Wolkers
Wolkers is dood. Ze tellen hem niet bij de Grote Drie. Misschien terecht, ik weet het niet. Van die drie heb ik te weinig gelezen. Maar Wolkers heb ik verslonden. En ik niet alleen. Daarom siert z’n markante kop alle voorpagina’s, toch mooi.
Zijn schrijven was misschien te eerlijk, te weinig gekunsteld, te simpel haast. Zijn thema’s te beperkt. Het geloof, de taal van de Statenvertaling, de oude bijbel. Eigenlijk is elke nieuwe vertaling een gotspe, een belediging voor het heilige boek. Sidderen en beven moeten we voor Onze Heer, de Heer des Wrakes. Want alleen als bange kinderen zullen we het zoet kennen van de troost en de bescherming van Ons Moeder. Maria. Als zijn vader haar gekend had was Wolkers vast niet van het geloof gevallen.
Andere thema’s: de natuur, de beesten, de onvermijdelijke dood. En vrouwen en seks natuurlijk. Lekker veel seks. Soms kon ik het niet laten om mijn lid te beroeren, om me af te trekken bij het lezen van een geile passage. Je bent jong en je wilt wat hè. Nu doe ik het alleen nog op commando van Woemi. Die lijkt wel de eeuwige jeugd beschoren.
Na een jaar of tien was het wel zo’n beetje uitgewerkt. De walgvogel was het laatste wat ik van hem las. In een ruk, in een weekend. Toen was het wel klaar. Voor Wolkers ook geloof ik. Steeds minder schreef hij en steeds meer ging hij doen wat hij eigenlijk was. Beeldhouwer.
Het mooiste? Een roos van vlees denk ik, of misschien toch Terug naar Oegstgeest. De koollucht uit het ouderlijk huis naar buiten wasemend als de madeleines bij Proust. Hollandser kan het haast niet. Herinneringen, bitterzoete herinneringen, melancholie, maar eerlijk, rauw en oprecht, zonder sentimenteel gedoe. Ja, daar kan ik nog een lesje van leren.
Mischa wees me eens waar hij woonde, op het eiland. Zijn huis veilig verscholen aan de rand van het enige, ooit aangeplante bos dat ze daar rijk zijn. De Dennen noemen ze het simpelweg. Voor haar en de andere echte inboorlingen bleef hij daar maar een vreemde, een allochtoon. Twintig jaar braaf huisvaderschap ontdeed hem niet van het imago van woesteling, van oermens. L’homme de nature pur sang.
Toch, een beetje trots waren ze wel op hem. De bekendste en beroemdste eilander tenslotte. Net zo als dat allegaartje allochtonen in ene wel Frans is als ze de wereldtitel winnen. En de verontwaardiging van Mischa was oprecht toen vandalen zijn mooie kunstwerk op de dijk al snel onherstelbaar beschadigd hadden.
Een golf was het. Een transparante, heldere golf. En nu heeft die golf hem weggeslagen. Verdwenen is hij, net als het hele eiland voor mij verdwenen is met Mischa, verdwenen, net als die golf zelf.
Ik zie hem graag boven ons, bij de vader. Wolkers in de wolken, dat klinkt mooi. Maar ik denk dat hij liever gewoon in de grond wil liggen rotten, voer voor de wurmen, voor de beesten, voer voor nieuw leven, voor nieuw geluk. So let it be.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: literatuur
wolkers
332
Geef je reactie op deze inzending: