Gouda waterstad
De eerste schepen varen alweer de stad uit, maar het was al met al een groot feest dit weekend. Gisteren was het toppunt. Er was een jeugdorkest op de Sint Jansbrug, dat een uur lang in de brandende zon prachtige muziekstukken speelde. Violen die dansten als meeuwen in de lucht, cello's met hun heerlijke klanken, dwarsfluiten en trommels. De dirigente in haar bloemetjesjurk dirigeerde gepassioneerd. Soms moest ze even stoppen vanwege een boot met toneelspelers.
Er waren kramen met schilderijen, sieraden, vreemdsoortige hoeden en zelfs dameslingerie. Er was een clown, die achter mij aan rende, hard fietste ik weg, langs het viswijvenkoor met wel heel lelijke wijven.
Bij molen De Roode Leeuw werden pannenkoeken gebakken in de open lucht met een zeil tegen de zon, biologische pannenkoeken met stroop of suiker. Het beslag werd gemaakt door een kloeke jongeman, die er duidelijk schik in had, een echte horeca-tijger, ook bakte hij de pannenkoeken op uitstekende wijze. Verder gaf hij de toeristen uitleg over de molen. Een lief meisje maakte zelf een springtouw op een ingenieuze machine uit het Zuiderzeemuseum. Toen die klaar was demonstreerde zij hem meteen en hij deed het als de beste.
Er was een palingrokerij, waar je voor 4 euro één aal kon kopen.
Er was een smid die zijn kunsten vertoonde en een soort ijzerboorder, wat een vreselijke herrie gaf, zeer vervelend.
Er zaten een zeilmaker, een houtbewerker en een pottenbakker.
Voor 5 euro kon je in een grote plastic bol kruipen en zo dansen op het water, voor volwassenen 20 euro.
In een grote tent speelde men hoempapamuziek en de aangemeerde schepen kon je bezichtigen.
Op het schip 'Annigje' werd een toneelstuk opgevoerd, heel professioneel. Het ging over een schipper, die met zijn moeder en dochter door Gouda voer en die geld voor het aanleggen moest betalen. Iemand speelde voor bootshond en er was een flierefluiter, een Don Juan, die er uiteindelijk met de schippersdochter vandoor ging en dat gingen ze vieren op de kermis. Heel grappig allemaal, een oma die jenever dronk uit een fles die buitenboord hing, de hond kreeg ook slokjes, de geldinner kreeg op zijn donder, omdat hij de dochter had willen versieren. Erg mooie kledij ook, van die mooie lange rokken en een laag decolleté, zoals ik het graag zie.
Ik kletste wat met een man uit Schoonhoven, die op zoek was naar de Goudse cultuur, die er niet zou zijn volgens de pannenkoekenbakster, een 36-jarige schoonheid, die zo had mee kunnen doen met het toneelgezelschap. Een sterke, bevallige vrouw deelde stukken vers gebakken brood uit, dat ging erin als koek. Aan de wieken van de molen hingen kleurrijke vlaggetjes, maar ze draaiden niet, geen wind, geen motor. Miriam heette ze, ze at naar eigen zeggen voornamelijk planten en kruiden, eens per maand schapevlees van de Marokkaan, wel vis en eieren. Ze had geen grote buste, maar wel heel elegant, ze zat meer in haar bekkengebied met haar energie. Ooit heb ik nog promotie gemaakt voor haar Erasmus-mutsen, die ze zelf maakte en verkocht op de Vrije School.
Er zat iemand opgesloten in het molentoilet. Betreden op eigen risico. Mijn gesprekspartner uit Schoonhoven stelde een wachtwoord voor, wanneer de toeristen de molen wilde bezoeken, hij dacht aan het woord 'molenkattesoep'.
Er werd flink bier geschonken bij een kraam van brouwerij De Molen. Ik nam niets, want met die hitte valt dat dubbel zo hard. Op een gegeven moment was de roomboter op en dus ging er iemand richting de Marokkaan. Ik zie de pannenkoekenbakster daar nog staan in haar oerhollandse jurk, met de handen stevig in de zij, als een wakkere koeienmelkster, die weet wat ze wil, wachtend op de drie pakjes roomboter. Haar tijd in India had haar erg veranderd, vertelde ze met een reuzenglimlach en parelwitte tanden, daar hadden de mensen zo weinig en hier klagen de mensen over de krankzinnigste dingen. Zelf had ze maar weinig geld en kon ze ook met weinig overweg, zei ze, wat ik wel geloofde gezien haar plantaardige eetgewoonte. Dat kwam van een veldje, toegewezen door de gemeente. Ze miste een Marokkaans restaurant/eethuis in Gouda, want de Marokkaanse vrouwen kunnen zo heerlijk koken.
Ik zat op een halve molensteen te genieten van ieder moment. Ik hou van mijn stadje, ook al is het geen Utrecht of Amsterdam, het kan er oergezellig zijn en er wonen volop inspirerende mensen. De man uit Schoonhoven vertrok na een laatste kop koffie. Ik kon wel raden van wie hij droomde die nacht. Mooi toch.
Boven op de schepen hing de was te drogen aan de lijnen. Ik las enkele namen van de schepen: 'Rust roest', 'Door gunst verkregen', 'De tijd zal 't leren', 'Nooit volmaakt', 'Goede verwachting', 'Hoop doet leven', 'Blijde aankomst', 'Aeolus', 'Bonheur', 'Mistral', en natuurlijk een hele rits vrouwennamen, waarvan ik 'Anthonetta' het mooist vond.
Dat was gisteren, vandaag was alles verlaten en traag, een vrouw zat loom voor haar kunstwinkel, een gebruinde man sprak haar aan, hij had haar gisternacht dronken gezien. 'Nou en!', dacht ik, 'je vindt haar gewoon mooi en je zoekt een aanleiding om dichterbij te komen, lekker mispoes!' De gelukkige bootbewoners zaten op klapstoelen langs de kade met veel frisdrank. Ze zullen vanavond of morgen weer wegvaren.
Het feest is helaas voorbij. Op de Markt rond het stadhuis werd er heftig gevoetbald, met knetterharde popsongs erbij, een jongen had zijn vinger geblesseerd bij een rugbywedstrijd, een grote neger met een behoorlijke bierbuik floot een voetbalwedstrijd tesamen met een schrandere volksbuurtbewoner, die ieder moment een hartinfarct kon krijgen, zo druk deed hij, want ik schatte hem ver in de vijftig.
Alles is weer opgeruimd rondom de molen en in de Museumhaven, ik kijk nog even naar de halve molensteen, waar ik gisteren opzat, wat verglijdt echt geluk toch snel, in het hier en nu kunnen genieten, dat is een door mij hooggewaardeerde levenskunst, vandaar dat ik vaak minzaam lach naar de genietende mensen op de terrassen rondom ons wereldberoemde stadhuis.
Geplaatst in de categorie: woonoord
Gouda waterstad
118
Geef je reactie op deze inzending: