Verhalen

Een terecht verwijt aan mijn penvoering is de opeenstapeling van personages. In een fictieve vertelling is dat makkelijk opgelost, want dan draai ik een aantal personen de nek om. In dit authentieke verhaal zijn personen bij bepaalde gebeurtenissen noodzakelijk. Anders zijn er geen gebeurtenissen. ...

Ik liep zomaar wat. Ik heb van die ochtenden dat ik niet weet waar ik naartoe moet, dus dan loop ik maar. Niet dat ik ergens naar op zoek was, of zo. Dat zeggen mensen dan altijd: je loopt niet zomaar, je zoekt iets. Ze trekken er dan vaak een intellectueel gezicht bij. Het is zó’n flauwekul. Ik ...

De keukendeur zwaait open. Wild. Hij staat in de deuropening, buiten adem. Zijn jas hangt half van zijn schouder, zijn haar nat van zweet. Zijn ogen schieten langs de tafel, de dampende schalen, de drie borden, haar handen die een bord omklemmen. Hij komt naar haar toe, pakt haar onderarmen vast. ...

Het is lekker wandelweer. Veel blauw tussen witte wolkenformaties, zon en wat wind. Ik ben in het park met mijn hond. Bij de sloot staat een zilvermeeuw. In het gras voor hem spartelt iets. Een vis, denk ik. Dan zie ik iets van een vacht. Misschien een muis. Vind ik erger dan een vis. Maar dan t...

Een camera en een foto nemen, het gebeurt tegenwoordig bijna allemaal digitaal en in feite zie je nog maar weinig mensen met een enorm fototoestel en een ditto lens lopen. Op de meeste mobiele telefoons zit een camera en als je die mobiel bij je hebt, is een kiekje sneller gemaakt dan het tevoorschi...

Donderdagavond. Zelfde jas, zelfde route. Langs het lege bushokje, de donkere ruiten van het reisbureau, de kapper die al jaren dicht is. Hij duwt de deur open, stapt naar binnen, veegt zijn schoenen droog aan de mat. ‘Ha Ruud,’ zegt de barkeeper. Ruud knikt. ‘Een vaasje.’ ...

Het is zo makkelijk, neen, te makkelijk om een mening te ventileren over een ander, het is zo makkelijk om meteen je oordeel te vellen bij een eerste of tweede contact wat je met iemand hebt en al weet ik dat: de eerste indruk vaak de beste optie is, weerleg ik dat meteen want niets is minder waar! ...

Ze zit op een plastic tuinstoel. Het gras is gemaaid, maar niet kort. Achter haar een heg, rommelig van vorm. De zon schijnt op haar witte bovenarmen. ‘Hier,’ zegt hij, en geeft haar een vergeeld mapje. Ze opent het langzaam. Eén foto trekt haar aandacht. Vier mensen op een rood geruit kleed ...

Het was een zomerse lentedag met gure wind en regen. De vrouw pakte haar herfstjas voor de wandeling met haar wolfje. Jassen voor alle seizoenen hingen aan haar kapstok. Je wist in deze periode niet wanneer je welke jas nodig had. Vroeger roerde maart zijn staart en deed april wat hij wilde. In de m...

In een sereen dorp, vlakbij de zee, heerst een gemoedelijke sfeer. Op een dag wordt het dorp opgeschrikt door een gebeurtenis, die veel gevolgen zal hebben. Een paar jongetjes spelen op het strand. Plotseling zien ze een kistje, dat door de zee is aangespoeld. Ze rennen naar huis, al schreeuwen...

Het fascinerende onderwerp van Bens gesjouw met hoofden respectievelijk een kernbom moet voorlopig in de ijskast. Het navolgende onderwerp is net zo schrikaanjagend als een thuis bewaarde kernbom. In aflevering Ben 8 verloor ik me in een romantische ode aan de liefde. U kent de stelling: alles is...

Een zijwaarts uitstapje… De opmerkzame lezer herinnert zich de geheimzinnige Lidl-tas waarmee Ben rond liep. De intrigerende inhoud heb ik achterhaald, maar inmiddels vreesde ik van mijn eigen vertellingen lichtelijk depressief te worden. De tas met de eraan vastzittende Ben parkeer ik daarom eve...

Een kijkje in een beerput… Deze serie begon met een overmoedige vooruitblik. Titels als Ben 1, Ben 2 enzovoort tot Ben 100+ doen het ergste vermoeden. Ben heeft verscheidene levens dus één biografie lukt niet. Haak af nu het nog kan... Als een complete biografie er dus niet in zit behelp ...

Iedereen dacht dat ik gek was.
"Waarom kies je voor wiskunde als eindpresentatie op drama?"
Nou, omdat wiskunde drama is.
Vol spanning, vol fouten, vol emoties. En dit... is het verhaal van mijn grootste vergissing.
De vergissing van Pi. Het begon op een maandag. Regenachtig. Alles was ...

Er klinken geweerschoten in de statige entreehal van Kasteel Hillenraad aan de Hillenraederlaan 12 in Boukoul, tussen Boukoul en Swalmen. Even later ligt het ontzielde lichaam van graaf Lambertus Apfelbaum roerloos op de marmeren vloer. De plas met bloed breidt zich langzaam uit. In de feestzaal dan...

Het was een zomerse zondagochtend in mei, de vijfde maand van het jaar. Voor het eerst dit jaar kon de vrouw zonder jas haar wandeling maken met haar wolfje. Het werd een lange wandeling langs water en bomen die vriendelijk wuifden door een zachte wind die trouw met de vrouw en het dier meeliep. Lan...

U las dat ik een moeizame binnenkomst had bij mijn bezoek aan Ben. Knikkers, overal knikkers. Ik kon de overkant van die zee knikkers pas veilig bereiken langs een kronkelige route, die Ben mij aanwees. Voor de laatste decimeters stak hij mij behulpzaam een bezemsteel toe, waaraan ik mij vasthield. ...

Het zand voelt warm aan mijn voeten als ik naar de zee ren. Mama roept dat ik uit moet kijken. De golven spatten tegen mijn zwembroek. Ik gil. Het water is kouder dan ik dacht. Papa tilt me op en draait me rond. Ik word duizelig en lach. Als ik nu de zee ruik, voel ik nog zijn handen, als echo's i...

Kenmerkend voor Ben was, dat niemand hem graag zag. Het type van 12 ambachten en 13 ongelukken. Hij was een nietsnut en mislukkeling zonder weerga. Als kind was hij het rare jongetje dat nooit (of op zijn gunstigst het laatst) werd gekozen om in een team te zitten. Uit een grabbelton vol geruchten e...

Dat ik Repelsteeltje heet - zo was althans het sprookje - maar dat is natuurlijk niet wat er deze keer te lezen is. De titel is niet automatisch ook te herleiden aan hetgeen ik schrijf. En weet je, de ene persoon vindt het leuk, een ander lacht erom en soms vindt iemand het drie keer niks. Dat geeft...

Inderdaad, net als titels in mijn andere stukjes slaat deze als een tango op een varken. Houden zo! Zoals u weet interviewde ik voor een hobbyblad in 2003 de prijzenwinnende kleinveefokker Leen Snikkelorem (in "Schertsverhalen", Deel 3).  Leen attendeerde mij op een wel heel speciale  fok...

De beeldschone Peerke Martens jogt graag in het park bij Kasteel Waardenburg en door de bossen rondom Kasteel Neerijnen. Zij is zeer goed bekend in het landgoed Waardenburg en Neerijnen langs de Waal. Zo op het eerste gezicht zou je denken dat zij een geweldig voorbeeld van de uitspraak 'mens sana ...

Het zonlicht valt op de donker gekleurde pui aan de overkant. Mijn fiets met bepakking steekt er helder tegen af. Best indrukwekkend als ik hem zo zie staan met al die bagage en iets van trots voel ik dan altijd wel: `daar rijd ik toch maar mooi mee in de rondte’. Mensen laten hun bewondering af e...

Gé tegen To haar oor ... `Tootje, doe je vanavond je muiltjes aan voor manlief?' To kijkt schuins opzij naar 'r pappenheimer. `Als je de vaatwasser uitgeruimd hebt, alle plintjes hebt gezogen, rozenolie voor me hebt gehaald en wat lotion voor jouw biljartballetje, nu eindelijk 'ns een d...

Ooit stond ik in Londen voor het eerst oog in oog met de Tower. Zo vogelvrij als Tower Bridge zich over de Theems uitstrekte zo vast geklonken lag die burcht. Ik wist dat ze toneel geweest was van historische gebeurtenissen, ze de residentie was van vorsten en dat ze een verleden als gevangenis ha...

In Ben 1 had ik het over de kracht van herhaling... Zo worden teksten van mij wel eens herkend maar alleen door terugkomende lezers! Een nieuwe bezoeker immers vraagt zich misschien wel af waar ik het in godsnaam over heb. Ook kan het zijn, dat ik tien keer hetzelfde vertel, omdat sommige misstanden...

In de kamer van het woord is van alles te lezen, waar je ook kijkt. Boven je, onder je, op de muren - de verhalen ontvouwen zich zonder een concreet begin of eind. Je voelt je schuldig, want misschien staan je voeten wel op de wending van een plot. Er is hier geen ik, of een protagonist. De tekst in...

Wij eten meestal rond de middag de warme hap. Ondertussen kijk ik gelijktijdig, voor zover mogelijk, met het bord op schoot naar het kookprogramma van Max. Vooral als die vlotte, eeuwigjonge, meisjesachtige, sympathieke en charmante Sandra Ysbrandy aan de beurt is om haar kookkunsten te vertonen. ...

Hij komt thuis, later dan normaal. In de gang legt hij zijn tas neer. Zijn jas hangt hij aan de kapstok erboven. Hij loopt de huiskamer in. Hij voelt het meteen. Er is iets anders, maar hij kan het niet plaatsen. Opeens weet hij het: de kraan. Drup, drup, drup. Hij loopt er snel heen en draait h...

Als hij binnenkomt, worden tassen verplaatst, stoelen iets van hem weggeschoven. Het is of hij besmet is met iets wat je beter niet hardop kunt uitspreken. Dirk lijkt het niet te merken. Of hij doet alsof. Sinds hij bij zijn dochter woont, is het erger geworden. Vlak nadat de buurvrouw een kort ges...