - als vlees eten dat al is - betekent niet dat het daarom goed is. Natuurrampen en allerlei nare ziektes zijn ook natuurlijk, maar wie zou dat als argum...

Ik was gestrand op mijn weg huiswaarts en klopte bij hem aan, bij zijn "fietsenwerkplaats" of zo men wil "rijwielhandel" aan de Korvelseweg, die zich als een kosmopolitisch lint door centrale stadsgedeelten slingert. Ik wilde een taxi bellen en hij stond me dit met veel moeite en aanvankelijk ko...

De villa lag enigszins verscholen achter een oprijlaan en achter een brug die een beek overspande, in het naburige dorp Oisterwijk, in een bosrijk gebied. Daar bezochten we, de ouders en de zusjes, in onze jeugdjaren onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer die thuis niet te handhaven was. Foto's ...

Vroeger was alles beter en de techniek staat voor niets, zolang er geen storingen zijn. Dat geldt ook voor deze mooie site en de aanverwante dichterssite. Er zijn in dat opzicht de laatste tijd een aantal zaken die mij als gebruiker, schrijver en lezer, ongemak en zelfs irritatie opleveren. Met een ...

Een miezerig regentje zette de toon voor een nieuwe winterdag. Het einde van het jaar naderde maar de Kerstverlichting "Had haar karwei nog niet afgemaakt". Ik strompelde voort door de straten doch bij het Textielmuseum werd ik onverwacht hartelijk ontvangen en opende men de zware toegangsdeur zel...

Bezoekers zijn altijd welkom in de lage paviljoens van "Prisma" in Biezenmortel die verspreid liggen over een parkachtig terrein en ook in het gebouw met de kale, "prikkelarme" maar door geldgebrek weinig opgesierde wanden waar sinds jaar en dag mijn broer verblijft. Vele "cliënten" van "Pri...

Ik kwam hem tegen vóór de automatische schuifdeur van Woonzorgcentrum "De Heikant" aan de Brucknerlaan waar je een inkijkje kunt hebben in een kapsalon waar rode kunstbloemen in pontificale zilverkleurige vazen staan opgesteld, mogelijk om het humeur van de dames die hier hun haar laten doen op ...

In Zorgcentrum "De Heikant" was het niet ongezellig op een dag in januari die nog kenmerken droeg van een onstuimige en felle winter zoals een heftige, gure wind en vlagen van regen die een stormachtig karakter droegen. In de eetzaal keken sommige ouderen enigszins verbijsterd, verbaasd en nieuwsg...

Eens bevatte een statig en kapitaal pand, dat echter haast onopgemerkt onderdeel uitmaakte van de huizenrij in onze Willem II straat een bibliotheek, namelijk onze stedelijke gewaardeerde bibliotheek en in vroege jaren, toen nauwelijks nog een helder bewustzijn van mens, wereld en werkelijkheid of v...

Eensgezind staan de gitaristen op het podium en vakkundig, artistiek, ten volle bereid de zaal met zich mee en in beroering te krijgen en de zaal leeft mee, de handen worden geheven; de zaal swingt op het ritme van de energiek gillende gitaren, de trompetten schallen en de drums weerklinken. Het...

De cirkel van haar huwelijk is gesloten en ondoordringbaar; mevrouw heeft het voortdurend over "munne man". Als echte Tilburgse aanschouwde zij haar geboortestad en de binnenstad al sinds lange jaren niet meer maar ze verbaast zich over de verbouwingen en veranderingen waarover anderen rapporteren...

Het lijkt een brevet van onvermogen waarmee onze stad is opgesierd. Aan de Spoorlaan staan zielige, kleurige staketsels, die lijken op uitvergroot kinderspeelgoed. Deze opstelling lijkt misplaatst in een grimmige, onpersoonlijke en individualistische maatschappij; de kleurige, verlichte huisjes en h...

Daar, aan die langgerekte straat die uitmondt bij het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal waar het kleine huisje is van de brugwachter, in de nabijheid van "De Zwaaikom" waar ik in jeugdjaren de ranke en elegante zeilboten aanschouwde en waar we kano's huurden en roeiboten om...

Het was nog donker op een vroege morgen in januari en de kou geselde mijn lichaam. Een meneer met een klein, wit hondje, dat tot mijn verbazing een halsband droeg met blauwe lichten eraan waarvan het schijnsel zich verspreidde in de rondte passeerde mij. Ik sprak hem aan met de woorden: "Wat een ...

Waar ik eens het landschap zag, de wijde en weidse velden (het bezit van mijn vrienden), de vijver met het gladde, rimpelloze, onpeilbare water waarop een enkel waterhoentje bivakkeerde, ben ik weergekeerd. De trein was bij Nijmegen de beide beroemde bruggen, die de trotse rivier overspannen, gepass...

Het tankstation was al onheuglijk lang gevestigd vlakbij de gindse rotonde en 's-nachts had ik al zo vaak mijn blikken kunnen laten rusten op haar felrode neonlicht dat zich langwerpig langs haar gevel profileerde, gepaard gaande met de zinloze tekst "Bonjour" in trotse letters die mogelijk echte...

En zo nam je mij mee, mijn zuster, door stad en land en zo wilde je me de Latijnse namen bijbrengen van al die planten, struiken en bomen die je op de Middelbare Land- en Tuinbouwschool geleerd had ("Platanus Acerifolium", "Quercus Robur"). En ik, jouw onwillige en weerbarstige zuster, luister...

....en op de televisie zie ik die opgewekte, vrolijke, hartstochtelijke Afrikanen die zo enthousiast hun trommels beroeren in een strak ritme. Bij hen wilde je zijn en bij hen wilde je sterven. Je danste nog je mallotige dans op het ritme van de trommels als oude man. Je had Afrika zo lief, mijn ...

De ongearticuleerde klanken die mijn arme broer uitstoot zijn moeilijk verstaanbaar. "De zon!", "De maan!" schreeuwt hij. De taal en de taalvaardigheid, die volgens de citaten vóór in het befaamde Woordenboek van Van Dale, geredigeerd door professoren, zo wezenlijk zijn voor het menszijn en di...

Het is een stille buurt en deze heeft helemaal niets bijzonders; ze heeft nauwelijks een uitstraling, is eerder sfeerloos te noemen, maar in een van haar armzalige huisjes kende ik een zeldzame vriendschap die haar aroma verspreidde over de buurt waardoor een gouden licht werd verleend aan het gewon...

Je was altijd weinig begaafd tot het leven, mijn Lucie, mijn trouwe en jarenlange vriendin. Zo vaak sprak je het woord "lusteloos" uit, dat je altijd vóór op de tong lag, het woord waarmee je kennelijk alles wilde zeggen. Het toverwoord dat je hele toestand en al je vergaande en ultieme geesteli...