Alle inzendingen van I.Broeckx

Mijn oma had drie zoons: Willem (de oudste en mijn geliefde vader), Guus en Gérard. Op het familieportret van vlak na de Tweede Wereldoorlog, dat nog steeds mijn slaapkamer siert, kun je hun trotse gestalten zien. Guus, de middelste zoon, vertrok in 1955 met zijn elegante en gracieuze Nelly naar het verre Australië; schijnbaar voorgoed, maar…

Theater "De Nieuwe Vorst" in de Willem II straat in Tilburg mag er zeker zijn: het is representatief en monumentaal en er is hier een gelukkige combinatie tot stand gebracht tussen meer traditionele en eigentijdse architectuur. Hoewel ik sinds mijn jeugdjaren een echte Tilburgse ben en een oprechte, trouwe adept van mijn geboortestad had ik nog nooit…

Het was in de familie bekend: onze vader was een klein ambtenaartje: we betrokken kleding van een nicht: mallotige kleding die ons tot uitzondering maakte te midden van de klasgenootjes en waarom we genegeerd werden. Een tante had besloten ons, armlastige kinderen eens mee uit te nemen en te trakteren: we mochten naar het poppentheater in Oisterwijk…

Als momenten van de meest wurgende, ziekelijke en ziekmakende wanhoop herinner ik me de tijd, denk ik terug aan die zomer waarin ik mij bevond voor die woning in de C.-straat, die zich als een langwerpig lint, als een krocht uitstrekt. Boven de daken aan de overkant die arm, dat staketsel van die blauwe kermisattractie, die het grote feest symboliseerde…

Nog is mijn enthousiasme niet getemperd of gedempt.... Ergens, ook in deze maatschappij, moet toch de "niche" zijn, dat oord waar de honingzoete weldadigheid en menslievendheid van mijn niettemin vermaledijde medemens mij tegemoet komt als een lauw briesje op een warme dag, als de verfrissende drank die mijn inmiddels jarenlange dorst zal lessen?…

Vertwijfeling, neerslachtigheid, angst, wanhoop en verdriet houden geen halt voor de deur van de Zorgwoning, integendeel.... Deze is ingericht als een zaal van een museum, met gestileerde beelden van katten en overige parafernalia, die overigens, ondanks alles, een koele, kille, klinische indruk maken alsof een psychiatrisch patiënte geen smaak zou…

In de wachtkamer van de fysiotherapeute lagen op een massieve, stevige, houten tafel vele kleurige damestijdschriften die met hun teksten en foto's kennelijk wensten te suggereren, dat alle vrouwen fotomodellen zijn, op wie het leed geen vat heeft, en die altijd glimlachen met een rij parelwitte en kaarsrechte tanden, met Dior-lippenstift op, een perfect…

Wij leerden de goede, trouwe en nijvere Marianne op toevallige wijze kennen en ze zou gedurende twintig jaar onze woning schoonhouden, alsof het het Eerste Gebod was of de Categorische Imperatief dat iedere bacil en iedere spinnenweb uit de verste uithoeken van ons huis verdreven zouden worden. Ons ouderlijk huis vormde Mariannes "tweede thuis",…

Soms kom ik een van hen nog tegen. Het is de koffiedame die trouw iedere morgen de drank serveerde in de typekamer, gekleed in het uniform dat kennelijk mede de status van het bedrijf diende te onderstrepen. Vele anderen, die ik ook gekend heb zijn weggenomen door de onbarmhartige dood sinds ik zevenentwintig jaar geleden voorgoed de deur van het…

In mijn huis bewaar ik tot op de huidige dag een verroeste stormlamp; herinnering aan de merkwaardige, zonderlinge buurman Van Z., die tijdens de kwetsbare en eenmalige jeugdjaren van mij en mijn arme zus, doorgebracht in het arbeidershuisje dat in de schaduw en beschutting lag van de wollenstoffenfabriek, een kamer bewoonde op de eerste verdieping…

Op een dag viel de envelop in de bus alsof het voorbestemd was. Deze droeg mijn familienaam, neergekalkt in een bekend handschrift; schijnbaar het handschrift van mijn lang-overleden vader, kennelijk aangeleerd in die voorbije tijd waarin ook zijn schooljaren vielen. Ik was blij dat mijn moederlijke tante aan mij gedacht had. Mijn familie was welhaast…

Het was met gevoelens van heftige, tomeloze melancholie en heimwee dat ik mij bevond onder voortijlende en drachtige wolkenluchten in alle mogelijke eenzaamheid op het terrein van de zwakzinnigeninrichting, in afwachting van mijn taxi. De redeloze, razende tijd had alles als in een stormachtige wind meegesleurd en in haar razernij verzwolgen. Was…

Het atelier voor kunstzinnige vorming is gevestigd in de kelderruimte van een cultuurtempel in het nabijgelegen dorp. Bij binnenkomst begroet mij een levensgrote pop met een lichtblauwe, flodderige badmuts op het hoofd en met een lange, lichtblauwe jurk aan, die weggelopen lijkt uit een theatervoorstelling en een gezette matrone, wier kunstzinnige kwaliteiten…

Van de artefacten van de moderne textielkunst moet men kunnen houden. Op mij maken ze vaak een absurdistische, koele, koude, welhaast sinistere indruk die zelfs mijn middenrif in opstand doet komen en daar een welhaast fysieke weerzin doet ontstaan, vertaald in psychosomatische gevoelens van weerzin, verwrongenheid, angst en walging. Mijn trouwe…

Meteen al de eerste keer dat de vrijwilligster de kamer in het Zorgcentrum betrad, viel haar blik op een gitzwarte hond van stof met glanzende kop en licht geopende, vilten, roze bek. Mevrouw verkommerde en vereenzaamde tussen de muren van haar kamertje, in het luchtledige van haar eenzaamheid, terwijl een haar onbekende wereld leefde en bruiste…

Als de schaduwen op de muur vallen en wervelende patronen vormen, komen de herinneringen aan de oude tijd.... Er stond een berk voor het huis. Zij deed aan Russische winters denken. De schoonheid van de wereld was gaaf, ongebroken en ongeschonden. De zwart-wit-foto's uit die verre, vervlogen, voorbije tijd tonen ons gezinnetje met een baby, een mollige…

Op een junidag waarop de gele, rode, witte en roze rozen in de plantsoenen als het ware alvast, zoals gebruikelijk ieder jaar, mijn verjaardag aankondigden, opende ik de zware, groengeverfde toegangsdeur van het trapportaal van het flatgebouw waarin ik sinds 27 jaar mijn domicilie gevonden heb. Een donker getinte man, vergezeld van een tengere, donkere…

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde..... De zalen zijn mij nu bekend; ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten.... Er zijn velen komen opdagen voor de lezing over rouwverwerking en ik neem…

Op de dag waarop opnieuw onregelmatigheden in haar borst waren aangetroffen, had zij een groot, wijnrood kussen aangeschaft voor negenenveertig euro voor Binky, haar enige kameraad. Het was een koninklijk kussen en Binky lag er pontificaal op, als een vorst, met uitgestrekte poten. Zijn vacht draagt een patroon van zwarte en bruine vlekken op een witte…

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes. Binnen, in de paviljoens, die fantasierijke namen dragen, vindt het vierentwintig-uursbedrijf van de zwakzinnigenverpleging…

Om je bescheiden, eenvoudige katafalk, gesierd door een fleurige rouwkrans van je diepbedroefde vriend, stonden zes stijlvolle, crèmekleurige kaarsen en een lied weerklonk uit je zo geliefde Oostenrijk; een treurig lied, toch gekenmerkt door een zweem van melancholie en zelfs door een zweem van vrolijkheid, gemengd met verdriet; een lied van eenzaamheid…

Het was een impulsaankoop. In een advertentie in een winkel had ik gelezen: "Te koop: goed zingende, gezonde kanarie". De man was het beestje komen brengen, te samen met de grote, witte kooi. De totale prijs bedroeg 30 euro. Vanaf dat moment vergezelde hij mij: mijn Pietje met het "punk-kopje" vanwaar grijze en gele veertjes parmantig omhoogstaken…

Nu de buschauffeurs langdurig staken en er wel degelijk een "maatschappelijke ontwrichting" is veroorzaakt, zoals ontkend wordt in de media, zijn we aangewezen op een stukje ongerief in de vorm van een busje van de Regiotaxi en mogen we diverse chauffeurs ontmoeten van allerlei pluimage. Zo leer ik op mijn weg naar het ziekenhuis een dame kennen…

De zomer had vroeg ingezet en zich al warm betoond die dag en de avond, gelardeerd met de silhouetten van de oude bomen in mijn wijk, legde zich nachtblauw over de wereld toen ik een paar brieven ging posten.... Al eerder was een kat met een grijswitte vacht en een bandje om de lieve nek die kennelijk rondzwierf zonder thuis, mij, klaaglijk miauwend…

Tweemaal per jaar moet ik mij op de onderzoektafel uitstrekken. Dan worden mijn borsten beklopt en gekneed als deeg op de tafel van een hardhandige bakker..... Vervolgens bevind ik mij met de regelmaat van de klok in een onvrijwillige, ongewenste, maar innige omstrengeling met het röntgenapparaat in het ziekenhuis. Als het tijdstip van het onderzoek…

Op de landkaart geven lichtblauwe vlekken met grillige omtrekken de plaats aan van de Oisterwijkse vennen. Tijdens onze wandeling komen de strakke, prozaïsche schema's van de overzichtskaart tot leven en blijken de blauwe vlekken uitgestrekte, weidse wateroppervlakten of zwarte, onpeilbare diepten waartegen de crèmewitte en groene cirkeltjes van de…

Eens, toen de winkel van de HEMA nog op De Heuvel gevestigd was en een lange roltrap leidde naar haar eerste etage en bovenste verdieping, mochten we met onze ouders in het restaurant dat daar gevestigd was een ijsje eten, een geheel exotische lekkernij. We waren kinderen van een klein ambtenaartje. Vader kwam wat later van zijn werk en voegde zich…

De ongelooflijke, onvoorstelbare voorschriften van de longverpleegkundige deden mij duizelen. De huisstofmijt, een minuscuul klein diertje, onzichtbaar voor het oog, dat bij duizendtallen vloerbedekking, bankstellen en wat dies meer zij, bevolkt, moest "tot het laatste diertje" vernietigd worden als betrof het een soort van alternatieve holocaust,…

Het leek een gewone door de weekse dag. Hij maakte trouwens geen onderscheid tussen de dagen; kende de namen ervan niet; kende geen stemmingen die volgens sommigen noodzakelijkerwijs samenhangen met bepaalde dagen, zoals een zondagsstemming of een maandagochtendhumeur. Plotseling waren ze gekomen; de zussen en de zwager; ze hadden hem een hand gegeven…

De weke, half-bolvormige uitwassen die als halve citroenen op mijn bovenlichaam rusten en mij mede tot vrouw stempelen moeten getemd, gecorrigeerd en ver boven N.A.P. verheven, in een keurslijf geperst en toonbaar gemaakt worden.... Daar weten ze in de lingeriezaak wel raad op. Een verkoopster taxeert de welvingen van het berglandschap onder mijn…