Alle inzendingen van Jorrit

Hij is mooi de lul, vindt hij zelf. Stef, de oudste zoon van Cornelis, gaat scheiden. Naar, maar waar. Ik zie me nog wegrijden bij Mischa. Elke week een weekendtasje vol, totdat, nou ja totdat er niets meer mee te nemen viel wat van mij was. Mischa de bescheiden bankrekening en de spullen, ik de aut...

Het gaat goed met Woemi’s kleine neefje. Elf jaar is hij, en nu al heeft hij zijn grote passie gevonden: zingen. En hoe. Ze hebben hem weer gecontracteerd voor tien keer ‘Tarzan’. Eigenlijk is hij een centimeter te groot. Dat ziet geen hond, alleen een kniesoor die daar op let. Het belangrijks...

Nacht. Het regent in de film. Het is veel en lang nacht. Dat betekent dat je de helft van de tijd geen bal kan zien op het kleine schermpje dat ons gegund is. De geesten die zich aankondigen met onheilspellend geluid zijn voor mij niet te horen. Het geluid staat te zacht, in afwachting van de grote ...

Woemi is nieuwsgierig. En dus drukt ze haar neus tegen het glas. Ze zijn er niet, en veel valt er voor niet te zien. ‘Wat een kast’ zegt Woemi. Want behalve nieuwsgierig is ze ook jaloers. Nog even en ze begint over ‘in onze tijd’. Ja, toen was het weed, drank, seks en vooral veel omhange...

Hij is ongenaakbaar. Met zijn stoere robuuste lichaam en zijn enorme op polaire koude berekende slaapzak geeft hij me weinig ruimte in ons lekke tentje. Daar begint het al mee. Ik moet en zal mijn plaats weten de komende twee weken. En dan is bijna nooit naast maar bijna altijd achter en soms ook ha...

Scoren, dat is nog het leukste van een drukke dienst. Een echte patiënt gaat direct voor drie punten, als je ermee aan de loop bent gegaan, naar de Röntgen, of naar de scopiekamer mag je een punt extra in rekening brengen. En natuurlijk als iemand sterft. Dan ga je voor de volle vijf. Wij hadden...

‘Waarom ik niet kwam' wilde Bart weten. Eerst had ik nog interesse geveinsd. Niet dat het mijn ding is die reünies. Maar goed, het zou voor mij de manier zijn om haar nog een keer te zien. Liselore. Bart stuurde me de lijst. Veel oud-klasgenoten hadden de moeite genomen om een verhaaltje erbij t...

Wolkers is dood. Ze tellen hem niet bij de Grote Drie. Misschien terecht, ik weet het niet. Van die drie heb ik te weinig gelezen. Maar Wolkers heb ik verslonden. En ik niet alleen. Daarom siert z’n markante kop alle voorpagina’s, toch mooi. Zijn schrijven was misschien te eerlijk, te weinig ge...

Het is weer kut met peren. Twee weken bergen, met het nodige heldere, frisse maar ongezuiverde bergwater hebben me een leuke darminfectie opgeleverd. Giardia lamblia. Een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade. Het begint met een, twee keer hevige diarree, daarna wordt het allemaal wat meer...

Ik ben mijn computer aan het opruimen. Foto’s, muziek, e-mails, het ding is overvol, en traag. Ik worstel me door jaargangen Woemi. Jaren van verliefd zijn. Ik woonde nog bij Mischa, maar zat bijna elke avond boven. Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de wei, zag de snelweg en het ...

Crisis. Als ik terugkom van mijn vakantie hoog boven de bewoonde wereld moet ik het lezen. Het gaat niet goed met mijn geliefd België. Ze hebben weer eens ruzie. Ze vechten elkaar de tent uit. Deze keer lijkt het menens. Yves, de glansrijke, bejubelde winnaar van de verkiezingen zit als een dof h...

Ze zijn druk met behangen. Het valt ze knap tegen. De facelift van de slaapkamer waarin Cornelis en Charlotte na dertig jaar achterstallig onderhoud eindelijk in hebben toegestemd is geen sinecure. Twee zoons en een dochter hebben ze samen. En dan is er nog Woemi, de dochter van Charlotte. Allemaa...

Ik kijk met Woemi naar de sterren. Het kan. Vanmiddag zag het er even somber uit. Ze was een lens kwijt en dacht die ie nog ergens in haar oog zat. Minutenlang pijnigde ik haar en onderzocht haar oog. Niks natuurlijk, gewoon kwijt. Gelukkig had ze nog een reservepaar bij zich. Zo begint het. Ik ...

Het gesprek met Cornelis verloopt moeizaam. Ik kan het niet laten om hem te plagen. Cornelis houdt daar niet van. Het is een man die graag serieus genomen wil worden. Een belangrijk man, ooit, vroeger. Humor heeft hij zeker, maar zelfspot nee, dat kent hij niet. ´Ik ga opruimen´ beweert hij met g...

Het is niet bepaald haar weer. Woemi hield van mooi warm zomerweer. En als ze daar was was het altijd mooi en warm zomerweer. In haar herinnering dan. En graag liet haar dan zo dromen. Zeker toen ze zo ziek was. Het is fijn om te denken dat je leven vroeger, toen je jong was en kind was, goed was. D...

De ondergaande zon kleurt de rivier rood. Op het strandje is niemand te vinden. Mijn tante heeft me lang vastgehouden. “Kom jongen, eette ge nog es wat”. Voor mijn tante blijf ik dertien. Niet dat het eten me niet smaakt, zeker niet. Maar goed eten, dat is veel eten voor mijn tante, veel en vet ...

‘Je krijgt toch geen buikje hè?’ Nou ja, ja, nee. Een slecht werkende alvleesklier heeft me altijd behoed voor het ergste. In de ogen van Woemi dan. En van de jongens. De dokter heeft de pillen opgehoogd. Ik slik nu de dikke. Als het bij die kleintjes was gebleven had ik er nu 12 per maalti...

Ik ben helemaal in de klassiek. Dan weer alle pianosonates van Beethoven. Richter, fantastisch. Verder met de opera’s van Puccini, ik weet niet eens welke uitvoering ik beluister. Het Kruidvat, goed en goedkoop. De buren hebben een andere mening. Maar op de fiets ben ik vrij. De mp3 gaat helemaal ...

Ik ben laat. Te laat. Maar als ik ‘m stevig intrap valt de schade nog te overzien. Vlak voor Alkmaar: file. Ik vlieg er bijna bovenop. Het staat muurvast. Een auto en twee busjes zijn boven op elkaar geklapt. Gelukkig alleen maar blik zo te zien. Ik zie jonge binken staan. Nonchalant, niet onder d...

‘Heb je het al gehoord?’ Ja, ik heb het al gehoord. Ik mis wel eens wat, laat ik de wereld even voor wat ie is, ontbijt met de vogels en de zon hier op de camping. Maar niet alles ontgaat me. Er is een jongen doodgeslagen. Zestien. Even oud als Erwin, haar jongen. Woemi is ontzet. Vaak heeft ze...

De caravan staat. Ik ben vroeg, zeker twee weken vroeger dan toen, met Woemi. Het was ook een prachtige dag ervoor. De meegenomen korte broek kon meteen aan. Zelfs nu nog is het opvallend zacht. De wind is gaan liggen, er is volle maan. Een bonte specht en een roodborst al met het blote oog gespot...

'Terrasje?’ Ik heb haar al een paar dagen niet gezien, of gesproken. Het is goed zo, het is beter zo. We maken elkaar niet gelukkig. Die uitbarstingen van haar, die explosies van woede, leuk om over te schrijven, minder leuk om te ondergaan. De laatste keer stormde ze haar huis uit achter m...

Woemi wil schaatsen. Dat is in ieder geval wat. Gisteren zouden we gaan wandelen. Maar het weer: alweer regen, alweer wind. Dus moet ze nodig doen wat ze de hele week heeft laten slabakken. Stofzuigen, de was wegwerken, de boodschappen. Misschien komt de jongen nog. Dan maar alleen, jammer. Hoez...

Vastgelopen. “Het gaat vaak al om de eerste zin, het eerste woord al”, zegt Woemi me. Is het zo? Voordat ze de kans krijgt me met bijzondere eerste zinnen om het hoofd te slaan gris ik de novelle van tafel waar ze zich niet doorheen weet te worstelen en lees haar de eerste zin: “ Gustav Asche...

“Ken je dit?” Nee ze kent het niet. Onvervalste jaren 70 rockmuziek klinkt een beetje blikkerig uit de kleine boxjes die hij aan z’n diskman heeft vastgekoppeld. Niet bepaald muziek die bij het strand en het haast Spaanse sfeertje om haar heen hoort. Halverwege breekt het nummer af. “Dat s...

We hebben weer een lekker spul bij elkaar liggen. Drie pneumonieën, de een nog zieker dan de ander, op bed 4 een vent die teveel pillen en drank genuttigd heeft en daarna na een gevecht met politie in de cel totaal out gegaan is, een vrouw waar de kanker steeds verder is opgerukt door haar lichaam....

Vierenzeventig is hij, en ik heb moeite om hem bij te houden. Zijn dokter heeft hem verboden hard te gaan. En de bergen moet hij mijden. Bergen? Nou ja heuvels, die zich als bergen manifesteren als je daar met je zwaarbeladen vakantiefiets tegenop ploetert. Vooral het einde, vlak voor de top kan gem...

‘Wandelen? Met dit weer?’ Woemi kijkt me ongelovig aan. Nou kent ze me wel een beetje zo langzamerhand, maar toch, er zijn grenzen. De regen slaat hard tegen de ramen. Een fietser ploetert moeizaam tegen de wind in.Het is broeikaswinterweer op z’n best. Daarom is wandelen nu beter. Maar niet ...