Hartenkreten

Eens zag ik het dorp Bavel terug toen in een laat jaar een vroege winter inzette. Het dorp had zich genesteld met haar villa's en landelijke huizen te midden van de mistige landerijen. Eens, in een lang-vergeten jaar; we waren meisjes van veertien jaar, mochten we daar bij de leraar Grieks op bezoek...

Ik trof hem vóór de Heikese Kerk toen het carillon "Merck toch hoe sterck" speelde; hij voerde een enquête uit voor de Gemeente Tilburg en vroeg me naar mijn mening over de Tilburgse binnenstad. Ik merkte op dat die best wat meer "historie" zou kunnen gebruiken, zoals in Den Bosch het geval is en...

Toen we door de lange Hasseltstraat wandelden: mijn oude tante en ik, kwam ter sprake hoe zij negenenveertig jaar geleden afscheid heeft moeten nemen van haar man, die wij gekend hebben als "Ome André" en hoe toen voor haar de langdurige eenzaamheid intrad, die echter wel onderbroken werd door haar...

Ook in Tilburg treden orkesten van wereldfaam aan. In de zaal met het zuurstokroze plafond bezetten zij het podium. De dames van de Opstapbus moesten uitgebreid kletsen over wat er vandaag weer op het culinaire menu stond; de eenzaamheid had zich opgekropt in hun innerlijk en werd uitgerold als een...

Op een onverwacht zonnige novemberdag doet de "Arriva"-bus haar haltes in de Von Weberstraat aan als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin..... Op de voorgevel van een laag, langwerpig, houten gebouw, gesitueerd aan de voet van de hoog oprijzende Hoffmannflat met haar honderden appartementen ...

Ach liefste, aller-, allerliefste schat, in het ziekenhuis gaf je me de magische, cognackleurige steen cadeau, die je gekocht had bij "Pleïade"; de steen met de eigenschappen die mij zouden moeten genezen, maar de artsen moeten mij helpen. We stonden zij aan zij, heel ons lange leven. Aan jouw h...

Achter het arbeidershuisje dat wij in die jaren bewoonden, strekte zich een tuintje uit met helemaal achterin "onze" berkenboom met haar zwart-witte bast, door mama teer gekoesterd. Ze had ons de namen van de kwetsbare, lieflijke bloempjes geleerd: ereprijs, hondsdraf, vergeet-mij-nietje, boterbloem...

De C.-straat, dichtbij het centrum van onze stad, strekt zich uit als een sfeerloze, troosteloze trechter of krocht en ook in het huis van mijn "vriendin" heerst sinds lange jaren de ziekte, de doodsheid en het verval. Ze vraagt me welke muziek mijn voorkeur heeft. Zelf heeft ze eens gehuild om "...

Daarom wil ik mij gaarne voorstellen, Per Omnia is de naam. Daar zit meer achter hoor ik u denken, uh nee, maar dat interesseert me ook niet. Heb nog geen idee wat ik hier ga plempen, fris mij op, misschien treiterijen en gevlij in de marge. Wat me is opgevallen is dat alle afbeeldingen verwijder...

Eva Jinek gaat gewoon door met haar babbelprogramma, terwijl ze zwanger is. Niks geen zwangerschapsverlof, maar pittig bezig blijven als beeldbuisjournaliste. Ze is natuurlijk voller geworden, maar ook zachter, moederlijker. De ijskoude intellectueel van voorheen is ingewisseld voor een zichtbaar em...

We kwamen weer bijeen in het koele, kale lokaal terwijl buiten de nacht viel en de verlichte tekst op een laat vertrekkende bus in het oog viel voor een opmerkzame waarnemer. Je had me voor de ruïne van onze relatie gesteld, voor het ultieme echec, voor een zo ongelooflijk en onvoorstelbaar deba...

En zo trad ik aan om de universitaire studie in de psychologie te gaan volgen. Ik was en bleef nog kind en kinderen bevolkten met mij de collegezalen. Het eerste jaar zou me overrompelen met veel werk, te veel werk. Ik zweette en zwoegde voor de tentamens en de statistiek-studie bezorgde me hoof...

Terugkerend van de Rabobank, waar twee elegante, joyeuze jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik a...

Het welbekende oude kasteel met zijn sterke, maar enigszins verweerde muren, heeft vier dikke torens, die spits omhoog wijzen. Het hechte gebouw maant steeds heer Bommel om samen met zijn vriend Tom Poes erop uit te gaan en allerlei hachelijke belevenissen het hoofd te bieden. Deze merkwaardige gebe...

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring van...

Ik had het leuke, bonte boerderijboekje voor hem gekocht; een boekje met kleurige, gladde bladzijden die de dieren toonden die hij bij hun naam kon noemen: "geit", "kip", "koe", "haan" enzovoorts. Hij is mijn broer en heeft de geestelijke leeftijd van een vijfjarige nooit overschreden. Va...

Het Burgemeester Stekelenburgplein bij het station in Tilburg wordt sinds kort gelardeerd door kennelijk vrolijk en opgewekt opspattende en bruisende fonteintjes die het plein opluisteren en eer aandoen. In de koffieshop aldaar wacht ik en moet de onoprechte glimlach weerstaan van jonge meiden ac...

Het begin Ze had me bij zich geroepen en ze sprak de woorden plompverloren uit; wierp ze als het ware over het bureau heen in mijn richting en als pijlen kwamen ze op me af en verwondden ze mijn kwetsbare hart: "Nee, het bloed is niet goed; als het kwaadaardig is en ze zijn er vroeg bij, kunnen ...

Het was een helse, hete middag geweest in de inrichting. De imbeciele mannen wisten met zichzelf geen raad en met onuitsprekelijke zorgen die ik moest verzwijgen zat ik er als een wezenloze zoutpilaar bij. De koele avond en het lichte briesje in de taxi bevrijdden mij benevens de kameraadschap en...

Op een hete zomerdag hotst en botst een bus door buitenwijken van de stad. Het panorama heb ik duizend-en-een keer aanschouwd: de Sweelincklaan, de Van Anrooylaan, de Beethovenlaan. Het was het decor van een liefde, die niet meer bestaat sinds het brute afscheid. Op deze levenloze muren, op deze...

Schoon roggemeel laat blijmoedig fijne kruiden uit alle delen van de wereld in zich doordringen. Hoe en waar die plantjes van smaak geplukt zijn hoeven we ons niet af te vragen. Dat verpulverde koren en die versnipperde blaadjes en steeltjes krijgen gezamenlijk hun deel, worden gedoopt in de edelst...

Wijkcentrum "De Ypelaer" bevindt zich te midden van veel groen, met bomen als uit een renaissancistisch schilderij en een enkele fontein die zich kennelijk enthousiast en opgewekt ten hemel richt. Van binnen is de inrichting sober als een vierkant amfitheater uit vervlogen tijd met gangen, trap...

Het donkerrode bloed: mijn bloed, mijn verraderlijke bloed was getapt uit de dunne, bijna onzichtbare ader, die net onder de oppervlakte van de huid in mijn fragiele elleboog ligt en het bevatte nog onduidelijke geheimen omtrent mogelijk ziekelijke processen die diep van binnen in mijn lichaam aan d...

Al vaak signaleerde ik hem her en der in de stad en ook vandaag kwam hij aanlopen bij de bushalte en weer kwamen we aan de praat. Hij bood me een doorkijkje op zijn wanordelijk gegroepeerde gele ondergebit, en, figuurlijk gesproken, krakkemikkige verstand waarmee hij meteen al het toch wel elementai...

Misschien hadden ze me altijd al voor een sukkel aangezien, voor een slappeling, zwakkeling, zombie, psychotica, neurotica of nog anders, maar het moet gezegd worden dat bij mijn laatste bezoek aan de mij sinds lange jaren zozeer vertrouwde bibliotheek stond ik inderdaad te wankelen en te beven op m...

In de vroege morgen gaan de lichten aan in de langgerekte ziekenhuisgang. Een serveerster haalt een doek over het glazen blad van de tafeltjes bij de koffieshop en plaatst er een fragiele witte roos in een vaasje op voor de bezoekers. Hier wacht ik, na mijn bezoek aan de longarts, op de allerliefst...

Als twee vrouwen uit zijn op dezelfde man, zijn de rapen gaar. En hoezeer ik ook onze gemeenschappelijke ervaringen had willen benadrukken, onze harmonie en vriendschap tijdens de feeërieke avonden in zijn flat onder het lamplicht, als hij ons, charismatisch, acteerlessen gaf en onze verliefdheid d...

De fotograaf moet gevoel voor compositie bezeten hebben: daar zijn zij allen die niet meer te midden van de levenden zijn: de jonge mannen: mijn ooms Gérard en Guus, onschuldig, in het nette kostuum, de stropdas naar voren springend in de uitsnijding van het colbert, de handen elegant en kennelijk ...

Na inmiddels al weer één jaar en negen maanden in onze knusse gemeente op Goeree-Overflakkee wonend leren wij nog bijna elke dag meer de gewoonten, leefwijze en gezegden van de oorspronkelijke bewoners kennen. Een groot aantal personen en vooral die van de jongere generatie praat gewoon Nederlands...

Tanka Het wijde bosveld vol jonge boompjes glanst blij, ziet schone toekomst. Diep zwart aan oude stammen vertelt brandgeschiedenis. Prozatekst: Tussen Chaam en Gilze-Rijen ligt het mooie Prinsenbos. Drie jaar geleden woedde hier een flinke bosbrand. Thans toont deze plek een bekoorl...