Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kerstmis 2007

Nacht. Het regent in de film. Het is veel en lang nacht. Dat betekent dat je de helft van de tijd geen bal kan zien op het kleine schermpje dat ons gegund is. De geesten die zich aankondigen met onheilspellend geluid zijn voor mij niet te horen. Het geluid staat te zacht, in afwachting van de grote veldslag.
Anneke leest een blaadje. Ik heb met haar een stukje Geert Mak gezien, en dat vond ze wel weer genoeg wereldoorlog. Ze weet nu dat het er twee waren, onze vorige eeuw. De een nog waanzinniger dan de ander.
Achter me ligt mijn patiënt dood te gaan. Tensie niks over niks. De dokter heeft mijn chips opgegeten. Een leuke meid trouwens, die dokter. Als tegenprestatie voor die chips mag ik de dopa onbeperkt ophogen. Hou hem maar op negentig. Stiekem purge ik af en toe. Niet veel, een tiende ofzo. Genoeg om een tijdje niet door het alarm gestoord te worden.

De man roept. Verbazingwekkend wat een stem een stervende nog kan hebben. Hij wil wat water begrijp ik. Meteen doe ik dopa twee puntjes hoger. Hij is allang niet meer op negentig. Als hij maar niet vannacht. Sneuvelen kan altijd nog. Gisteren heb ik ook al geen tel gezeten.
Het regent in de film, en als het niet regent is het koud en mistig. Er is niks dan blubber en regen en kou. Loopgraaf en een stukje niemandsland.
Anneke begint te praten. Over haar Rogier waarmee ze weer probeert aan te pappen. Midden in de nacht, als hij zijn zaad in haar geloosd heeft, verdwijnt hij weer, als een dief in de nacht. Hij is duidelijk niet van plan te sneuvelen.
“Het bed is toch wel wat klein” zegt ze lachend.
“Koop dan een twijfelaar” zeg ik.
De geesten slaan in de film weer toe. De Hun, zoals de Duitsers noemen, is niet te zien, de mannen vermoorden elkaar. De een na de ander. Waanzinnig geworden door het geluid, en de rode nevelgeest.
Mijn man leeft nog, en krijgt water. “Dank u dokter” zegt hij, “Dank u”. Voor de vorige generatie blijven mannen dokters, meestal laat ik het maar zo. Hij pakt mijn arm. Een grote mannenhand, niet passend bij het uitgeteerde lichaam. Die man is op, hij zal sterven beslis ik.
“Leg ‘m eens even neer, dan kan ik uw tensie meten” zeg ik. Ik moest maar weer even purgen. Niet veel, eentiende ofzo. Genoeg voor weer een halfuurtje film.

Anneke heeft drop. Vrolijk gekleurd snoep verdwijnt in hoog tempo in haar mond. Gelukkig is ze Rogier even vergeten. Van de film valt weer niks te zien. Gespannen wachten de mannen op de geesten. Voordat het dag is zullen er weer een paar minder zijn.
Ik help Anneke met de drop. Het is toch wel een erg grote zak. De dokter helpt ook. Ze is gek op die rode, wat zurig smakende stengels.
De nevelgeesten doen hun werk. Een soldaat, om onduidelijke redenen vastgebonden aan een boom, de gekruisigde, smeekt om hulp. Een waanzinnig geworden maat schreeuwt en brult. Maar het is de angstige, laffe jongen van het begin die hem bevrijdt.
Ik geef mijn man water. Weer is er die hand.
“ Ga nu maar rustig slapen”, zeg ik. Misschien moet hij toch weer terug naar het front. Zal hij toch zijn longontsteking overleven, zal hij zijn zoon nog zien.

Verse troepen trekken op. Ze zullen posities in de loopgraaf overnemen. De jongen wordt door de enig ander overgeblevene, de bevrijde soldaat, het niemandsland ingestuurd. Verdwaasd loopt hij in de ochtendnevel de vijand tegemoet.
Anneke dekt de tafel voor het kerstontbijt. Lekker, verse broodjes en kaas, zelfgemaakte jam van de borkerei, of hoe ze het daar ook zeggen. De gekruisigde heft zijn handen in de lucht als hij wordt ingerekend. In zijn ogen straalt een duivelse gloed.
Gelukkig is het maar een verhaaltje. In het echt is het kindeke Jezus nu geboren.

Schrijver: jorrit, 19 december 2007


Geplaatst in de categorie: kerstmis

3.9 met 8 stemmen 742



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)