Ach, mijn kameraad, mijn vriendin, mijn enige zus, hoe liepen we samen eens in lang-vergeten tijden zij aan zij de lange weg en hoe zou ik voorgoed aan je zijde willen lopen over de lange, bochtige en kronkelend-onvoorspelbare weg van het leven. Een nieuwe dag is aangebroken, een nieuwe winter heeft ingezet: in een laat seizoen zetten we koers naar…

Zou zo verkwikkend kunnen zijn, een bericht dat zich richt op een onbekommerde beleving. We kennen teleurstelling en ja, we gaan allemaal dood. En daarom propageer ik de vrolijke nood, weg met dat behang van verlaten kamers waar eens gewoond werd. Pak de witkwast en geef leven weer een vrolijk sausje. Vrolijke noot, ik ga voor sol.…

In de plaatselijke krant las ik dat Netty Vorselaars-Sluijter is overleden op 93-jarige leeftijd en ik herinner me hoe op de zolder van haar kapitale woning aan de lange Ringbaan Oost vele dames en ook ikzelf en mijn moeder de naailessen volgden en hoe mijn moeder zo trots de bloesjes, jasjes en lange broeken in elkaar zette waarmee ze ook op de foto…

Haiku-cyclus: De woordkunst van ruim een eeuw geleden streelt het leesgemoed. Jongere zinnen verlangen meer naar vrijheid, maar houden van maat. Winkeliers prijzen hun waar met blije klanken: Pietje Smeerpoetsrijm! Nieuwe dichtbundels tonen vel gedaantes: streng, net of wirwar. Denken op papier... Wie wil dit steeds dubbend…

Het is een klein "kabinetje", een afgeschoten hokje, verscholen in de binnenstad, achter de kapperszaak van haar Turkse echtgenoot, genaamd Ali. Het is er rommelig en er staan mallotige koppen met daarover slordig gedrapeerde pruiken, als waren het poppenkoppen. Daar ontmoet ik mijn Turkse vriendin de kapster sinds jaar en dag met regelmatige tussenpozen…

Eens zag ik het dorp Bavel terug toen in een laat jaar een vroege winter inzette. Het dorp had zich genesteld met haar villa's en landelijke huizen te midden van de mistige landerijen. Eens, in een lang-vergeten jaar; we waren meisjes van veertien jaar, mochten we daar bij de leraar Grieks op bezoek komen. Onze leraar was vrolijk en charismatisch en…

Ik trof hem vóór de Heikese Kerk toen het carillon "Merck toch hoe sterck" speelde; hij voerde een enquête uit voor de Gemeente Tilburg en vroeg me naar mijn mening over de Tilburgse binnenstad. Ik merkte op dat die best wat meer "historie" zou kunnen gebruiken, zoals in Den Bosch het geval is en wees hem op mijn "voorvaderlijke huis", het huis aan…

Toen we door de lange Hasseltstraat wandelden: mijn oude tante en ik, kwam ter sprake hoe zij negenenveertig jaar geleden afscheid heeft moeten nemen van haar man, die wij gekend hebben als "Ome André" en hoe toen voor haar de langdurige eenzaamheid intrad, die echter wel onderbroken werd door haar tweede, latere huwelijk. Heeft zij de "kosmische…

Ook in Tilburg treden orkesten van wereldfaam aan. In de zaal met het zuurstokroze plafond bezetten zij het podium. De dames van de Opstapbus moesten uitgebreid kletsen over wat er vandaag weer op het culinaire menu stond; de eenzaamheid had zich opgekropt in hun innerlijk en werd uitgerold als een feestelijke loper op een catwalk waarover mannequins…

Op een onverwacht zonnige novemberdag doet de "Arriva"-bus haar haltes in de Von Weberstraat aan als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin..... Op de voorgevel van een laag, langwerpig, houten gebouw, gesitueerd aan de voet van de hoog oprijzende Hoffmannflat met haar honderden appartementen prijkt de trotse naam "Het Weberhoff", samengesteld…

Ach liefste, aller-, allerliefste schat, in het ziekenhuis gaf je me de magische, cognackleurige steen cadeau, die je gekocht had bij "Pleïade"; de steen met de eigenschappen die mij zouden moeten genezen, maar de artsen moeten mij helpen. We stonden zij aan zij, heel ons lange leven. Aan jouw hand strompelde ik voort. Niemand kent mij zoals jij.…

Achter het arbeidershuisje dat wij in die jaren bewoonden, strekte zich een tuintje uit met helemaal achterin "onze" berkenboom met haar zwart-witte bast, door mama teer gekoesterd. Ze had ons de namen van de kwetsbare, lieflijke bloempjes geleerd: ereprijs, hondsdraf, vergeet-mij-nietje, boterbloemen en die bloemen kweekten we ook in het tuintje op…

De C.-straat, dichtbij het centrum van onze stad, strekt zich uit als een sfeerloze, troosteloze trechter of krocht en ook in het huis van mijn "vriendin" heerst sinds lange jaren de ziekte, de doodsheid en het verval. Ze vraagt me welke muziek mijn voorkeur heeft. Zelf heeft ze eens gehuild om "L'important c'est la rose" en ze vond haar tranen ongewoon…

Daarom wil ik mij gaarne voorstellen, Per Omnia is de naam. Daar zit meer achter hoor ik u denken, uh nee, maar dat interesseert me ook niet. Heb nog geen idee wat ik hier ga plempen, fris mij op, misschien treiterijen en gevlij in de marge. Wat me is opgevallen is dat alle afbeeldingen verwijderd zijn, ik vind zulks erg storend. Afijn, ik moet…

Eva Jinek gaat gewoon door met haar babbelprogramma, terwijl ze zwanger is. Niks geen zwangerschapsverlof, maar pittig bezig blijven als beeldbuisjournaliste. Ze is natuurlijk voller geworden, maar ook zachter, moederlijker. De ijskoude intellectueel van voorheen is ingewisseld voor een zichtbaar emotioneel betrokken persoonlijkheid van hoge allure…

We kwamen weer bijeen in het koele, kale lokaal terwijl buiten de nacht viel en de verlichte tekst op een laat vertrekkende bus in het oog viel voor een opmerkzame waarnemer. Je had me voor de ruïne van onze relatie gesteld, voor het ultieme echec, voor een zo ongelooflijk en onvoorstelbaar debacle dat nog slechts stompzinnige, stupide, stilzwijgende…

En zo trad ik aan om de universitaire studie in de psychologie te gaan volgen. Ik was en bleef nog kind en kinderen bevolkten met mij de collegezalen. Het eerste jaar zou me overrompelen met veel werk, te veel werk. Ik zweette en zwoegde voor de tentamens en de statistiek-studie bezorgde me hoofdbrekens als ik de noodzakelijke en onvermijdelijke…

Terugkerend van de Rabobank, waar twee elegante, joyeuze jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige…

Het welbekende oude kasteel met zijn sterke, maar enigszins verweerde muren, heeft vier dikke torens, die spits omhoog wijzen. Het hechte gebouw maant steeds heer Bommel om samen met zijn vriend Tom Poes erop uit te gaan en allerlei hachelijke belevenissen het hoofd te bieden. Deze merkwaardige gebeurtenissen mogen zich binnen de muren van het slot…

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring van mijn arme ouders. Verschillende namen zijn doorgestreept…