Alle inzendingen van . I Broeckx

Als mijn ingewanden op voet van oorlog met elkaar schijnen te verkeren, als ik het gevoel krijg dat mijn maag in opstand komt tegen mijn darmen en dat mijn longen in een strijd zijn gewikkeld met de alvleesklier, is het hoog tijd dat ik mijn lichaam toevertrouw aan het koele, klotsende water dat ongetwijfeld een wapenstilstand tussen de interne organen…

Ik blafte en bulderde, hoestte en kuchte en dit ging niet onopgemerkt voorbij aan vriend en vijand, vreemdeling en voorbijganger..... Aanvankelijk onvoorbereid en overdonderd door hun onverwachte opmerkingen, begon ik antwoorden in mijn brein te prepareren, ik draaide ze om en om en overwoog ze tot ik ze klaar had en tegen die zorgzame heer-met-pet…

Het centrale plein wordt bewaakt door twee stenen gestalten, geheel verschillend qua geschiedenis, postuur en betekenis. De ene is van de koning, die verstard is in een stoere, krijgshaftige pose met bijbehorende kledij. Aan zijn voeten vier stenen, levenloze maagden en op zijn hoofd vaak een brutale duif die het niet zo nauw schijnt te nemen met…

De spare ribs namen zijn bord voor negentig procent in beslag en ik vroeg me af wat zijn maag ermee aan moest, zoals ik me afvroeg hoe ik de avond met hem door moest komen.... In het halfduister van het restaurant moesten we schreeuwend ons gesprek in stand houden dat leek weg te zinken in het niets om weer op te leven als we het als een drenkeling…

Als ik woorden had zou ik ze geven aan het diepe geheim dat jij bent en dat ik ben. Dan zou ik omschrijven hoe het mysterie wortelt in diepe lagen die wij niet op kunnen delven zoals de ijverige geoloog de aardlagen definieert en determineert: Kwartsiet, Obsidiaan, Basalt Dan zouden wij samen de schittering en de merkwaardige aard van die gesteenten…

Het is al te zien als je langs de ramen loopt die de vertrekken begrenzen waarin zij zijn ondergebracht en waarin zij hutje bij mutje zitten aan lange tafels Daar staan in de vensterbank poppen en beren waarmee de oma's en opa's knuffelen alsof zij met een enkele reis zijn teruggekeerd naar de tijd waarin zoiets gewoon bij de leeftijd hoorde....…

We schrijven september 2006. De rozen staan nog hoog op de doornige, houten stelen en spreiden nog hun tere tinten ten toon. Een man wacht nog op mij bij de Halte Sweelincklaan. De zon maakt zijn warrige, zilvergrijze haar tot een krans en een aureool die zijn gezicht omlijsten dat getekend wordt door de lijnen van het lachen en van het verdriet,…

Nog een keer ben ik naar het flatje geweest; leegte en stilte; het hart en de ziel waren eruit gesneden als uit een nog levende vogel. De klokken tikten nog. De stoel stond er nog. Het hoedje hing nog aan de kapstok; het kolderieke, kokette hoedje dat ze welhaast bij wijze van "practical joke" placht te dragen; het hoedje van waaronder ze met alerte…

Toegegeven: het Heidepark omringt als een groene, beschermende gordel de gebouwen van de inrichting voor zwakbegaafden. Toegegeven: de zomer overgoot, overstroomde, overwelfde de wereld; het kon niet ontkend worden dat de natuur feeëriek was, dat de landelijke villa met haar glanzende deurstijlen en witte muren tot de verbeelding sprak, dat de paden…

De vertwijfeling en de wanhoop houden geen halt, en al allerminst voor de deur van de "Zorgwoning".... Hier woont Ans met haar twee katten Winnie en Bleske. Haar grijze, rafelige haar dat geen schoonheidsprijs verdient hangt triest neer rond haar door lijnen en wallen getekende gezicht dat al jaren het zuurstofslangetje draagt ten teken van haar…

Een gouden licht dringt door takken en gebladerte heen en spreidt zich liefkozend uit over de mossige bodem waar de kleurige parsolletjes van de paddenstoelen hoogstens een kever onderdak kunnen bieden..... Je bent in het septemberbos.... De atmosfeer draagt nog een warmte als van juli of augustus. Lange wegen voeren door het bos en bieden af en…

Welke onzinnige intuïtie me ertoe aanzette koers te zetten naar Oisterwijk om daar onduidelijke werkzaamheden bij wijze van vrijwilligerswerk te gaan uitvoeren, zal ik nooit weten, maar het heeft kennelijk zo moeten zijn..... Van de "Blokhut" die in het telefoongesprek genoemd was, had ik me een andere voorstelling gemaakt; ik had gerekend op een…

Opeens omringden de mannen mij, vrij-gezellige vrouw, als bij toverslag, als waren zij door een lotsbeschikking gezonden..... De eerste verscheen aan mijn venster toen hij de flat aan de buitenkant kwam schilderen en hij koekeloerde nieuwsgierig door de glazen wand van het raam, in de hoop op.....wat? Zijn Aziatische silhouet vormde schaduwen op de…

Juist op die dag had je het hem voorgoed willen zeggen: hoe de feestelijk-oranje ballon van je verliefdheid geknapt was zodat er slechts een slap vod over was dat lusteloos ter aarde lag; hoe het porselein van je genegenheid onherstelbaar gebroken was. Juist op die dag bracht hij het minuscule karafje mee en het flesje parfum, als het ware weggekaapt…

Het als het ware gebeeldhouwde meisjesgezicht van mijn moeder in de kussens op haar sterfbed en de aanraking van haar hand op die van mij (de hand die nog de ring droeg die de liefde bekroonde die mij de wereld heeft geschonken; de bonte, veelkleurige wereld, die zij nu voorgoed verliet) verbieden me welhaast te vermelden hoe mama vaak veranderde van…

In de helverlichte parfumeriezaak die glanst en glimt grijnst me vanaf duizend spiegels mijn drastisch verouderde gezicht als een vogelverschrikker tegemoet. Honderden flacons, potjes en tubes met kennelijk magische lotions, crèmes en maskers beloven de eeuwige jeugd, glamour en glitter, schoonheid en zelfs liefde. Maar ik kwets het schoonheidsgevoel…

Zijn ogen hullen zich in schemerduister en schijnen die van mij te willen bereiken, de afstand te willen overbruggen die onze wezens scheidt. Het lijkt alsof zijn ogen de ruimte, de leegte willen doorboren, maar de planeet van zijn persoonlijkheid cirkelt slechts op afstand rond mijn planeet. De kernen van onze wezens raken elkaar niet en lijken omsloten…

Ik trof hen aan bij de bushalte, te midden van de hordes van mensen die dagelijks het Stationsplein overstromen, als het ware uitgebraakt door het Openbaar Vervoer, door de bussen, treinen en taxi's die hun haltes aandoen als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin; een kleine donkere jongen en zijn moeder. "Si,si" herhaalde de vrouw tijdens haar…

Je kon er maandverband kopen en een stevige borstel om je badkamer schoon te schrobben en verf en lippenstift en op de glazen etagères waren allerlei frutsels en fratsels en beeldjes van onduidelijke kunstzinnige waarde en sieraden uitgestald. Kameraadschappelijk maar spottend noemden de eigenaar van de zaak en ikzelf elkaar "jongeheer" en "jongedame…

"Out of the blue" kwamen plotseling mijn langvergeten neven met hun echtgenotes uit het verre Canada naar mij en mijn oude moeder. Terwijl onze Nederlandse familie razendsnel uitstierf als ratten tijdens een pestepidemie, bleken wij ineens te beschikken over een aantal aantrekkelijke jonge verwanten, toonbeelden van bloeiend en gezond leven, dat zij…

Eens was ze mijn vriendin: Lisa met de vaalblauwe jurken; Lisa met de elegante spijkerbroeken, omcirkeld door een oranje, geweven ceintuur, waarin ze heupwiegend voortschreed als een mannequin; Lisa met de dertien vrienden die ze beurtelings trakteerde op muziek van Leonard Cohen, citaten van Hermann Hesse, goedkope wijn en wierook en die ze tenslotte…

De foto oefent door de atmosfeer die ze uitstraalt een goede werking uit op al mijn zintuigen. Ze toont het antracietgrijze water van het Wilhelminakanaal met in de schimmige verte de ijzersterke constructie van de ophaalbrug. Nog juist op de voorgrond, in pasteltinten, een gedeelte van een passerend schip. Uit de blinkend-metalen schoorsteen kringelt…

Niemand is vandaag de dag nog verrast of verbaasd rechtstreeks geconfronteerd te worden met de binnenlanden van Ethiopië, Somalië, Kenia of Nigeria in personen van zijn allochtone medemensen. Hun dicht ingeplante wimpers overschaduwen en overwelven hun zwarte of mokkabruine ogen als een zonnescherm op een zomerse dag en hun brede lippen onthullen het…

Haar laatste zus was overleden. Zelf sukkelde ze nu voort achter een rollator en ze had mij gevraagd de grafkrans van onschuldige roomwitte lelies en fris groen lover te inspecteren die ze besteld had en die inderdaad de kist bleek te sieren waar de familie en de vrienden eerbiedig omheen schuifelden ten teken van laatste afscheid.... In de kerk…

Het huis is onttakeld; het ademt een sfeer van leegte, verlatenheid en verval. Het hart en de ziel zijn eruit gesneden, de doodsheid regeert en overheerst. Dertig jaar huwelijksleven zijn er gepasseerd als een ijlende windvlaag en nu doolt mijn vierentachtigjarige tante, haast mijn enig overgebleven verwante uit een talrijke familie, er wezenloos, doelloos…

Ik heb het gouden klokje uit Middelburg met de zwarte cijfers op de wijzerplaat niet kunnen verkwanselen, niet kunnen verpatsen, hoewel mijn armoede daar de grootst mogelijke aanleiding toe scheen te geven; mijn arme vader, die van chique kunstvoorwerpen hield, die hem schenen te troosten met zijn ongeluk, heeft het eens, in een tijd die ver achter…

In mijn woonkamer, die wel iets weg heeft van de kamer van een overjarige studente, staat sinds kort een fleurige plastic tas met het joyeuze en "optimistische" opschrift "Top Toys" in felgekleurde letters. De tas bevat de cadeautjes die ik, in weerwil van het bepaald niet zachtzinnige maar wellicht als "wreed" te karakteriseren beleid van regering…

Teder koesterde ik, toen ik nog een kind was, mijn schamele en armzalige bezittingen en ik bewaakte ze streng, als waren het de Kroonjuwelen. Als de tijd weer was aangebroken dat de jaarlijkse Kermis de centrale pleinen van de stad in beslag nam, kreeg ik soms een babypopje met toebehoren als een kammetje, een borsteltje, flesje, bedje en kleertjes.…

Een verlammende atmosfeer had zich op die zondagen als een gewatteerde deken over de wereld gelegd. Waarom had mijn bewustzijn opdracht gegeven aan mijn ogen om met angstaanjagende precisie ieder takje, ieder blaadje, ieder kevertje waar te nemen dat zich vertoonde in een genadeloos januarilicht op het antracietgrijze asfalt van de paden van het park…

We waren in het Café-Restaurant in het stille dorp gearriveerd op een late septemberavond. Mijn stilzwijgen overheerste tot mijn spijt omdat ik mij te midden van het gezelschap een "displaced person" voelde; mijn stilzwijgen dat de anderen eveneens lam scheen te leggen; mijns ondanks en tot mijn spijt omdat ik mededogen met hen voelde; mededogen…