Zijn type niet

Kennen jullie de heer Bartels nog? De rijke, lelijke zakenman die alles heeft, behalve de mooi gestructureerde, tenger gebouwde vrouw, meegaand, alles doend wat hij haar zou bevelen? En altijd, altijd maar weer pech hebbend?
Nee?
Eens kijken of hij het er deze keer beter vanaf brengt?
Lees dan mee!

Voor de zoveelste keer duwde de heer Bartels zijn lunch walgend van zich af: het pak volkoren crackers, onbeboterd, onbelegd, en dat simpele glaasje water.
Voor de zoveelste keer trok hij zijn kwaliteitskrant naar zich toe.
Aandelenkoersen… hee, er lag een snippertje krantenpapier onder zijn bureau… moeizaam drukte de heer Bartels zijn zware pens tussen zijn knieën, hij hield nu eenmaal niet van rommel… die schoonmaakster…
Zijn oog viel op een bizarre koptekst, nieuwsgierig las hij:
-
Ben jij een stoute jongen? Die vieze dingen fantaseert?
Meesteres Liedeke weet het antwoord op al jouw nog niet bewuste vragen.
Ik zeg je – jij verdient straf… kom naar mijn kamer.
-
Eronder stond enkel een telefoonnummer.
Met moeite haalde de heer Bartels adem… Liedeke… wat een lieflijke naam… hij belde het nummer en maakte een afspraak.

Liedeke zag er totaal niet uit zoals de heer Bartels verwacht had:
Grof, breed, groot en dik was ze. Ze leek het gehele kamertje te vullen. Een kamertje zo klein, dat Liedeke’s grove lijf het helemaal leek te vullen. En een enkel bed voldoende had gedacht. Plus een zweep, hangend aan de muur erboven, een paar handboeien, plus een paar dingen die de heer Bartels niet herkende.
Tot de heer Bartels’ verbazing begon de dikke dame zich snel uit te kleden.
‘Warm hier, doe tenminste je broek uit lamlul, hoe denk je dat ik anders aan je bellenkoord kan trekken? O ja, voor ik ’t vergeet memme goeie hart, leg effe vijfhonderd euro in die la daar, nee dáár, oen!’
De rest leek vanzelf te gaan. De heer Bartels, doorgaans een geslepen zakenman, legde zijn geld nu zonder meer neer, keek even naar al die wonderlijke instrumentaria boven dat bizarre liefdesnest en maakte in zijn geest een vlugge inventaris.
Hij handelde bliksemsnel: griste een prop watten van de toilettafel. Een paar touwen en een zweep trok hij met gemak vanaf de muur boven het bed.

Daar lag Liedeke nu, de vrouw met die tedere naam, een prop watten in haar mond, de touwen rond de spijlen van haar, nam de heer Bartels aan, altijd winstgevend liefdesnestje om polsen en enkels gebonden.
‘Niets weet jij van erotiek, niets, niets,’ mompelde de heer Bartels verbeten.
Hij liep naar de wastafel en dompelde de zweep erin. Voelde zorgvuldig met de achterkant van zijn pols of het water niet te koud, niet te warm was. Hij bromde tevreden voor zich uit en naderde de machteloze Liedeke.

Heel licht streek de heer Bartels met het uiteinde van de zweep over haar rechtertepel. Liedeke gonsde door haar watten heen.
‘Goedzo, meid,’ grinnikte de heer Bartels en gaf haar linkertepel een zelfde behandeling.
Hij begon lijntjes over haar romp en buik te tekenen en zwabberde op zijn benen van genot toen hij Liedeke’s lichaam zag beginnen te rillen.
Weer liep hij naar de wastafel, weer dompelde hij de zweep erin, weer voelde hij met de achterkant van zijn pols of het water niet te koud, niet te warm was.
Terwijl hij dat deed, peuterde hij nu de haartjes van de zweep iets uit elkaar.
Hij naderde Liedeke en begon in lome cirkels bij haar buik, juist op dat plekje waar hij daarnet was gestopt; de heer Bartels was een systematisch mens.
Hij cirkelde behoedzaam, voorzichtig naar beneden, naar haar dijen, tussen haar dijen tenslotte.
Hij naderde het harde knobbeltje daarbinnen.

Toen liet hij het erbij.

‘Ben jij een stoute jongen? Die vieze dingen fantaseert?’ vroeg hij dat vette wijf op spottende toon. ‘Voortaan niet van die rare advertenties meer zetten, hoor.’

Behoedzaam maakte hij de touwen rond Liedeke’s polsen en enkels zo los dat zij zich makkelijk zou kunnen vrijmaken. Hetzelfde deed hij met de prop watten in haar mond.
Even keek hij nog naar de vrouw die bepaald zijn type niet was.
Ze lag nog te kreunen van genot, luid klonk dat nu vanwege de verwijderde watten.
De heer Bartels haalde zijn schouders op, haalde zijn vijfhonderd euro uit de door haar aangewezen la en verliet het pand.

De vijfhonderd euro knisperden in zijn zak. Toen haalde de heer Bartels zijn schouders op. ‘Sorry,’ prevelde hij, ‘ik houd nu eenmaal van klein en tenger. Je bent mijn type niet.’

zakenman meegaand te meegaand tenger

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 40 stemmen 4.777