Alle inzendingen van Femmy

Wij gingen altijd samen bridgen, wij, Bert, Peter, Karel en ik. Dorpsgenoten van lang geleden. Stadsmensen nu. Maar onze vriendschap was nooit verloren gegaan, in welke stad wij via onze banen ook terecht kwamen. Jong waren we allang niet meer, maar zo voelden wij ons wel als we samen waren; de bridgewedstrijden bij Bert thuis, lachbuien en vriendschap…

Ik woonde toen op een studentenflat. Ieder van ons had een kamertje niet groter dan een plee. Ruim dus niet, verdomd als het niet waar is. Toch hadden we pret. Niet met onze studie. Zelfs niet met onze meiden. Nee, met Jan. Jan studeerde informatica en vertelde ons, dat hij bezig was aan een uitzonderlijk apparaat. Ja, een apparaat dat zelf verhalen…

Bloedwarm was het in de trein. Ik friemelde aan mijn overhemd. Alles, alles zweette aan mij. Toen kwam zij binnen, een smal, klein ding. Ze zweette nog heviger dan ik. Haar rokje plakte aan haar benen, zag ik. Haar navel stak tussen haar rokje en haar T-shirt uit, een dun straaltje zweet droop er langs, haar rokje binnen. Ze boog even naar haar tas…

Wij, dat wil zeggen Ger met mij en Anne met Peter op stap. Niks bijzonders aan, doen we gewoonlijk op vrijdagavond, we zijn een hecht clubje. Ger en ik horen bij elkaar, net zoals Anne en Peter. Niks mis mee, dat voelt vertrouwd. Net zo vertrouwd als onze tent, tent “Morgenster”. Ger en ik denken aan trouwen en, zoals gewoonlijk, plagen we daar…

Het was het meest charmante huis dat wij ons maar konden wensen. Hoog en statig. ‘De makelaar voerde ons er anders wel merkwaardig vlot doorheen,’ zei mijn man sceptisch. ‘Oké, de buitenkant is mooi, maar een wrakke toestand verder. Alle deuren klemmen, om maar iets te noemen.’ ‘Dan duw je maar, is gezond voor je,’ zei ik een beetje kribbig. ‘Je…

Hij zag haar aankomen bij het meer. Aan dat meer lag een nudistenterreintje; startpunt voor zwemmers. Waaronder zij. Kwam haar oefeningen doen, natuurlijk. Zij zag hem al van veraf zitten. Zwetsend weer. Zwemmen was er hier meestal niet bij; een voedingsbodem voor partnerzoekenden, dáár was nudistenterreintje Nada afdoende mee benoemd... Hij zag…

Inschikkelijk was ze altijd geweest, Lena. Jarenlang verpleegde ze haar invalide moeder, geen vrij weekend kon er af; ze moest wel, haar zus paste ervoor. ‘Ik heb m’n gezin,’ zei die strijk en zet, wanneer Lena de weekendkwestie af en toe voorzichtig aankaartte. Met nadruk op “ik”, om Lena goed te laten voelen dat zij, Amelie, een getrouwde vrouw…

Het gebouw waarin wij gedoemd zijn aan onze ontwikkeling te werken, staat aan de rand van ons stadje. Ik schrijf over “ons” stadje omdat wij allen hier geboren zijn, we kennen elkaar dan ook door en door. Of… is dat wel zo? Arnold, Lydia en ik zitten, op ’t moment dat ik deze regels aan mijn dagboek toevertrouw, in klas 2c. ‘Wat word je al groot…

’t Was vrijdagavond en Lisette ging babysitten bij de buren. Gene heten ze, zoiets als Aan gene zijde, bedacht Lisette. Haar moeder had verteld dat mevrouw Gene schrijfster is en zich Bonnie Keller noemt, op het kaft van d’r boeken dan. “Bonbon” noemde Lisette haar in gedachten, want daar leek ze nou precies op, op ’n grote, dikke luxebonbon, eeuwig…

’t Is weer eens zo ver: middernacht, maar slapen is er niet bij; ’n rotdag geweest vandaag op m’n werk. IJskast plunderen dus, op zoek naar bier. Drie flesjes staan er in, niet veel, maar misschien helpen ze mijn oproerige gedachten te temperen. Ik pak een stripje, ontdop een flesje en nestel me op onze bank. Lekker rustig, ik voel me al kalm worden…

Lydia wordt wakker, kijkt vluchtig naar de wekker. Niet nodig, zaterdag, vrije dag. Vriendin Christien komt langs, vanmiddag, leuk, gezellig. Wat voelt ze zich boven Christien verheven, dat malle dikkerdje, die brave meid. Maar is dat niet de beste vorm van vriendschap – wie weet of Christien zich niet boven háár verheven voelt. Even gaan Lydia…

’t Enige wat je met dit huis kunt doen, is eraan wennen,’ zegt Lydia tegen haar vriendin Christien. Ze hoort zelf hoe kribbig ze klinkt. Goed, ’t huis zakt in elkaar van ellende, maar ‘t was niet duur en bovenal: snel te krijgen. Dat laatste was verdomd belangrijk, belangrijk om zowel Harry, haar echtgenoot, als zijn nieuwste vriendin Mieke niet…

Ze is nog maar jong, het meisje. Ze houdt van Bruun. Zestien jaar is ze! Heel wat! "Margaretha" laat ze zich noemen, want dat is een interessant naampje, al heet ze eigenlijk Marga. Margaretha is niet dom, in haar klas kijkt ze goed uit haar ogen wie popi gevonden worden en wie niet. Ferdie wordt niet popi gevonden, dus even katten. Anja…

Niets heb ik meer te hopen, niets meer te bereiken, ik, Paul, ik, de ongelukkigste aller schepselen. Laat ik U mijn verhaal vertellen, ik zal U niet lang vervelen. Kijk, mijn vader was wetenschapper en mijn moeder was er al niet minder erg aan toe. Vanaf mijn prilste jeugd bekommerden zij zich hevig om mij, ja, voor mij werd een speciale kooi ingericht…

Niets heb ik meer te hopen, niets meer te bereiken, ik, Paul, ik, de ongelukkigste der schepselen. Laat ik U mijn verhaal vertellen, ik zal U niet lang vervelen. Kijk, mijn vader was wetenschapper en mijn moeder was er al niet minder erg aan toe. Vanaf mijn prilste jeugd bekommerden zij zich hevig om mij, ja, voor mij werd een speciale kooi ingericht…

Over wie mijn beste vriend is kan ik, Lydia, kort zijn: dat is de Inspecteur der Directe Belastingen! Steeds als ik uitgeput ben van bijvoorbeeld het schrijven van verhaaltjes voor jullie en een heerlijk rustig weekeinde tegemoet wil gaan, schrijft hij mij een liefdesbrief, gestoken in een paarse envelop. Zodat ik die vooral niet over het hoofd…

Met vaste tred stapte Sinterklaas, gezeten op zijn glanzend witte schimmel, het dak op. Achter hem liep Piet, achteloos zwaaiend met een zak vol cadeautjes. De jongen zag ze gaan, op het dak van de overbuurman. Het is dus tóch waar, ze bestaan écht, dacht hij bitter teleurgesteld, maar waarom, waarom komen ze nooit bij míj met hun volle zak? Altijd…

Mar lag op bed, deed ze vaker ’s middags, even rusten. Ruim acht maanden zwanger. Ze voelde zich eerlijk gezegd gebroken. Ellende, ellende, steeds maar op je rug te liggen en tegen d’r eigen buik aankijken. Nog maar een paar weken en dan… krachtig duwde ze haar zorgen uit de weg; positief denken, dáár draaide alles om – geen zorgen voor morgen! Jos…

’t Is zomervakantie. Raymonda’s hele wezen tintelt van voorpret: babysitten bij het vijfjarig joch van de buren. Uniek taalgebruik heeft-ie. Kijkt-ie bijvoorbeeld door de spijlen van de schutting hun tuin in als zij daar in bikini ligt, schreeuwt-ie ineens: ‘léggie lekker te meure, teef?’ Flikt-ie vaker. Raymonda springt dan op, blaast haar wangen…

’t Is weer eens zover: diep in de nacht, maar slapen is er niet bij. Griezelig stil is het buiten, alsof ik alleen op de wereld ben. O, proberen, dat doe ik. Eerst wentel ik me naar links, daar waar het hart zit; dat schijnt tot voortreffelijke resultaten te leiden, heb ik weleens gelezen. Vruchteloos. Rechterzijde geprobeerd. Resultaat: nihil.…

Voorzichtig loodste hij zijn dochtertje door de hal van het flatgebouw; o, als de huismeester hem maar niet hoorde, of, erger nog, zijn buurvrouw. Behoedzaam plaatste hij zijn klompvoet neer, niets mocht onbezonnen gebeuren, niets mocht onverhoeds geluid maken. Bijna scheelziend van ellende scharrelde hij voort. Maar niets, niets mocht zijn schattige…

Wat moet ik ermee… mijn dromen. Mijn afschuwelijke dromen. Wat ervan te zeggen? Er zal wel niemand bestaan die dat ooit heeft meegemaakt, zo snel achter elkaar… eerst Moeder dood, daarna mijn innig geliefde… Wat te doen? Erover praten? Met wie? Met mijn vrienden of vriendinnen? Ik heb er nog maar enkelen, en familieleden heb ik niet meer. Dat krijg…

Joke was al vroeg op. Niemand van de grote mensen was nog wakker, zelfs tante Betsie nog niet. Zij en oom Henk logeerden bij hen. Joke vond het maar niks. Tante Betsie was zo druk altijd, en nu nog meer dan anders. 't Was of ze steeds om ma heenfladderde. Joke giechelde; tante Betsie was toch geen vogel? Ze zat in de keuken, pakte haar melkkroesje…

Schuin tegenover het ziekenhuis waar ik werkte, bevond zich mijn toevluchtsoord, studentencafé “Jean l’Hiver”. Aan ’t eind van iedere werkdag schoof ik er binnen om mijn opgezwollen voeten rust te gunnen en een koel glas wijn te drinken. Ik zat altijd wat achteraf aan een grote, ronde tafel, heerlijk helemaal voor mij alleen; bomvol was ’t er nooit…

O, wat verveelde ik me die avond. Het huis had ik voor me alleen, ik liep er doelloos in rond, veegde hier en daar eens over een vensterbank. Smoezelig. Als ik ’t niet dacht. Ik liet de smeerboel voor wat ie was, spoelde m’n handen en kroop achter m’n computer. Goegelen maar weer; allerlei woordjes intikken in Google, toch wel lollig, je weet nooit…

Half vijf 's nachts gaat de bel. O nee hè? Want ik weet wie het is. Het is de vriend die ik vriend noem, maar ik weet beter. Althans: ik hoor dat te doen. Maar ik wil zo graag een vriendje, net als iedere vriendin van mij. Toch zijn er leukere venten, maar die schijnen voor anderen. Deze vent rommelt naar mijn zolder, trapt het licht uit en vat mij…

Ze spoort niet. Nooit gedaan, niet in haar jeugd en zeker niet nu ze arbeidsongeschikt is. Vijfenvijftig is ze nu. Kanker heeft ze, tietkanker. Ze heeft een tepel minder dan anderen, weet ze. ’s Ochtends zit ze in een kroeg, vertelt haar verhaal. De kroegbaas luistert zolang er geen andere klanten zijn. Daarom komt ze vroeg, zodat hij luistert…

Ze is nog maar jong, het meisje. Ze vindt het leuk mee te doen op een website. Soms schrijft ze verhaaltjes. Niet zo best nog, want ze is nog zo jong. Zestien nog maar, dat is niet zo veel. Margaretha noemt ze zich, want dat is een interessant naampje. Margaretha is niet dom, ze kijkt goed uit haar oogjes wie aardig gevonden worden en wie…

Eens, mirakels lang geleden, werd een prinsesje geboren. Bloedeloos was haar huid, haar lippen waren schraal en dof stonden haar ogen. Een foeilelijk meisje kortom. Toch waren haar ouders innig blij met haar en gaven daarom een groot feest. Iedereen was welkom, van heks tot hufter en freak tot fee. Behalve fee Freya toe Dertien, want die was berucht…

Veroorloof mij, hoogwaardige beheerders dezer site, dat ik mij in mijn volle vermetelheid tot U wend met een prangend proza-probleem dat geen uitstel dienen kan. Immers, de inspiratie is als het gras, hooggewaardeerde beheerders, en daarom wend ik mij tot U met deze lamentabele kwestie die zich onledig houdt met het sparen van dit tere bloempje der…