Alle inzendingen van i.Broeckx

Op een junidag waarop de gele, rode, witte en roze rozen in de plantsoenen als het ware alvast, zoals gebruikelijk ieder jaar, mijn verjaardag aankondigden, opende ik de zware, groengeverfde toegangsdeur van het trapportaal van het flatgebouw waarin ik sinds 27 jaar mijn domicilie gevonden heb. Een donker getinte man, vergezeld van een tengere, donkere…

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde..... De zalen zijn mij nu bekend; ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten.... Er zijn velen komen opdagen voor de lezing over rouwverwerking en ik neem…

Op de dag waarop opnieuw onregelmatigheden in haar borst waren aangetroffen, had zij een groot, wijnrood kussen aangeschaft voor negenenveertig euro voor Binky, haar enige kameraad. Het was een koninklijk kussen en Binky lag er pontificaal op, als een vorst, met uitgestrekte poten. Zijn vacht draagt een patroon van zwarte en bruine vlekken op een witte…

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes. Binnen, in de paviljoens, die fantasierijke namen dragen, vindt het vierentwintig-uursbedrijf van de zwakzinnigenverpleging…

Om je bescheiden, eenvoudige katafalk, gesierd door een fleurige rouwkrans van je diepbedroefde vriend, stonden zes stijlvolle, crèmekleurige kaarsen en een lied weerklonk uit je zo geliefde Oostenrijk; een treurig lied, toch gekenmerkt door een zweem van melancholie en zelfs door een zweem van vrolijkheid, gemengd met verdriet; een lied van eenzaamheid…

Het was een impulsaankoop. In een advertentie in een winkel had ik gelezen: "Te koop: goed zingende, gezonde kanarie". De man was het beestje komen brengen, te samen met de grote, witte kooi. De totale prijs bedroeg 30 euro. Vanaf dat moment vergezelde hij mij: mijn Pietje met het "punk-kopje" vanwaar grijze en gele veertjes parmantig omhoogstaken…

Nu de buschauffeurs langdurig staken en er wel degelijk een "maatschappelijke ontwrichting" is veroorzaakt, zoals ontkend wordt in de media, zijn we aangewezen op een stukje ongerief in de vorm van een busje van de Regiotaxi en mogen we diverse chauffeurs ontmoeten van allerlei pluimage. Zo leer ik op mijn weg naar het ziekenhuis een dame kennen…

De zomer had vroeg ingezet en zich al warm betoond die dag en de avond, gelardeerd met de silhouetten van de oude bomen in mijn wijk, legde zich nachtblauw over de wereld toen ik een paar brieven ging posten.... Al eerder was een kat met een grijswitte vacht en een bandje om de lieve nek die kennelijk rondzwierf zonder thuis, mij, klaaglijk miauwend…

Tweemaal per jaar moet ik mij op de onderzoektafel uitstrekken. Dan worden mijn borsten beklopt en gekneed als deeg op de tafel van een hardhandige bakker..... Vervolgens bevind ik mij met de regelmaat van de klok in een onvrijwillige, ongewenste, maar innige omstrengeling met het röntgenapparaat in het ziekenhuis. Als het tijdstip van het onderzoek…

Op de landkaart geven lichtblauwe vlekken met grillige omtrekken de plaats aan van de Oisterwijkse vennen. Tijdens onze wandeling komen de strakke, prozaïsche schema's van de overzichtskaart tot leven en blijken de blauwe vlekken uitgestrekte, weidse wateroppervlakten of zwarte, onpeilbare diepten waartegen de crèmewitte en groene cirkeltjes van de…

Eens, toen de winkel van de HEMA nog op De Heuvel gevestigd was en een lange roltrap leidde naar haar eerste etage en bovenste verdieping, mochten we met onze ouders in het restaurant dat daar gevestigd was een ijsje eten, een geheel exotische lekkernij. We waren kinderen van een klein ambtenaartje. Vader kwam wat later van zijn werk en voegde zich…

De ongelooflijke, onvoorstelbare voorschriften van de longverpleegkundige deden mij duizelen. De huisstofmijt, een minuscuul klein diertje, onzichtbaar voor het oog, dat bij duizendtallen vloerbedekking, bankstellen en wat dies meer zij, bevolkt, moest "tot het laatste diertje" vernietigd worden als betrof het een soort van alternatieve holocaust,…

Het leek een gewone door de weekse dag. Hij maakte trouwens geen onderscheid tussen de dagen; kende de namen ervan niet; kende geen stemmingen die volgens sommigen noodzakelijkerwijs samenhangen met bepaalde dagen, zoals een zondagsstemming of een maandagochtendhumeur. Plotseling waren ze gekomen; de zussen en de zwager; ze hadden hem een hand gegeven…

De weke, half-bolvormige uitwassen die als halve citroenen op mijn bovenlichaam rusten en mij mede tot vrouw stempelen moeten getemd, gecorrigeerd en ver boven N.A.P. verheven, in een keurslijf geperst en toonbaar gemaakt worden.... Daar weten ze in de lingeriezaak wel raad op. Een verkoopster taxeert de welvingen van het berglandschap onder mijn…

Toen ik weer eens de bus instapte in Tilburg Noord voor een reis die ik al honderden keren gemaakt heb, begroette een stem mij die toebehoorde aan een jonge vrouw, gezeten op een van de achterste banken. Zij was getooid met een zwart hoofddoekje en verklaarde mijn nieuwe buurvrouw te zijn. Na jaren van brute anonimiteit in het flatgebouw (tallozen waren…

In het grote huis met de vier slaapkamers, die geen doel dienen, is hij ongelooflijk, dodelijk en onvoorstelbaar eenzaam na de dood van zijn vrouw en hij moet praten tegen de muren, die op hem af komen. De kleinkinderen komen ook nooit meer op bezoek; opa is quantité négligeable geworden; ze hebben nooit tijd voor hem. Na de vergadering van de Cliëntenraad…

Ik ontmoette Ada voor het eerst op een regenachtige januaridag na een telefoongesprek waaruit geen uitgebreide spreekvaardigheid in de Nederlandse taal van haar kant naar voren was gekomen, maar wel haar bereidheid mij te helpen met het huishoudelijke werk in mijn woning. Het lange, zwarte haar golfde over haar rug en ze toonde mij het kaarsrechte regiment…

Beste mede-scribenten en lezers van mijn hartenkreten Ik heb in de afgelopen jaren vele hartenkreten ingediend voor Nederlands.nl. Ik vermoed dat er mede-scribenten of lezers zijn die zich eraan ergeren dat ik zo vaak indien. In dat geval wil ik mij best behoorlijk matigen. Het is ook inderdaad wel veel geweest. Ik begrijp ook niet goed waarom…

Het felbegeerde jongetje was toch nog gekomen, na de meisjes, maar het zoontje en het broertje was onstuimig, wild en ongezeglijk. De moeder nam het mee naar de ongelovige arts, die telkens verklaarde dat zij zich iets inbeeldde, tot ze het jongetje zijn gang liet gaan en het het hele bureau van de dokter in wilde razernij afruimde en overhoop haalde…

Ze is gekomen en op het eerste gezicht zag ik al dat ze weinig zeilen bij te zetten had..... De hersenvliesontsteking had diepe sporen nagelaten. Ze droeg een armzalig, haveloos en onderkomen bontjasje dat op merkwaardige en provisorisch aandoende wijze was samengesteld uit losse lappen en het was haar aan te zien dat de misère en het ongeluk hun…

....en daar toont de foto op het brede computerscherm achter het bureau van de longarts mijn karkas, dat wil zeggen mijn aanstaande karkas, de keurige twee helften omspannen door de witte ribben. Hiermee zal ik eens rusten, voorgoed rusten en nu al schijnt de gaafheid aangetast te zijn.... Maar de arts heeft een diepe blik geworpen in de voor mij duistere…

In de enorm luxueuze, gigantische lounge van het hotel, waar zij diep wegzakte in leren fauteuils, waar de asbakken verwisseld werden als zij met haar ogen knipperde en waar serveersters af en aan liepen met drankjes naar keuze, zat zij met haar verbeten mond die verwrongen was door neerslachtigheid en zwaarmoedigheid. In het klassiek-Duitse prieel…

Ik heb afscheid genomen van het station met het gewelfde dak dat trots de naam van mijn geboortestad draagt en afscheid van de oude buurt waarin ik zo lang gewoond heb, van de groene, zware toegangsdeur van mijn flat, van de rustieke balkons met uit steen geweven vlechtwerk.... Toen ik afscheid nam begroette ik al in stilte de bezienswaardigheden…

Een granieten rotsblok is van de helling van de berg van het leven af komen rollen en heeft mijn geluk verpletterd. De lelies, asters en narcissen liggen verdord ter aarde en schijnen voor eeuwig een vale weerschijn in mijn hart en ziel te moeten hebben. Leegte heerst in mijn innerlijk; de leegte van een eindeloze woestijn waarvan ik de zandkorrels…

Je jurk van kant en satijn reikte tot de grond, stond wijd uit vanaf je middel en moet mysterieus en sprookjesachtig hebben geritseld toen je voortschreed naar het altaar op je huwelijksdag in 1957 aan de arm van je vader. Mijn oom had je om je frêle schoonheid gekozen hoewel zijn broer, mijn vader, hem waarschuwde voor je al te tengere gestalte....…

Toen de herfstbladeren alweer ruimschoots de trottoirs bedekten, in de tweede herfst na mijn moeders overlijden, kwam ik haar weer tegen in de stad. Ik ontweek haar blikken en probeerde mijn gezicht een uitdrukking te geven van rouw of misnoegen over haar gedrag dat toch wel getuigde van harde onmenselijkheid en misplaatste wrok en rancune. Ik verbaasde…

Met een glimlach van oor tot oor stelde mevrouw een ander voor. Zij had de leiding van een groepje dames die hun zielenroerselen te boek wilden stellen. De sfeer was broeierig als op een augustusdag met dreigend onweer. Onder de oppervlakte kolkten en woelden de problemen die niet door de kunstig opgetrokken façades heen braken. De dames aten samen…

Op een maandagmorgen zag ik een pakje boterhammen bij de stoeprand liggen dat kennelijk achteloos was weggeworpen door een onverschillige student of scholier of verwende ambtenaar, arbeider of ingenieur. De volgende dag lag het er nog, maar nu had het de belangstelling getrokken van enkele kraaien, waarvoor het nog wel een aangename verrassing was…

Er werd gelachen en geschertst tijdens de barbecue en een meisje fêteerde de jarige met een sopraanpartij. Hoog trilde haar stem in de septemberlucht. "There's a hero" weerklonk als was het het lied dat een kwetsbare en onschuldige vogel ten hemel zendt: fragiel, gevoelig en ongrijpbaar. De jarige en de overige aanwezigen zonden blikken van ontroering…

Nooit had hij de blauwe meren bij Luzern en Genève gezien, maar hij had zich een voorstelling gemaakt van het paradijselijke en etherische blauw: het staalblauw van de berghellingen, het donkerblauw van de rimpelende wateroppervlakten en het milde blauw van de alles overkoepelende, oneindige Zwitserse hemel. En hij zou dit alles zien, zij het eenmaal…