Ben 7. Minifilosofie…

Een kijkje in een beerput…

Deze serie begon met een overmoedige vooruitblik. Titels als Ben 1, Ben 2 enzovoort tot Ben 100+ doen het ergste vermoeden. Ben heeft verscheidene levens dus één biografie lukt niet. Haak af nu het nog kan...

Als een complete biografie er dus niet in zit behelp ik mij met een serie losse stukjes, die ik bij gelegenheid alsnog uitbreid. Ik wip de krenten uit de pap en beperk mij tot enkele heel specifieke anekdotes waarin Ben in onwaarschijnlijke gebeurtenissen een rol speelt. Van het soort dat je niet kunt verzinnen. Om de verhalen levendig te houden wordt de volgorde in tijd niet strikt toegepast.

Zoals vaker betoogd mag ik graag authentieke vertellingen als fictief verhaal brengen. Je mag verwachten dat er dan geen beledigde volksstammen mij voor de rechter slepen. Hoe dit een keer mislukte heeft de trouwe lezer gemerkt. In andere series beschreef ik namelijk hoe het opgewonden duo Rietje Buigsaem (medewerkster van het OM) en Jostie Flessentamboer (rechercheur van politie) een vervolging tegen mij hebben ingesteld. Dat lag vermoedelijk aan minder flatteuze opmerkingen over hun dier-bare, respectievelijk onbetrouw-bare familieleden. De aanklacht had helemaal niets te maken met maatschappelijk nut, maar diende privébelang. De rancune lag er dik bovenop.

Ik noem dat voorval, omdat die humorloze Rietje een donorkind van het hoofdpersonage Ben is. Zij is een puzzelstukje dat hieronder past. Als je langs Bens sporen in de tijd terug loopt ontdek je hoe die tuthola tijdens haar opvoeding tot een rancuneus typetje is gekneed. U herinnert zich haar ouders misschien: ze heeft een bio-moeder en een meeloop-moeder. Van dit lesbische stel is de laatste de fanatiekste als het erop aankomt het kind uit te leggen wat een gevaar haar biologische vader is. Nou wordt Ben in brede kringen toch al gestoord gevonden, dus dat was een makkie. De vraag is alleen of de bij-moeder moest doen wat ze deed.

Ofschoon Ben de kinderwens van diverse wanhopige dames had vervuld uitten ze hun dankbaarheid nogal eigenaardig. Opmerkelijk genoeg eendrachtig… Ik heb er een stuk of vijf achterhaald. Zij hadden Ben - nadat de buit binnen was - gedegradeerd tot een onbeduidende voetnoot. Voorzien van absurde opvoedkundige opvattingen onderwezen die moeders hun kindjes over de gevaren van Ben. Vooral niet bij hem in de buurt komen! Veel uitleg hadden de kinderen niet nodig om schuw te worden gemaakt.

De opmerkelijke uniformiteit in opvoedingsmethode komt doordat die moeders allemaal een beroep met pedagoochelarische kantjes hadden; lerares, verpleegster noem maar op. U kent die boterzachte wetenschap, waarvan iedere leek in talloze gratis folders kennis kan nemen. Niet toevallig gebruikten ze dezelfde soort van toverspreuk. Als iemand in hun omgeving eens informeerde waarom de kinderen zo geïsoleerd van de biologische vader werden gehouden dreunden ze dezelfde mantra op. Die luidt: "We doen het voor de kinderen". Uit zo'n zin herken je het lesmateriaal van het leervak Inleiding tot Psychologie voor… (vul maar zelf in).

Met die spirituele spreuk zaten al die moeders altijd goed, want de omgeving knikte dan instemmend en begrijpend bij hun uitleg over voor welk gevaar ze hun kind hadden behoed. Die Rietje was een geslaagd voorbeeld van hoe je een kind tegen een ouder opzet. Omdat haar vader Ben wel de verteller maar niet de schrijver van de kritische stukken was kreeg niet hij, maar ik haar op mijn nek. Hoe ironisch wilt u het hebben?

Na mijn eerste kennismakingsbezoek (zie vorige afleveringen Ben 5 en 6) in 2003 was elke ontmoeting daarna weer een belevenis. Ik liep de deur niet plat, maar na 22 jaar af en toe een bezoekje krijg je een redelijke indruk. Een aantal vrouwen die van hem een kind hadden gekregen heb ik kunnen achterhalen. De toevoeging "massa" bij Bens donorschap is wellicht overdreven, maar je mag dat niet uitsluiten. Tot mijn verbazing interesseerde het geen van die vrouwen ene mallemoer waar de rest van zijn talloze kinderen uithing.

Verwarrend is dat er in allerlei (opsporings)programma’s op tv regelmatig kinderen wanhopig hun herkomst onderzoeken. Bij de nakomelingen van de enige massadonor die ik ken Ben is precies het omgekeerde het geval. Er lijkt sprake te zijn van een soort doodsverachting onder zijn biologische kinderen. Zo van “mij overkomt het niet”. "Het" slaat dan op een genetisch bepaalde nare aandoening. Aangezien het vermoedelijk krioelt van halfbroers en halfzussen iets om rekening mee te houden. Gebruikmaken van de diensten van typen zoals Ben heeft trekjes van Russisch roulette.

Bij de aangekweekte weerzin tegen de voor gevaarlijk versleten Ben zien betrokkenen het werkelijke gevaar over het hoofd. Dat is de onbekendheid van hun herkomst. In een volgende aflevering een voorbeeld dat erop lijkt te zijn bedacht door een aangeschoten scenarioschrijver. Ik aarzel om die geschiedenis tragikomisch te noemen, omdat het een droevige situatie betreft rond een baby zoals hierboven aangestipt. Maar de harde werkelijkheid is nu eenmaal dat een tragische gebeurtenis een komisch voorland had.

Zie vervolg: Ben 8. Voorlopige werktitel “Hitsige Oom Anton”.

massazaaddonor seriezaaddonor opvoedkunde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 10