Ze keken zo vreselijk goed uit, letten zo heel erg goed op, waren toppers op het gebied van hygiëne, echt waar! Niemand had dan ook verwacht dat juist hij, op advies van zijn baas, net als alle andere medewerkers getest zou worden en dat de uitslag positief was! Dat was schrikken, oh natuurlijk had ie een gevoelige keel, maar wie heeft dat niet? Natuurlijk een natte neus, net als de hond die hij trouw uit laat, maar wie denkt er dan aan dat #€@&#/ virus? Ook bij mij worden ogen nat als de…

In vorm van vrij gedicht:
Het vernuft
de speurzin
en vaardigheid…

De lobben, die mij mede tot vrouw stempelen, die neerhangen en die als halve citroenen en bekroond door de kwetsbare, fragiele speldenknoppen van de tepels op mijn bovenlichaam rusten, betast en onderzoek ik, overigens zonder sensuele of "erotiserende" bedoelingen, maar ze geven hun geheimen niet prijs.
Binnenkort zal ik oog in oog staan met de geavanceerde medische machine in dat steriele ziekenhuis en in een ongewenste en onvrijwillige "omhelzing" met dit apparaat. De machine zal iedere…

Ze waren met zijn tweeën gekomen; de medewerkster van de welzijnsorganisatie en de jongedame die zich "Laura" noemde. Mevrouw ging meteen maar "autoritair" aantekeningen maken op een notitieblok over mijn dagelijkse bezigheden; waarom, met welk doel? Nu, wegens de massahysterie en de kuddementaliteit niemand in Nederland nog "de huik naar de wind" schijnt te zetten, waren de dames erg verbaasd dat ik dat kennelijk wel kan en nog positief ben over mijn situatie.
Hoe het ook zij, er zou nu een…

Ze draagt haar grijze, dunne haar achterovergekamd als een helm en haar gezicht is doorgroefd met diepe lijnen. Haar uiterlijke onvolkomenheden symboliseren haar wijsheid, ontwikkeling, overwicht en levenservaring.
Ze is zes jaar ouder dan ik en is geboren in het jaar 1947, kort na de grote wereldbrand. Ze staat aan mijn zijde en loopt met mij de bochtige, kronkelige, onheilspellende en hobbelige weg van mijn leven.....

Het televisieprogramma "Rail Away" van de EO behoort zeker tot mijn favoriete programma's. In de landschappen die aan het oog voorbijtrekken; de steden, de gebergten, de rotspartijen, de vlakten, de weiden, de zeeën en meren aanschouwt men een lieflijkheid en een idyllische wereld die overigens ver te zoeken is in wat het medium ons voorschotelt.
Te midden van het drama van het leven, te midden van de "redeloze razernij" van het bestaan en van het dagelijks leven (zoals verwoord in een cursus…

Het is, geloof ik, Toon Kortooms die de naam gemunt heeft; een epitheton ornans: "een blooze kriekske".
Mijn moeder hield van de romans van Kortooms en van zijn humor en gaf haar zozeer geliefde dochter en mijn zus die naam. Inderdaad bezat mijn zus in haar jeugd volop blozende wangen met een kuiltje erin dat ze nog bezit op haar vierenzestigste, nu echter een gordijn van grijze haren haar gezicht omlijst.
Is ze vergrijsd door zorgen en leed? Ik heb haar innig lief. Degene die naast mij…

Hij kwam aanzetten met veel apparatuur in een zware, zwarte koffer en klaagde meteen maar dat de trappen in het trapportaal van mijn flat niet breed genoeg waren om hem te doen passeren. In mijn woonkamer stelde hij op het enige tafeltje dat ik beschikbaar had en dat gelardeerd is met lichtgroene latjes het metalen, zo welbekende apparaat op dat dient voor de oogmeting en op enige afstand, in de hal, de laptop die de letters toonde die ik daarvan moest aflezen.
Ik had een mooie waardebon…

Het was op een dag in het warmste seizoen; op een zaterdag in juni. Het kindje - dat was ik - zou het doodgeboren en zozeer betreurde meisje moeten opvolgen. De bevalling was zwaar en moeilijk; pas op het laatste moment riep vader Dr. Adeling erbij. "Waarom heb je me niet eerder laten komen?" vroeg hij. In allerijl werd ik vervoerd naar het E.Ziekenhuis, naar het glazen broeikasje dat men "couveuse" noemt. Ik was zes weken te vroeg gekomen.
In het ziekenhuis miste ik de handen van mijn vader…

Gisteren had ik het al gelezen, maar nu heeft het zelfs het NOS journaal gehaald. Er is een uitbraak(je) van waarschijnlijk het Coronavirus in het woonzorgcentrum 't Suyderhuys' en enkele bewoners/medewerkers zijn er ook nog eens besmet met de Engelse variant. Is me dat even schrikken.
Het tehuis waar mijn vader z’n laatste jaren heeft doorgebracht en in welke omgeving mijn familie nog steeds woont. Een dochter van een van m’n broers schijnt er te werken.
Men was er in die contreien,…

In vroeger dagen, namelijk de vijftiger jaren van de vorige eeuw, bevond het halfcirkelvormige Boerhaaveplein zich nog aan de voet van de Spoorlijn die tot op de huidige dag Tilburg met onder meer 's-Hertogenbosch verbindt. De straten in de omgeving die het oude ziekenhuis omcirkelden waren, als moest het zo zijn, genoemd naar medici en in deze contreien bevond zich mijn geboortehuis waarin ik mijn jeugd doorbracht, liefdevol omringd door vader en moeder, oma en tantes en ooms.
In de brede…

Gedurende negen lange jaren had ik het kriebelige, minuscule en voor anderen mysterieuze en onleesbare handschrift van de Chef Personeelszaken ontcijferd. Gepromoveerd tot secretaresse draaide ik in een latere fase mijn rondjes op de waanzinnige carrousel van de werkzaamheden. Ik had nooit kunnen voorspellen dat de heren, eens zo goedgunstig, die zo graag een sigaar opstaken of in de billen van een secretaresse knepen, zich rond een tafel zouden scharen en als legerofficieren het salvo van hun…

Verschillende door de Natuur bont gedessineerde honden dartelden vrolijk in het rond op een nog winterse dag in ons Landschapspark "De Oude Warande". Onder anderen een zwart-wit gevlekt exemplaar en een "wandelende bontjas" en de opgewekte dieren maakten graag kennis met elkaar.
Een zonnetje schitterde achter de nog kale boomstammen en met mijn beste vriendin bewandelde ik de lanen die bedekt waren met een tapijt van modder.
Op de prachtige vierkante vijver had zich een blinkend-grijze…

Het gaat er echt van komen, ik zie het zo gebeuren dat verjaardagen net als feestdagen een ultieme uitdaging wordt qua vieren! Wederom een kleinkind jarig met de schitterende leeftijd van 12 hele jaren, jawel! Een tiener, een puber, ach geef het een naam, bij mij blijft er op de kalender gewoon Jasmijn staan en die verjaarde gisteren dus. Nou was eega al niet lekker, zat meer op het toilet dan gebruikelijk was, waarop ik de jarige belde en zei: ik denk een camping toilet aan te schaffen want nu…

Tijdens die vroege jaren was het wel eens het geval dat de "ratrace" van de schoolcarrière onderbroken werd door een griepje. Dan hoefde ik even niet de riedel "Groningen, Zoutkamp, Uithuizen" in mijn hoofd te stampen en de kleurige landkaarten te tekenen die vergezeld gingen van de lijst met plaatsnamen, geschreven met de kroontjespen. Dan lag ik op de bank en zong ik het liedje dat ik ergens had opgedaan met de titel: "Ik ben vandaag een beetje ziek, nu lig ik op de bank/Ik luister naar de…

Hij was een internist die bij uitstek hart had voor zijn patiënten. Twee keer per jaar bezocht ik hem in het gezelschap van mijn bejaarde moeder wier zware lichaam ik voortduwde in de rolstoel. Bij Hem en alleen bij Hem, die ze als niemand anders vertrouwde en waardeerde, vloeide het verdriet van haar lippen en uit haar hart om haar zo geliefde maar zo ongelukkige zoon.
Ik zat er meestal stilzwijgend bij als Dr.J. verklaarde: "We zijn allemaal aan de Goden overgeleverd".
Hij noemde ons…

'Voor alle postbodes van Nederland', zo luidt de adressering op de kaart van een 9-jarig meisje uit het Friese Molkwerum. Een dorpje aan de boorden van het IJsselmeer. Met deze kaart bedankt deze jonge Friezin alle postbodes voor de bezorging van alle kerst- en nieuwjaarskaarten en wenst zij ons allen, zelf ben ik één van die postbodes, prettige feestdagen. Als postbezorger ben ik werkzaam in de gemeente Zaltbommel, in het rivierdorp Zuilichem, zuidelijk van de rivier Waal. Gelegen op een…

Het was zeker niet de eerste keer dat ik hem tegenkwam.
Deze keer trof ik hem aan op een bankje in het Westerpark, smullend van een ijsje. Het ijs kleefde ook aan zijn lippen en ik stelde hem de vraag of hij nog tobde. Hij tobde soms nog wel veel volgens zijn verklaring, maar gelukkigerwijs vormde de zelfliefde die hij praktiseerde een goede oplossing.
Ik vervolgde mijn weg, niet van zins de bodemloze put van zijn verdriet te stelpen.....

De kwetsbare beentjes van de lieflijke baby rusten op de schoot van de moeder, die het meisje dat haar dochtertje is boven alles ter wereld liefheeft. We schrijven vijftiger jaren van de vorige eeuw. De moeder draagt een ouderwetse zijden jurk. De vader aan haar zijde kijkt met liefdevolle en betrokken blikken in haar richting en het andere dochtertje leunt tegen zijn knieën....
De foto is genomen in de tuin van oma en toont tevens in zwart-wit op de achtergrond de oude kalkstenen muur…

Nooit van tevoren heb ik geweten dat het zo zou gaan verlopen. Mijn lange schoolcarrière was tenslotte ten einde gekomen en mijn trotse ouders mochten in de gymzaal de diploma-uitreiking bijwonen. De scholieren paradeerden langs de langgerekte tafel en schudden de leraren de hand en ik was een van hen, gekleed in mini-rok en kniekousen. Ik was en bleef nog kind.
Het verbaasde mij zeer dat ik plotseling en onverwacht afscheid moest nemen van degenen aan wie ik mij gedurende lange jaren zo…