De tijd en de seizoenen

Het was een zomerse lentedag met gure wind en regen. De vrouw pakte haar herfstjas voor de wandeling met haar wolfje. Jassen voor alle seizoenen hingen aan haar kapstok. Je wist in deze periode niet wanneer je welke jas nodig had. Vroeger roerde maart zijn staart en deed april wat hij wilde. In de maand van mei legde alle vogeltjes, volgens het bekende kinderliedje, een ei. Het was mei. Er waren een paar bijzonder warme zomerse dagen geweest deze maand. En ook een paar koude natte dagen met donder en bliksem. Deze meimaand roerde flink zijn staart. Zouden de vogeltjes nog wel weten dat het de maand is om een ei te leggen, zo vroeg de vrouw zich af.

Eerder die dag zat ze in haar woonkamer met een kopje koffie en zag opeens dat de klok op kwart voor negen stond. Dat kon niet kloppen. Het was veel later in de ochtend. Ze verving de batterij van de klok en zette de juiste tijd. Vijf minuten voor twaalf. Het leek welhaast een boodschap uit het universum te zijn. ‘Hallo’, zei het universum, ‘Zie je wel dat het vijf voor twaalf is?’ Was die boodschap voor haar bedoeld of voor de hele planeet? Was het gerelateerd aan het klimaat, aan oorlogen, aan dingen die we niet meer moeten uitstellen? Op micro en macro niveau was het tijd voor actie. De vrouw kon dit alleen doen in haar eigen, door energie beperkte, tempo. Het leek erop dat de wereld om haar heen ook een beperkt tempo had. Misschien niet door energie, maar dat kon nog komen. Misschien door onwil van mensen, of onkunde, of hebzucht, of jaloezie. Noem alle zonden van de mensheid op en er zit wel iets tussen dat het veroorzaken zal.

Moeder Natuur hield ons vroeger bij de les door de vier seizoenen op gezette tijden te wisselen. Maar ook zij wist niet meer hoe laat het was. Of misschien wist zij juist als geen ander dat het vijf voor twaalf is. Geweest. Inmiddels. Was het niet al veel te laat. Kon het tij nog wel keren. Voor de planeet die ons thuis in dit leven is. En kon het tij nog keren voor de vrouw. Ze werkte al vele jaren aan haar herstel. De gezondheidsklachten waren niet altijd te zien. Als ze er wel waren, liet de vrouw zich meestal niet zien. Liet ze zich wel zien, dan wist ze op haar kwetsbare momenten een scherm op te trekken. Kon Moeder Natuur dat ook maar. Die moest in al haar kwetsbaarheid de mensheid maar al te vaak zijn gang laten gaan. Ze kon terugslaan. Met natuurrampen. Maar zouden de mensen het begrijpen, dat ze dat deed omdat het vijf voor twaalf was?

Het leven van de vrouw bevond zich in een herfstfase. Een vroege herfst. Ze hield van de septembermaand. Ze hield ook van deze levensfase. Niet meer de naïviteit van het jonge meisje. Niet meer de passionele idealen en verlangens van de jong volwassen vrouw. De ervaringen van het leven brachten inzichten van acceptatie en berusting. Weten dat de rivier niet sneller stroomt door het water te duwen. Weten dat het gras niet sneller groeit door eraan te trekken. Zoals ook het leven niet sneller gaat door de klok vooruit te zetten. Of langzamer als de klok stil staat. Het leven tikt door. Vadertje tijd. Met zijn klok. Moeder Natuur. Met haar seizoenen. Waardoor de mensen weten hoe laat het is en welk seizoen het is. Maar de laatste tijd weten we dat vaak niet meer. Het leven zelf is vaak als de klok die opeens stil staat. Als een zomerse dag in mei die als een koude herfstdag voelt. De vrouw nam haar paraplu mee voor de wandeling. Want het stond op regen. Zomerse buien en warme zonnestralen wisselden elkaar af. Het beloofde een groeizame week te zijn voor de vrouw. En voor de rozen in haar tuin. Ze hoopte vurig dat die spoedig zouden bloeien. Want de wereld had liefde nodig.

Zie ook: https://www.youtube.com/c...annel/UCd5OZRhw4pDCLYwNaEKoVTQ

Schrijver: Gabriëla Mommers, 26 mei 2025