Alle inzendingen van Joanan Rutgers

Mocht jij, hooggeachte bezitter van 'Une Saison en Enfer' uit 1873, deze woorden lezen, zou je dan zo vriendelijk willen zijn om een arme dichter uit het dikwijls zo koude, prozaïsche Holland een groot genoegen (voor hem van onschatbare waarde) te doen en zou je hem dan via de redactie van deze site willen uitnodigen, inderdaad, ik nodig mijzelf hierbij…

(voor Garry Kasparov) De pionnen staan in kaarsrechte linie als weergaloze stoottroepen in het brein van een tjarina geworteld in Russische luchtgoden. Eerzuchtige tegenstanders pogen de koningin te onttronen, maar zij verliezen stuk voor stuk. Zij speelt het aardse spel met hemelse strategie en boven de gele aureolen van de marmeren soldaten zie…

'Je veux devenir bien fou de rage' Rimbaud Je ogen stonden dof, verbitterd door het leven, al was je hoogbegaafd en smeet je de parels voor de zwijnen, maar je sleep je hersens voor een krachtige wraak, in Charleville, die duistere plek in jouw geheugen, ontstond de eindeloze onvrede met je onechte ik, die gevoed werd door je harteloze…

Zij zaten afzijdig van de primitieve kroegenstam, in hun afgewezen positie ergens voor een beslagen raam. De afgestompte, Amerikaanse B-acteurs vreesden voor een dreigende inkrimping van hun jachtgebied, ondergedompeld in hun saaie bier en achterlijke manieren, krijsend als kippen zonder kop. Al jaren waren ze verliefd op dezelfde ordinaire snol, wat…

(voor Konstantin Paustovski) Ik was amper negentien toen ik als postulant in de benedictijnse abdij van Egmond-Binnen was ingetreden, officieel R.K. (Raar Kuddedier) geworden, wat me nu niets meer zegt, ook gezien de de werken van Jacob Slavenburg over het gnosticisme. Dat betekende het trappenhuis van boven naar beneden stofvrij maken, de w.c.…

(voor Judith Mok) Achter een fragiele waaier (in een rokerig jazzcafé te Amersfoort) van betoverend uitgestalde edelstenen loert de draak van het onvermogen met zijn hongerige, kastijdende ogen. Zij vecht met een oog en drie benen, een woordenninja in een donkere, vijandelijke landstreek, afgesloten voor het bebaarde sterrenstelsel. Opboksen tegen…

(voor Gerrit Komrij) Onder de bikkelharde stekellagen van zijn opgebouwde verweer speelt nog steeds dat iele dorpsjongetje uit good-old Winterswijk, met hoepels en tollen, middeleeuwse stokpaarden en bovenal verstoppertje spelen. Hij kroop onder de vuile boerenwagens door, op zijn pijnlijke knietjes door de nauwe gangen in het hooi. Wat als het…

(voor Stig Dagerman [1923 - 1954]) Een-en-dertig themajaren van naar zichzelf gerichte boosheid, zelfdestructief terugverlangen naar de omhullende warmte van de zuivere baarmoeder, naar een dromerige, franciscaanse kloosterkerk vol door benedictinessen geborduurde luchtkussens geurend naar zoete kerkwierook en met overal in de sobere cellen rode…

(voor Gerrit Achterberg) Voortvluchtig, altijd maar rennen van de moordzolder, waar je stofwolken achterlaat en niemand in je ziel laat kijken, want het woord draagt enkel vrucht als het in goede aarde valt. Wat voor ogen is dompelt zich in het goud van de eeuwigheid, zolderkamergedachten die uit angst wegzinken in de gekte, al had je vrienden zoals…

(voor Arno Breekveld) Hard ineengekreukeld zacht wonder! Weerloze zieken, hoor naar de tartende wervelstormen in zijn verdoofde hoofd, de abrupte zijwegen, de oorverdovende waanbeelden van een eenzaam en uniek medium! Als je velen bent, maar nooit jezelf, dan ga je vroeg of laat naar de verbrande vlakte, je moet een harde bek hebben om dat te…

(voor Wim Hazeu, uitgever/schrijver) Allemaal letters dwarrelen met brandende staarten door zijn enorme, maar milde chow-chow-hoofd (met mijnwerkerslampje) als manna voor de hongerende ziel. Hij is de stoere stuurman, die blijft varen in de hevigste stormen. Zijn Russische motor knettert moedig en soepel voort, met een ouderwets sjekkie in de zijkant…

(voor Hans Hartsuiker, mijn ex-uitgever) Je zei: Je bent ongrijpbaar als een aal, maar desalniettemin worden vele sidderalen gevangen, zo van: je merkt het nauwelijks, maar anderen dragen spiegels, die grotere waarheden verkondigen. Ik zie je nog komen, vermagerd als een door de woestijn getrokken, existentialistische vluchteling, dorstend naar…

(voor Ida Gerhardt) Haar woorden zijn mij even lief als de sabra's (vooral in vloeibare vorm) in het Beloofde Land Kanaän, zij zwemmen als de grote vissen in het Meer van Galilea of zij stralen in de zon als de anemonen op de berghelling, vaak zijn het de kleurige koralen bij Eilat of ook de berg Horeb in donkergrijze wolken. Raar, er bloeit in…

(voor Jotie T'Hooft) Kijk, hij was het spoor behoorlijk bijster, een Keltische bard in een verdwaalde eeuw en in zijn ogen verscheen een akelige bodylifter van voor zijn vader, alsof er geen kosmische wet bestond die dat bestreed. Hoor, de droefenis van duizenden, wat heet, miljoenen glipten via zijn doorzeefde aura naar binnen. Hij verweerde zich…

(voor Anne Feddema) Grutte Pier zwaaide als een razende met zijn zwaard door de grauwe luchten, vechtersbaas Anne hanteert zijn kolderieke megafoon op dezelfde wijze, dezelfde Friese aanvalskracht giert door zijn wijdse aderen, rioolbuizen waar de berenburg als zeewater doorheen stroomt. Overstelpt door miljoenen indrukken kneedt hij de taaie woorden…

(voor Martin Ros) Wat was hij moe van de a-literaire wereld en tevens van zijn held Chateaubriand, al had hij dat niet door, het zinloze geharrewar, de draaikolken die men in stand houdt. De ongeschoren mankepoot liep als een geroutineerde parvenu naar het primitieve spreekgestoelte. Door allen behoorlijk gevreesd en met een blik als van Reinaert…

(voor Hafid Bouazza) Heb in godsnaam medelijden met deze veelbelezen, erudiete auteur en estheticus, die zichzelf moeizaam maar danig effectief bevrijd via de goddelijke drank absint (Paul Verlain, Vincent van Gogh, Arthur Rimbaud, hij sluit zichzelf aan...) en die een betoverende vrouw…

(voor Leo Vroman) In deze keurige, ietwat vervallen laan heeft de grote dichter aan de warme moederborst gelegen, de heilige moedermelk tot zich genomen, het zoete vocht van zijn inspiratie. Zouden alle dichters daarom later zo'n diepgeworteld verlangen naar borstentroost hebben? Hier liep hij met koude, Goudse tenen en in zijn nette, gestreken…

(voor Jopie Huisman) Deze ruige man, een en al tragiek, maakte goudfonteinen van stinkende modderpoelen, was de schilderende Jezus van het Friese moerasland. Hij zag de schoonheid van het oude, het tot waardeloos gestigmatiseerde. Hij verhoogde de weggeworpen huisraad van het opgejaagde, oppervlakkige mensdeel, hun dwaze, bizarre mentaliteit.…

(voor Hugo Claus) Je tuurde als een doorleefd strateeg over de velden van chaos en verwarring. De bloeiende slingerplanten in je weelderige sprookjesstallen rond je fluweelzachte droomkoetsen, jij stiekemerd, daar had je de geheime fluisterbloemen verstopt. Bij jouw grote schrijfhoofd kreeg ik een prettig visioen van tientallen zwangere vrouwen.…

(voor Oek de Jong) Pienter als een oude Egyptische magiër wijst zijn verlengde hoofd als een vurige runenpijl de hoogte in. Zijn Gurdjieff-achtige ogen blinken als hypnotiserende magneten. Het vernuftige, uitgesmeerde brein heeft iets van een strakke eenpersoonskano tijdens riskant stormweer. Dit uilenkasteel is al jaren onbetreden en ook ontoegankelijk…

(voor Boudewijn Maria Ignatius Büch) Hij was ongrijpbaar als een behendige tovenaar, die bellen blies, die bellen was. Hij verbrandde zichzelf (de dolgedraaide watermolens in zijn zelfverkozen reservaat van zelfverachting) ten overstaan van een dom-lachende meute. Arme heilige, in een tijd die offers niet verdroeg. Diep verscholen in zijn ogen (…

(voor Cees Nooteboom) Het is die intense blik, die mengeling van helderheid en argwaan, dat eenzame turen in de verte, zingend hoofd als een ballon in het nachtelijk azuur. De reusachtige bergkristal schiet als de eenhoornpijl dwars door je hoofd naar voren. Achter zijn kleermakersgelaat, zijn milde schoolmeestersschedel, de rijke bronnen van schittering…

(voor Vladimir Majakovski) In het kille Rusland, waar de wodka krachtig vloeit, waar de dichters koningen zijn, lopen jongemannen met opgeheven hoofd tijdens armoede en onderdrukking. Een dapper volk met grote idealen, maar altijd op zoek naar moedertroost. Het vechtersbloed van de baby-dichter vocht tegen een wiegedood van speeltjes krijgen…

'En van waaruit moet het nu verder?' J. B. Dichten zonder te denken te zien mat u af krijs jubel voor het ochtend wordt doodnormaal vlinderslag langzaam breeduit leren liefhebben zinderen in kwabben die niet denken niet denken zachte kleurenfontein in het grenzelooszwarte kille onbestaanbare dwergpapegaaien of origami-vogels ja dansende woorden…

Waar het land breder wordt en de geest meer helder, ruimer en los (niet van allen, o blinder nee! ontvlucht die burgerlijke terreur! en toch, genoeg onschuld blijft er over), daar zag hij het levenslicht, in een uitvalsbasis naar de eilanden en verre, onbekende zeeën, zoals het avonturiers betaamt en dan met name in de geest. Er waaien heel wat…

(voor Gerrit Komrij) Hoe kan iemand zo vlijmscherp van tong voor de rest zo zacht als boter zijn, die bij de minste aanraking ineenduikt als een angstvallige onderwaterpoliep op de bodem van een donkere oceaan of zoals de tedere voelsprieten van permanente naaktslakken nog steeds in hun wakkere mechanisme geloven. Toen ik onverwachts omkeek zag…

(voor Anna Enquist) Haar blanke, meisjesachtige pianovingers met schone zacht-rose nagels (keurig afgerond) lagen als reusachtige rupsen loom op het schilderlandschap van haar verzamelde dichtwerk, met zo ongeveer het aura van een bloeiende treurwilg bij maanlicht. Ik vermoed dat er tijdens de arbeid in deze vingers dezelfde ontspannenheid bestaat…

(voor Jan Wolkers) Langs de steile dijken van het ruime Texel zag ik stoere schapen in hun wollen vacht en wacht eens, daar liep de trotse Jan, de schapewol glinsterde op zijn kunstzinnige hoofd, een mollige piraat op zijn eigen eiland, maar wat een mooie man was hij toch zo wens ik ook te worden in mijn ouderdom. Zijn wijze blik duidde ongetwijfeld…

(voor Jotie T'Hooft) Niet ook nog de angsten van bange anderen en al die bizarre valstrikken op het eiland Kundalinië, maar de vlugge benen van de tedere eenhoorn raakten schrikbarend gewond. Het troebele van je zwartomlijste ogen, als treurige goudvissen bij een Chinees restaurant, dof als de geheimzinnige schemer van Avalon. Niet 'als', maar…