Een interessante casus

Het is weer kut met peren. Twee weken bergen, met het nodige heldere, frisse maar ongezuiverde bergwater hebben me een leuke darminfectie opgeleverd. Giardia lamblia. Een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade. Het begint met een, twee keer hevige diarree, daarna wordt het allemaal wat meer flubberig, met heel kenmerkende pijnboompitten erin.
Het schijnt dat in India meer de helft van de bevolking ermee rondloopt. Snap je meteen waarom ze zo mooi slank zijn daar.

In Nederland is het meer iets voor kinderen en bejaarden. En voor mensen met een verminderde weerstand, zoals ik. Heb ik te danken aan mijn wrakke alvleesklier.
Al een paar jaar nu hou ik me met pillen in leven. Eerst een paar kleintjes per maaltijd, inmiddels alweer een jaar de maximumdosis. Pancraesinsufficiëntie heet dat met een sjiek woord. Nogal eens gerelateerd aan drankmisbruik, maar bij mij met onbekende oorzaak. Zelf ben ik daar niet helemaal zeker van. Als puber heb ik stevig gezopen.
‘Wie niet' zeggen ze dan. Maar bij mij was er dan die zwakke schakel. En met zo'n gezondheid ongezuiverd water drinken, dat is natuurlijk vragen om problemen. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer hè. Omdat je zo graag jong en gezond wil blijven lijken.

En nu zit ik met de gebakken peren. Want de infectie mag dan nu wel zo'n beetje over zijn - ik had nog een kuurtje liggen - de klachten zijn gebleven. Dan is er meer aan de hand. Ik wacht eerst maar weer eens een paar dagen. Zou die klier er nu helemaal mee gestopt zijn? Moet ik nog meer pillen gaan slikken? Als ik ga wandelen of fietsen slik bij voorbaat wat immodium, het moet wel gezellig blijven onderweg.

Mischa raakt bezorgd, en Woemi begint me achter de broek aan te zitten. Er moet wat aan te doen zijn vindt ze, iets wat helpt. Een dieet misschien. Ze pluist voor me het forum van de vereniging af. Komkommer en een bos wortelen blijven over, de rest wordt al snel verboden of afgeraden, om te beginnen de drank en de sigaretten. Dat wist ik al. Ik ben geen grote innemer, maar toch, helemaal zonder. Het moet maar even. Eg veel zin heb ik er ook niet meer in. Ook eten wordt een opgaaf. Misselijk zijn is niet leuk.

‘En nu is het genoeg' Woemi heeft gelijk. De huisarts moet het maar oplossen. Of anders de internist. Ik zal we wel weer lek laten prikken. Met lepeltjes in de pot roeren om ontlasting op te vangen. Ik zal de vereniging maar weer eens bellen.
‘Meer pillen, meneer, en minder drinken'. Ik kan het antwoord al dromen. Misschien is wel een wakkere medisch onderlegde bloglezer die wat weet. Iets wat verder reikt dan komkommer of wortelen. Die in mij een geen hopeloos geval ziet maar een interessante casus. Misschien ook niet. Maar hoop doet leven.