De villa lag enigszins verscholen achter een oprijlaan en achter een brug die een beek overspande, in het naburige dorp Oisterwijk, in een bosrijk gebied. Daar bezochten we, de ouders en de zusjes, in onze jeugdjaren onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer die thuis niet te handhaven was. Foto's uit die verre jaren getuigen nog van onze bezoeken. Op een schommel ben ik afgebeeld naast mijn lieflijke, onschuldige, jonge zusje als wil ik haar beschermen; ik, de oudere, verstandige zus die haar…

Vroeger was alles beter en de techniek staat voor niets, zolang er geen storingen zijn. Dat geldt ook voor deze mooie site en de aanverwante dichterssite. Er zijn in dat opzicht de laatste tijd een aantal zaken die mij als gebruiker, schrijver en lezer, ongemak en zelfs irritatie opleveren. Met een verlangen naar hoe het ooit was. Want toen waren naar mijn mening een aantal dingen toch net even iets beter geregeld.
Zo kon je 'vroeger' op de naam van een schrijver klikken of diens biografie, en…

Een miezerig regentje zette de toon voor een nieuwe winterdag. Het einde van het jaar naderde maar de Kerstverlichting "Had haar karwei nog niet afgemaakt". Ik strompelde voort door de straten doch bij het Textielmuseum werd ik onverwacht hartelijk ontvangen en opende men de zware toegangsdeur zelfs al voortijdig voor mij. In het restaurant smaakten de chocolademelk en de citroentaart voortreffelijk maar mijn eigenlijke doelstelling en bestemming was de museumwinkel om daar voor mijn uitheemse…

Bezoekers zijn altijd welkom in de lage paviljoens van "Prisma" in Biezenmortel die verspreid liggen over een parkachtig terrein en ook in het gebouw met de kale, "prikkelarme" maar door geldgebrek weinig opgesierde wanden waar sinds jaar en dag mijn broer verblijft. Vele "cliënten" van "Prisma" ontvangen echter weinig of geen bezoek "afgeschreven en opgeborgen" als ze zijn in de "instelling"
Ook Philippe, trouwe compagnon en enige mede-cliënt van mijn broer, krijgt zelden bezoek. Gewoonlijk…

Ik kwam hem tegen vóór de automatische schuifdeur van Woonzorgcentrum "De Heikant" aan de Brucknerlaan waar je een inkijkje kunt hebben in een kapsalon waar rode kunstbloemen in pontificale zilverkleurige vazen staan opgesteld, mogelijk om het humeur van de dames die hier hun haar laten doen op te vijzelen.
De eenzaamheid is wel de kwelling aller kwellingen waartegen zelfs de meest forse en manhaftige "he-men" nauwelijks bestand blijken te zijn en voor meneer was zij eveneens ondraaglijk. Hij…

In Zorgcentrum "De Heikant" was het niet ongezellig op een dag in januari die nog kenmerken droeg van een onstuimige en felle winter zoals een heftige, gure wind en vlagen van regen die een stormachtig karakter droegen. In de eetzaal keken sommige ouderen enigszins verbijsterd, verbaasd en nieuwsgierig in mijn richting omdat ik in mijn eentje een tafeltje bezette. Ik was in afwachting van de kameraad die mij al sinds jaar en dag zijn onuitputtelijke vriendschap demonstreert en bewijst.
Na…

Eens bevatte een statig en kapitaal pand, dat echter haast onopgemerkt onderdeel uitmaakte van de huizenrij in onze Willem II straat een bibliotheek, namelijk onze stedelijke gewaardeerde bibliotheek en in vroege jaren, toen nauwelijks nog een helder bewustzijn van mens, wereld en werkelijkheid of van mijn nakende toekomst mijn geest bezette, bezighield dan wel verlichtte, snuffelde ik daar weleens rond, zo herinner ik mij vagelijk, tussen de rijen boeken die zich aaneensloten als de gelederen…

Eensgezind staan de gitaristen op het podium en vakkundig, artistiek, ten volle bereid de zaal met zich mee en in beroering te krijgen en de zaal leeft mee, de handen worden geheven; de zaal swingt op het ritme van de energiek gillende gitaren, de trompetten schallen en de drums weerklinken.
Het geheel vormt een echo uit mijn jeugd; onvergetelijke gevoelens leven op. De meer moderne muziek beroert mij nauwelijks, spreekt niet meer tot mijn verbeelding....

De cirkel van haar huwelijk is gesloten en ondoordringbaar; mevrouw heeft het voortdurend over "munne man". Als echte Tilburgse aanschouwde zij haar geboortestad en de binnenstad al sinds lange jaren niet meer maar ze verbaast zich over de verbouwingen en veranderingen waarover anderen rapporteren en die op instigatie van de gemeente tot stand zijn gekomen.
Ons bezoek aan het Brabants Natuurmuseum moet haar blik en haar horizon echter wel degelijk verruimd en verbreed hebben.
In de vitrines…

Het lijkt een brevet van onvermogen waarmee onze stad is opgesierd. Aan de Spoorlaan staan zielige, kleurige staketsels, die lijken op uitvergroot kinderspeelgoed. Deze opstelling lijkt misplaatst in een grimmige, onpersoonlijke en individualistische maatschappij; de kleurige, verlichte huisjes en het treintje lichten op in het donker, als zouden zij tot troost moeten dienen voor de treinreizigers die hier af en aan lopen, die huiveren in de winterkou.
Misschien betekenen de objecten voor de…

Daar, aan die langgerekte straat die uitmondt bij het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal waar het kleine huisje is van de brugwachter, in de nabijheid van "De Zwaaikom" waar ik in jeugdjaren de ranke en elegante zeilboten aanschouwde en waar we kano's huurden en roeiboten om de stroom te bevaren; daar, in die straat, is nog altijd op nummer eenennegentig het ouderlijk huis van mijn moeder.
Daar is die foto genomen aan de vooravond van haar huwelijk, in 1951. Gekleed in het…

Het was nog donker op een vroege morgen in januari en de kou geselde mijn lichaam. Een meneer met een klein, wit hondje, dat tot mijn verbazing een halsband droeg met blauwe lichten eraan waarvan het schijnsel zich verspreidde in de rondte passeerde mij.
Ik sprak hem aan met de woorden: "Wat een bijzondere halsband, zoiets heb ik nog nooit gezien". De halsband bleek geen speciaal doel te dienen of eventueel gevaar af te wenden. Het was zuiver een soort "ludiek object", aangeschaft voor de sier…

Waar ik eens het landschap zag, de wijde en weidse velden (het bezit van mijn vrienden), de vijver met het gladde, rimpelloze, onpeilbare water waarop een enkel waterhoentje bivakkeerde, ben ik weergekeerd. De trein was bij Nijmegen de beide beroemde bruggen, die de trotse rivier overspannen, gepasseerd en ik had een platbodem kunnen waarnemen die zich traag en moeizaam voortbewoog over het woelige water van de rivier. Op mijn traject had zich een enkele molen vertoond te midden van…

Het tankstation was al onheuglijk lang gevestigd vlakbij de gindse rotonde en 's-nachts had ik al zo vaak mijn blikken kunnen laten rusten op haar felrode neonlicht dat zich langwerpig langs haar gevel profileerde, gepaard gaande met de zinloze tekst "Bonjour" in trotse letters die mogelijk echter kan dienen tot een - zij het anonieme en onpersoonlijke - begroeting. Men kan het genoemde tankstation onbeperkt en overvloedig, zoveel men maar wil, bezichtigen. Toen ik Hem daar zag, verklaarde ik…

En zo nam je mij mee, mijn zuster, door stad en land en zo wilde je me de Latijnse namen bijbrengen van al die planten, struiken en bomen die je op de Middelbare Land- en Tuinbouwschool geleerd had ("Platanus Acerifolium", "Quercus Robur").
En ik, jouw onwillige en weerbarstige zuster, luisterde niet, bewonderde echter zozeer de glorieuze schoonheid van de bloemen, van de bomen en planten. En van jou, mijn allerliefste zuster, hield ik zozeer, als van niemand anders op deze wereld....

....en op de televisie zie ik die opgewekte, vrolijke, hartstochtelijke Afrikanen die zo enthousiast hun trommels beroeren in een strak ritme. Bij hen wilde je zijn en bij hen wilde je sterven. Je danste nog je mallotige dans op het ritme van de trommels als oude man.
Je had Afrika zo lief, mijn wonderlijke vriend en Afrika sloot jou uiteindelijk in zijn liefdevolle armen....

De ongearticuleerde klanken die mijn arme broer uitstoot zijn moeilijk verstaanbaar. "De zon!", "De maan!" schreeuwt hij. De taal en de taalvaardigheid, die volgens de citaten vóór in het befaamde Woordenboek van Van Dale, geredigeerd door professoren, zo wezenlijk zijn voor het menszijn en die ons vóór alles tot mens maken, zijn mijn zwaar gemankeerde broer nooit gegeven geweest.
Maar met een speels, vluchtig gebaar beroert hij even mijn wang en stevig en kameraadschappelijk omklemt hij…

Het is een stille buurt en deze heeft helemaal niets bijzonders; ze heeft nauwelijks een uitstraling, is eerder sfeerloos te noemen, maar in een van haar armzalige huisjes kende ik een zeldzame vriendschap die haar aroma verspreidde over de buurt waardoor een gouden licht werd verleend aan het gewone en nietige; waardoor het opgeheven werd naar een goddelijke dimensie, naar het hogere, waarvan ik, als ik die contreien nog weleens passeer, nog een zweem waarneem van wat ik daar steeds beleefde.…

Je was altijd weinig begaafd tot het leven, mijn Lucie, mijn trouwe en jarenlange vriendin. Zo vaak sprak je het woord "lusteloos" uit, dat je altijd vóór op de tong lag, het woord waarmee je kennelijk alles wilde zeggen. Het toverwoord dat je hele toestand en al je vergaande en ultieme geestelijke kwellingen en noden die toch veel meer inhielden volgens jou diende te omschrijven; de sleutel die op alle sloten paste.
Ik trof je vaak vertwijfeld en radeloos aan, ten prooi aan je grenzeloze…

Ik had met de trouwe Regiotaxi en een lieve, goedhartige chauffeur het parcours gevolgd dat via Udenhout (waar de uitbundige Kerstversieringen zijn uitgespannen boven de brede straat, die is als een avenue) de inrichting bereikt waar mijn zeer zwakbegaafde broer nog altijd zijn dagen rekt.
Het was niet voor niets Sinterklaastijd en het cadeautje dat ik voor mijn broer had meegebracht viel goed in de smaak. Het was een soort kladblok, vergezeld van kleurige afbeeldingen en mijn broer beklopte…