Nu snap ik dat Erasmus de zotheid loofde als het hoogste goed, immers, na alles juist te hebben geobserveerd, rest de ware gekkenlach, de kolderieke narrenkledij boven alle serieuze maskers van aangeleerde, machtsbeluste kennis.
God als Wijze Nar, bij het Hoogste kan een mens niet komen, maar wel ver, een gebroken afspiegeling zijn, dat misschien, maar altijd ten hoogste. God heeft Zijn grenzen, de mens idem dito.
Een noodzakelijk verschil met de liefde als inzet, als Grondkarakter, als…

'Kom binnen, ik heet Wim en ik woon hier al zes jaar in volle tevredenheid.' In zijn kamer is het een grote chaos; een asbak vol met peuken en verkreukelde papiertjes, overal vieze kleren en aan de wand posters van demonische rockgroepen en binnenklapposters uit de Playboy. 'Ga zitten', zegt Wim, 'wil je wat drinken, cola? biertje?'. 'Nee, dank je, ik wil je alleen wat vragen, heb je ooit met Conny gepraat over vrienden of drugs?' 'Ai, dat zijn nogal wat vragen, man, heb je niets beters te…

Levi drinkt een bak koffie en zenuwachtig steekt hij een sigaret op. 'Ik heb niet voor niets die Belgische detective-opleiding gevolgd', mompelt hij, 'en die blaffer was ook niet zo goedkoop, mooi lullen, die gladjanussen!'. Hij knoopt zichzelf een gele das voor en wanneer hij de voordeur opent, vliegt een geschrokken reiger de lucht in. Hij tuurt over het Pikmeer, doet de riem van zijn vervuilde broek een gaatje strakker, wrijft over zijn onverzorgde gelaat. Levi zwaait naar de bestuurder van…

Het ruikt muf in de wachtkamer van tandarts Piet Lubbers, er heerst een saaiheid die je de botten doet uitsteken, net als die magere Jezus aan het kruis schuin boven de vriendelijke, strakgeklede, mooigevormde tandartsassistentes.
Ze doen tegen iedereen extra aardig, omdat er in de martelkamers gemarteld wordt en wij weer verse martelaars zijn. Er liggen dure tijdschriften op de lange tafel met verhalen over droomhuizen, dure vakanties en vele lekkernijen voor de maag. Het is de bedoeling dat…

Op haar ziekbed vertelt oma mij haar geheim dat ik ‘n één jaar oudere broer Jan heb, die momenteel bij haar logeert: “Niemand is op de hoogte van zijn bestaan, hij is als baby geadopteerd door een familielid in het westen van het land, waar je moeder ook is bevallen, ze was nog ongetrouwd, het was begin van de oorlog en je vader Piet werkte in Duitsland, we wilden je moeder de schande besparen om onderwerp van roddel te zijn in dit toen kleine schijnheilige dorp, na zijn terugkomst zijn…

Hij trok het rolgordijn omhoog. De lucht was wazig blauw. Dit werd een warme dag. Tine lag naakt boven op haar dekbed. Ze ronkte een beetje. Hij stond op om een grote kop cappuccino te maken.
Beneden in de kamer lag Alex languit voor de tv. Op het scherm waren een aantal meiden aan het dansen. House of beat, hij wist het nooit. In ieder geval gedreun klonk op de achtergrond.
‘Hè gadverdamme Alex, dat geluid kan ik nu niet aan mijn kop hebben.’
‘Ik verveel me.’…

We zouden Pizza eten en niet gebracht door een helmpje van Piccolona of Restorini maar eigengemaakt. Mw. Trawant vind namelijk dat ik dat erg goed kan en haar gelukkig maken is mijn enige missie in dit leven.
Dat vindt zij ook.
Dus kies ik de standaard pizza met de krokante bodem van AH als melodielijn en varieer daar naar eigen smaak overheen. Dun gesneden uienringen, piepkleine knoflookflinters, ruim salami, belegen kaas, tonijn soms een sardientje maar altijd strooikaas voor de knapperbite…

Op een aardig nepstrandje langs de Reeuwijkse plassen maakte ik een reusachtige zeemeermin van zand. Achter mij dolden de zwembroekloze honden (ik leed aan plaatsvervangende schaamte gezien sommige geslachtsdelen) als losgeslagen wolven rond enkele flanerende, topless waternimfen.
Dat intieme vlees wiebelde maar heen en weer en op en neer alsof het niets was, alsof ik ermee getrouwd was, alsof het elke dag naast mij in bed lag, over borderline tijden gesproken! Sommige vrouwen keken naar mijn…

Ik ben zo slap als was, dus zeg maar een kaars, maar dan ongevormd en zonder pit, mijn ziel is moe van alle strijd en hoe het verder moet weet ik niet, vaak denk ik aan Jezus en hoe mijn leven oplost in Zijn zachtmoedigheid.
Naast mij staat een Grimbergen tripel en ik moet zeggen, die smaakt voortreffelijk, het valt allemaal dus wel mee, opscheppen en overdrijven deed ik al op het schoolplein van de lagere school, maar daar liet ik me ook de benen blauw trappen door een meisje, zonder dat ik…

Jaren geleden heb ik eens een weekje in Zwitserland doorgebracht in de buurt van het stadje Sion.
Om in contact met mensen te komen bezocht ik dagelijks een workshop tekenen.
Een jonge frêle vrouw viel mij meteen op.
Bij veel mensen weet je direct waar ze aan denken als ze ergens naar kijken, bijvoorbeeld je schopt tegen een bal en er wordt direct gedacht: ah, hij is een voetballer, vanaf die tijd ga je als voetballer door het leven in hun hoofd en niemand komt meer op het idee dat je ook kunt…

Je zweeft boven me als een verliefde beschermengel en ik zie hoe je mijn ondraaglijke lijden overneemt, hoe je me op de mond kust en bemoedigt, hoe je langzaam samen met mij het nachtelijk kampvuur dooft. De laatste resten bier doen de vlammen sissen als het porren in een slangennest. We kloppen onze pijpen uit en we gaan slapen, dicht bij elkaar, als onbeschermde puppies, terwijl een wind om onze hoofden blaast. De magere paarden hinniken onrustig, maar wij vallen in slaap, moe en voldaan,…

Ik vond ze, ik liet ze ook graag weer los. Ik wil niet meer bezeten worden, door niets meer, door niemand meer.
Ga weg, spookbeelden! vampieren! getrainde demonen! laat me de aarde beminnen, de aarde alleen. Als ik een harige bastaard ben, dan ben ik dat maar, ik ben gelukkig zo. Voor een degelijke vrouw is het te laat, dat had ik eerder moeten bedenken. Ja, hoeren zat hier, maar te link zonder geld, ik hou mijn strot toch liever dicht.
Trouwens, op Cyprus heb ik een hoer gehad, dé koningin…

Het gebeurde heel, heel lang geleden, in de tijd dat de aardbol nog jong was. Grote stenen en zachte grond drongen tegen elkaar aan, maakten tezamen grote, hoge bulten. Tenslotte ontstonden er heuse bergen. Hoe lang duurde die grote bezigheid? Voor mensen was het een onnoemelijk aantal eeuwen. Maar de Heer van het heelal en van al het leven zag dit waarschijnlijk als een tamelijk korte tijd.
De jonge bergen hadden mooie hellingen, ruikend naar mos en kruiden. Ergens op een rotsachtige top…

Al blijft het knagen als miljoenen ratten in mijn overgebleven hersencellen. O God, knip die vervloekte, geestelijke navelstreng toch door! Wil je mij schrijven dat je mij lief vindt, dat je mij over mijn getormenteerde bol wilt strelen? dat zou me zo goed doen. Vaak voel ik mezelf zo doods, dan krijgt Paul gelijk, met zijn schertsende opmerking over mijn trieste zombiegestalte van destijds.
Er zijn nachten dat ik zwetend wakker word, bang dat de dood mijn hart binnendringt als een oude,…

Ik had toneel gespeeld en geschilderd. Henny was te moe. Ze was in haar tent gebleven.
‘Verdomme,’ had ze geroepen, ‘ik heb ook altijd pech.’
Ik keek naar haar benige, sterk vermagerde gezicht. We hadden elkaar hier ontmoet. Toen was ze in goede doen, maar beetje bij beetje velde de ziekte haar.
Het greep in in onze verhouding. Van vriend was ik verzorger geworden. Minnaar durfde ik niet meer te zijn uit angst dat ik haar botten zou breken.…

Na een op de klippen gelopen relatie met een door mij meegenomen bruidje uit Indonesië naar Nederland, sprak ik met haar af haar een tijdje niet meer te zien om daarna op het eiland Bali - zodat haar familie, wonende te West-Java, het niet te weten kon komen - het nog eens te proberen in de liefde.
Bij deze mensen had zij me namelijk al te zwart gemaakt zodat ze onmogelijk nog kon laten gelden wel degelijk om mij te geven en dat het hele zooitje anti-Frans verhalen gelogen waren en zij zelf…

Iedere dag aanschouwde ik weer een wonder, Paul stond weer op na zijn zoveelste suïcidepoging. Ik kreeg het echt zwaar benauwd van hem en hij bleef maar aandringen om meer strelingen te krijgen, terwijl ik met rust gelaten wilde worden, het liefst had ik zijn verpeste lever eruit gerukt, gebraden en aan de zwerfhonden gevoerd, al zouden die waarschijnlijk een acuut delirium krijgen. Hij schreef ook wel, maar tussen neus en lippen en absint door, bijna onopgemerkt, nooit ging hij eens rustig op…

Het is in de negenentachtigste minuut. Wat een finale zeg!
Natuurlijk is het Uruguay tegen Nederland. En het is één tegen één.
Maar hoe heet die man ook al weer die heeft gelijk gemaakt voor Uruguay?
Ummmmm,uhhh.Ik weet het niet meer. Kind kan de was doen. Uhhh umm, uhhh, dat vind ik zo naar, ja zo naar dat ik als verslaggever van deze wedstrijd voor de radio niet meer de naam weet van die man met zwart haar geloof ik op zijn hoofd die gelijk heeft gemaakt voor Uruguay!…

Kijk, nu begrijp ik hen wederom niet, waarom zoveel lof voor mijn woorden als ze de ware boodschap niet aandurven? Voor mij blijven het huichelaars, schijnheilige priesters die zelf nergens doorheen zijn gegaan, verwaande oplichters! Opeens missen ze mij, nu er iets begint te dagen, ik zeg je, het is geen traagheid van hen, maar botheid. Zeker, ik schreef ook om bij mijn ouders in het gevlei te komen, iets wat uitliep op een compleet fiasco, jawel, een reden temeer om de literatuur te hekelen,…

En nu schrijf je mij dat men (die uilskuikens van toen!) mij graag leest, wat toch eigenlijk bizar is, te wrang voor woorden. Als je nog eens een van hen spreekt, laat ze me dan wat geld toesturen, daar helpen ze me meer mee, maar dat komt niet in hun botte koppen op, nee, zoals ik al zei, vieren ze graag feest zonder de jarige. Hoogdravende woorden in warme salons, ik ken hun manieren, funest. Paul had me er al voor gewaarschuwd, gemaskeerde nietsnutten zijn het met hun irritante…