In geen kring terecht

Mama zei dat altijd: kind, jij kunt in geen kring terecht.
Ik snapte niet wat ze bedoelde. Of misschien wel, een heel, heel klein beetje.

Het begon al in de peuterspeelzaal. De andere kinderen speelden in groepjes. Altijd. Daar schreeuwden ze hard bij. Zo hard dat het pijn deed aan mijn oren. Maar dat schreeuwen werd goed beloond, want juffie zat steeds bij die groepjes, nooit bij mij.
Ze praatte zelfs niet tegen mij.
Ja toch. Eén keer. Ze zei: ‘Wil mevrouw Kelk zo goed zijn om met ons mee te spelen?’
Haar stem klonk helemaal niet lief.
Ik rende dan ook het gebouw uit. Ik kon alleen maar denken: niet huilen, niet huilen.

Later mocht ik naar de zondagsschool. Dat was pas fijn! Ik hoorde een hoop spannende verhalen waarbij ik heerlijk zat te griezelen.
Thuiskomen was niet helemaal zo fijn; mama en papa waren dan al terug uit de zondagsschool voor grote mensen. Er kwamen altijd mensen met hen mee omdat papa ouderling was. Er was koffie en koek. Van de koek kreeg ik ook altijd een stukje en naar de verhalen mocht ik luisteren, net alsof ik bij de grote mensen hoorde.
‘Dat is leerzaam voor het kind,’ zei mama dan, en papa knikte.
Maar die verhalen waren niet heerlijk griezelig, die waren een beetje eng. Altijd ging het over meneer Grafmeier. Dat hij bijna nooit naar de kerk ging.
‘En die enkele keer dat ie er wél is, ziet-ie eruit alsof ie zich zit te vervelen,’ zei buurvrouw.
De grote mensen lachten op een heel nare toon.
‘Meneer Grafmeier is hartstikke aardig!’ schreeuwde ik op een keer.
Meteen stond mama op. ‘De kamer uit, akelig kind, ga buiten spelen!’ riep ze. En papa mompelde zoiets als ‘een nagel aan mijn doodkist.’

Buiten kwam ik meneer Grafmeier tegen. ‘Zo meiske, al aan de wandel?’ vroeg hij vriendelijk.
‘Meneer Grafmeier, verveelt u zich altijd in de zondagsschool voor grote mensen? En is het waar dat u…’ – ik moest even nadenken over dat moeilijke woord – ‘uit de collectezak steelt?’
Meneer Grafmeier moest vreselijk lachen. ‘Ja kind, toen ik net zo jong was als jij zei mijn moeder altijd tegen mij: ‘Jij kunt in geen kring terecht.’
‘O, wat gek, dat zegt mama ook altijd tegen mij,’ riep ik verbaasd.
‘Och, beter geen kring dan die kring. Het doodschoppen niet waard’ zei meneer Grafmeier.
Ik schrok verschrikkelijk. Weer liep ik hard weg, net als toen. Lang geleden. Bij die peuterspeelzaal.

Een paar straten verder bleef ik hijgend staan. Deze keer huilde ik wél.
In-geen-kring-terecht, in-geen-kring-terecht, drensde het door mijn hoofd.
Langzaam bedaarde ik. Er kwam een vreemde, troostende gedachte bij me op… als ik straks groot ben, zal ik net zo zijn als meneer Grafmeier… en zal ik het misschien niet meer zo erg vinden om in geen kring terecht te kunnen.

Althans, niet in sommige.

Schrijver: Femmy, 6 augustus 2006

femmy_1hotmail.com

kring kerk grafmeier kerk grafmeier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 17 stemmen 1.523