Iedereen dacht dat ik gek was.
"Waarom kies je voor wiskunde als eindpresentatie op drama?"
Nou, omdat wiskunde drama is.
Vol spanning, vol fouten, vol emoties. En dit... is het verhaal van mijn grootste vergissing.
De vergissing van Pi.
Het begon op een maandag. Regenachtig. Alles was grijs, behalve het schoolbord waarop professor Krans in witte krijtletters schreef: “Bewijs dat Pi een eindig getal is.”
Ik lachte. Een beetje te hard. Iedereen weet dat Pi oneindig is — miljoenen…

Er klinken geweerschoten in de statige entreehal van Kasteel Hillenraad aan de Hillenraederlaan 12 in Boukoul, tussen Boukoul en Swalmen. Even later ligt het ontzielde lichaam van graaf Lambertus Apfelbaum roerloos op de marmeren vloer. De plas met bloed breidt zich langzaam uit. In de feestzaal danst gravin Eloise op 'I Want Your Sex' van George Michael. Ze heeft de koptelefoon op en het volume op zijn hardst. Haar sensuele bewegingen spreken boekdelen. Ze wil maar één ding en dat is heftige…

Het was een zomerse zondagochtend in mei, de vijfde maand van het jaar. Voor het eerst dit jaar kon de vrouw zonder jas haar wandeling maken met haar wolfje. Het werd een lange wandeling langs water en bomen die vriendelijk wuifden door een zachte wind die trouw met de vrouw en het dier meeliep. Langzaam was de afgelopen maanden de mist opgetrokken, aan de hemel buiten en in het hoofd van de vrouw binnen. Januari was een dikke donkergrijze deken geweest. Februari werd lichter grijs maar de…

U las dat ik een moeizame binnenkomst had bij mijn bezoek aan Ben. Knikkers, overal knikkers. Ik kon de overkant van die zee knikkers pas veilig bereiken langs een kronkelige route, die Ben mij aanwees. Voor de laatste decimeters stak hij mij behulpzaam een bezemsteel toe, waaraan ik mij vasthield. Ach, het is geen broekscheurend avontuur, maar ik besefte opeens hoe uniek deze situatie eigenlijk was. Bens excentriciteit is zelfs voor vogels van een raar pluimage buitengewoon. Laten we zeggen…

Het zand voelt warm aan mijn voeten als ik naar de zee ren. Mama roept dat ik uit moet kijken. De golven spatten tegen mijn zwembroek. Ik gil. Het water is kouder dan ik dacht. Papa tilt me op en draait me rond. Ik word duizelig en lach.
Als ik nu de zee ruik, voel ik nog zijn handen, als echo's in mijn huid. Wat me raakt is hoe volkomen veilig ik me voelde. Omringd door zorgeloosheid. Ik weet nu dat mijn ouders daar misschien wel hun zorgen hadden, maar voor mij waren ze simpelweg papa en…

Kenmerkend voor Ben was, dat niemand hem graag zag. Het type van 12 ambachten en 13 ongelukken. Hij was een nietsnut en mislukkeling zonder weerga. Als kind was hij het rare jongetje dat nooit (of op zijn gunstigst het laatst) werd gekozen om in een team te zitten. Uit een grabbelton vol geruchten en roddels kwam geheid één ding naar boven, namelijk dat Ben een zonderlinge eenzaat was.
Raarheid lijkt een geldige reden om iemand buiten te sluiten. Ironisch genoeg versterkt uitsluiting van een…

Dat ik Repelsteeltje heet - zo was althans het sprookje - maar dat is natuurlijk niet wat er deze keer te lezen is. De titel is niet automatisch ook te herleiden aan hetgeen ik schrijf. En weet je, de ene persoon vindt het leuk, een ander lacht erom en soms vindt iemand het drie keer niks. Dat geeft niet, immers heeft iedereen recht op een eigen mening, net zo goed als ik dat zelf heb!
Het recht op vrije meningsuiting zou mijns inziens mogen worden uitgebreid met: het recht om zonder gedoe…

Inderdaad, net als titels in mijn andere stukjes slaat deze als een tango op een varken. Houden zo!
Zoals u weet interviewde ik voor een hobbyblad in 2003 de prijzenwinnende kleinveefokker Leen Snikkelorem (in "Schertsverhalen", Deel 3). 
Leen attendeerde mij op een wel heel speciale  fokker: Ben, een massazaaddonor. Hij zou in de jaren 1985-1987 een spermaoffensief hebben ontketend. Niet een onderwerp dat je bij een eerste ontmoeting met iemand aansnijdt. Een omzichtige benadering van…

De beeldschone Peerke Martens jogt graag in het park bij Kasteel Waardenburg en door de bossen rondom Kasteel Neerijnen. Zij is zeer goed bekend in het landgoed Waardenburg en Neerijnen langs de Waal. Zo op het eerste gezicht zou je denken dat zij een geweldig voorbeeld van de uitspraak 'mens sana in corpore sano' is, maar schijn bedriegt, want zij worstelt met een duister en pijnlijk verleden. Al dat joggen van haar is dan ook om los te komen van haar traumatische ervaringen. Als tiener zat…

Het zonlicht valt op de donker gekleurde pui aan de overkant. Mijn fiets met bepakking steekt er helder tegen af. Best indrukwekkend als ik hem zo zie staan met al die bagage en iets van trots voel ik dan altijd wel: `daar rijd ik toch maar mooi mee in de rondte’. Mensen laten hun bewondering af en toe blijken. Ze zeggen het of ik zie het aan hun expressie.
Ik zit op een hoekje. Het is gezellig op het terras in Gruissan; veel mensen, voornamelijk Fransen die vakantie vieren. Ik ben zonet hier…

Gé tegen To haar oor ...
`Tootje, doe je vanavond je muiltjes aan voor manlief?'
To kijkt schuins opzij naar 'r pappenheimer.
`Als je de vaatwasser uitgeruimd hebt, alle plintjes hebt gezogen, rozenolie voor me hebt gehaald en wat lotion voor jouw biljartballetje, nu eindelijk 'ns een dekbedovertrek meeneemt dat geen aanleiding tot protest geeft van de Bond Zonder Naam, het koper gepoetst hebt, de ficus ontluisd en verpot, de gootsteen ontstopt, het kiertje in het zolderraam gekit, de…

Ooit stond ik in Londen voor het eerst oog in oog met de Tower.
Zo vogelvrij als Tower Bridge zich over de Theems uitstrekte zo vast geklonken lag die burcht.
Ik wist dat ze toneel geweest was van historische gebeurtenissen, ze de residentie was van vorsten en dat ze een verleden als gevangenis had dus hoefde ik me niet te laten misleiden door haar aanschijn van een rots, onneembaar door de tijden.
Tegen betaling konden we gewoon naar binnen, zo had de staat beschikt. Maar God hoorde haar…

In Ben 1 had ik het over de kracht van herhaling... Zo worden teksten van mij wel eens herkend maar alleen door terugkomende lezers! Een nieuwe bezoeker immers vraagt zich misschien wel af waar ik het in godsnaam over heb. Ook kan het zijn, dat ik tien keer hetzelfde vertel, omdat sommige misstanden schreeuwen om herhaaldelijk in de schijnwerpers te staan. Kennelijk kwam ik de eerste keer niet goed over.

Een strategisch argument: omdat op verschillende plekken en verschillende tijden met…

In de kamer van het woord is van alles te lezen, waar je ook kijkt. Boven je, onder je, op de muren - de verhalen ontvouwen zich zonder een concreet begin of eind. Je voelt je schuldig, want misschien staan je voeten wel op de wending van een plot. Er is hier geen ik, of een protagonist. De tekst in deze kamer is als een rivier die aan je voorbij stroomt. Aan jou de keuze of je erin springt en je mee laat voeren, stroomafwaarts. In de kamer van het woord verdwijnt je individualiteit. Je zal je…

Wij eten meestal rond de middag de warme hap. Ondertussen kijk ik gelijktijdig, voor zover mogelijk, met het bord op schoot naar het kookprogramma van Max. Vooral als die vlotte, eeuwigjonge, meisjesachtige, sympathieke en charmante Sandra Ysbrandy aan de beurt is om haar kookkunsten te vertonen.
Bij ons kook ik meestal. We (of eigenlijk ik dus) hebben slechts een beperkte kaart – niet moeilijk, basic en redelijk snel klaar. En als ik naar Sandra kijk inspireert ze mij zo af en toe tot het…

Hij komt thuis, later dan normaal. In de gang legt hij zijn tas neer. Zijn jas hangt hij aan de kapstok erboven. Hij loopt de huiskamer in. Hij voelt het meteen. Er is iets anders, maar hij kan het niet plaatsen. Opeens weet hij het: de kraan. Drup, drup, drup. Hij loopt er snel heen en draait hem stevig dicht. Hij heeft een pest aan druppelende kranen.
Hij kijkt rond. Alles lijkt hetzelfde als toen hij vanochtend vertrok. Dan valt hem op dat het zoutvaatje op de keukentafel bijna leeg is. Zij…

Als hij binnenkomt, worden tassen verplaatst, stoelen iets van hem weggeschoven. Het is of hij besmet is met iets wat je beter niet hardop kunt uitspreken. Dirk lijkt het niet te merken. Of hij doet alsof.
Sinds hij bij zijn dochter woont, is het erger geworden. Vlak nadat de buurvrouw een kort gesprek met hem had gevoerd, sprong er een loslopende herdershond tegen haar op en brak ze haar heup. Zijn kleinzoon kreeg een paniekaanval na een wandeling samen. “Weet niet,” zei hij toen zijn…

April 2025… Even een uitstapje naar wat het nieuws beheerst.
Was ik net goed op gang (afleveringen Ben 1 tot Ben 100+) met het oprakelen van een oude geschiedenis over bedrog in het zwartzaadcircuit. En dan werpt de pers zich op een parallel verschijnsel: massadonatie. Wij dachten ze allemaal gehad te hebben, de massadonoren, zodat ik mij kon concentreren op een individueel geval van hoe je een behulpzame zaaddonor pootje licht. 
Eigenlijk was ik bezig met een schrille tegenstelling te…

De Fanfare St. Cecilia Bocholtz is in 1903 opgericht en de huidige dirigent is de aimabele baron Henri Bonhomme, de bewoner van het Kasteel De Bongard op de Schoolstraat 40 in Bocholtz. Henri geniet van zijn oude dag en van zijn dirigerende rol in de fanfare, die om de twee weken in zijn kasteel oefent. Met mooi weer doen ze dat in de ommuurde binnenplaats. Barones Huberta Van Rijckevorsel, die de sopraansaxofoon bespeelt, woont in Kasteel Goedenraad op de Meester Dr Froweinweg 61 in Eys. Zij…

Een zeer bijzondere gast vandaag in de uitzending. Drie dagen voor Pasen. Nu hebben we steeds speciale mensen kunnen spreken en dit keer is het iemand die ooit getuige was van een wrede straf en die ook zelf onderging.
'Welkom, Dismaz mag ik zeggen hé en ik mag je tutoyeren hebben we voorafgaand aan de uitzending afgesproken. Je knikt nogmaals instemmend zie ik.
Ik val maar direct met de deur in huis.
Je werd indertijd gearresteerd voor roof begreep ik?'…