biografie: Ton Hettema

Waar zullen we het vandaag over hebben, m’n beste dagboek?
Is er nog tijd?
Zijn ze van binnen iets aan het uitwerken dat we aandacht dienen te geven om verder te komen?
Waar komen die impulsen eigenlijk vandaan? ...

Ik hoorde deze week dat er veel steden zijn over de hele wereld die gebouwd zijn op houten palen. In dit geval ging het over Boston. Maar ook Los Angeles, Venetië en steden in Finland en Roemenië zijn gebouwd op palen. Hier in Nederland is de oudere generatie gevoed met het rijmpje van Amsterdam die grote stad; die is gebouwd op palen; als die stad eens ommeviel; wie zou dat betalen?
Ik leerde dat het omvallen of wegzakken alleen zou gebeuren als de palen zouden gaan rotten; niet door vocht, maar door droogte. Zolang de palen omgeven zijn door water, kunnen ze makkelijk 1000 jaar intact blijven, zoals Venetië bewijst, maar als het grondwaterpeil zakt, hou je dan maar vast, Mieke, aan de takken van de bomen.
Het zette me aan het denken over onze eigen fundamenten en ons houvast als mens. Waaraan hou je je vast? Waarop is datgene wat je doet, denkt, zegt, voelt en wilt gebaseerd? Liever dan u te confronteren met het ongemak om deze vraag te beantwoorden, doe ik zelf ’n poging hierop ’n oprecht antwoord te geven.
Maar eerst even uit met ons Kooykertje, die me staat aan te kijken met de benarde blik van ‘ik hou ’t niet lang meer’. Één van m’n principes is nu eenmaal om onze huisdieren uit te laten wanneer dat nodig is, zo vaak dat nodig is, zonder morren. ...

Terwijl ik zit te wachten op wonderen, besluit ik het heft van de Ontdekking van het Universum zelf maar ter hand te nemen.
Zou ik er met logica uit kunnen komen? De strikte, rigide discipline van het logisch redeneren?
Als dit, dan noodzakelijkerwijze dat; en als niet dit, dan dat toch evenmin.
Waarom zou logica een kans maken om de geheimen van de Kosmos te ontrafelen? Zullen we die kunst een kans geven?...

2020 het jaar van de Phoenix
Tijdens mijn avondlijke snuffelrondje met de hond, zie ik de afgedankte kerstbomen hier als dooie stekelvarkens langs de donkere straten liggen. In verschillende prijsklassen. Variërend van 15 tot wel 40 Euro toen ze aangeschaft werden begin december. Enkele misschien van de Ikea, die een heel Zweeds sparrenwoud voor het onmogelijke bedrag van 1 Europese munteenheid per exemplaar over de Nederlandse huiskamers heeft gedistribueerd.
Hier in deze buurt van welgestelden steunt men echter voornamelijk de plaatselijke middenstand.
Zowel de gefortuneerde, bezadigde pensionado, het gesettelde ouderpaar met kids op het Lyceum of de Universiteit, als de altijd energieke en drukbezette Yup (met de door het CBS aanbevolen 2 kinderen) doet z’n inkopen bij voorkeur in het dorp zelf. Wij gunnen zonder morren dat luttele bedragje extra voor onze dagelijkse boodschappen aan onze eigen middenstand. ...

Een fraai wolkendek van katoenen golfjes, als een aan de hemel gespannen vel van afwisselend half doorzichtig grijs en wit ouwelpapier, doorschenen met het vale zonlicht van deze stilstaande Saturnalia-tijd tussen Kerst en de Jaarwisseling, overkoepelt de mensenwereld hier aan de oostkant van ons nederige landje.
Nog een paar dagen, en de getallen 20-20 zullen zich doen gelden.
Van enkele Kerstkaarten hier op de piano krijg je de indruk dat onze vrienden ons een zo-zo jaar toe willen wensen, maar niemand zal dat bedoeld hebben. Misschien is dat wel de geleefde realiteit van het gros van ons westerse beschaafden, maar niet de geliefde of de geloofde.
De jungle of de wilde woeste krachten der ongerepte Natuur waarin ‘we’ ‘vroeger’ leefden, die in sommige delen van onze aardbol nog steeds heersen, hebben plaatsgemaakt voor ‘de beschaving’. Of wat daar voor doorgaat. ...

De Binnen Aarde
Ziedaar het verschil tussen “m’n vrouw” en ik/mij: als ik zeg dat ik over de Binnen Aarde wil schrijven, dan kaatst er een half beschaamd, half geërgerd ‘nee toch’ naar me terug. Voor mij is dat een teken van hoe in de algemene sociale context van onze maatschappij en in de wandelgangen van het geaccepteerde ‘denken’ over zaken wordt geoordeeld waar een taboe op rust.
Dat is een raar en ongrijpbaar fenomeen, het taboe. Bijna occult te noemen. Voodoo. Winti. Amuletten, konijnenpootjes en bloedende kippen. De onderwereld, het dark web, Vulcanus, Beëlzebub, de Hades.. kortom krachten en machten waar de brave mens liever verre van blijft. Iets voor een enge film of een spookverhaal, maar daar moet het wel bij blijven. Niet iets voor waar de kinderen en bevattelijken bij zijn. Poltergeist, UFO’s, Aliens, ontvoeringen door buitenaardsen, men in black, invasion of the bodysnatchers, Zombies.. afijn u weet waar ik naar verwijs.
Toch flirten mensen er graag mee. ...

Zo'n vraagteken is toch maar een prachtige uitvinding!
Zo'n uitroepteken trouwens ook. Zo beeldend en tot de punt.
De punt mag er overigens ook best wezen, in al z'n compactheid.
En, nu we het er toch over hebben, wat dacht u van de komma?...

[Interview met de bekende antropoloog en socioloog Professor Doctor Honoris Causa: Lucas Peeperkorn over het Sinterklaasfeest in seculiere, religieuze, kosmische, filologische en cultureel neutrale context]
TH: Waarom hebt u zich specifiek in dit onderwerp verdiept?
LP: Aangezien ik gisteravond naar de jaarlijkse pantomime ging kijken om mijn hart te laven aan de onbedorvenheid en onbevangenheid van de jongste generaties dorpsgenoten en hun ouders, en aangezien ik me wederom verbaasde over de onzichtbare en onvoorspelbare impact die de intocht van de legendarische goedheiligman en zijn gevolg van medewerkers uitoefende op de afdelingen van mijn innerlijke belevingswereld die buiten het bereik liggen van mijn bewuste manipulatievermogen (afgezien van het vermogen van het brein om via cynische of laatdunkende oordelen dat natuurlijke, spontane proces te dwarsbomen), leek het me opportuun om dit cyclische spektakel van vrijgevigheid, plezier en dankbaarheid; deze allegorie van de werking van kosmische en menselijke wetmatigheden, vanuit een originele invalshoek te belichten.
TH: Kunt u een voorbeeld geven van uw benaderingswijze?...

Ik ben zo idioot geweest om er toch weer in te stinken.
Denken dat ik een krant nodig had om 'op de hoogte' te zijn of te blijven.
Goede God, wat een geneuzel!
Vandaag op bladzijde 4 begint het al....

(een studie in double you)
Wellicht zal er veel geschreven zijn en bedacht over die meest befaamde monoloog uit het theaterstuk Hamlet van wie ook weer?
William Shakespeare dus, de schimmige woordschilder uit Stratford upon Avon, Britannia.
We hebben het hier over de eerste halve zin uit de ‘soliloquy’ van Hamlet zelf, in de openingsscène van het derde bedrijf. ...

Het spiegelt in de wereld.
Een kloof heeft zich geopend.
Met aan beide kanten Zombies.
Klompen rauw vlees vliegen over en weer....

Voordat ons huidige abracadabrische alfabet uit de schimmige tweeduuster zône van het half wakkere–half sluimerende collectieve kosmische bewustzijn sedimenteerde, communiceerde de toenmalige mensvariant door middel van vaak in steen gebeitelde cryptische, rebus-achtige emblemen, cartouches of pictogrammen.
Hiëroglyfen in Egypte, Spijkerschrift of Cuneiform in Sumerië, Babylonië en Assyrië, Maya schrift in Midden en Zuid Amerika, en vele vormen van beeldschrift die over de hele wereld gevonden zijn.
Ik kijk nu naar een fascinerend stukje ‘tekst’, een soort staalkaart van Egyptische symbolen, en realiseer me dat mijn alfabetische ontcijferingsvermogens hier schromelijk tekort schieten. Ja, ik weet dat Champollion uit Figeac een leeuwentaak heeft verricht en dat Egyptologen (het zuur zit altijd in de staart) van tegenwoordig de mysterieën van muralen denken te doorgronden, maar u en ik weten wel beter: we snappen er geen snars van.
Bij nader inzien, als we er langer bij stilstaan en ons fijnere opmerkingsvermogen inschakelen, dan gebeurt er iets dat duidelijk maakt waarom we er geen torenhaan van vatten: ...

Op een van onze wandelingen deze week, door het bos- en heiderijke hartland genaamd de Veluwe (een naam waarin de Nederlandse Leeuw kunstig is verborgen), staarde de man met de zeis die Herfst heet (waarin het woord sterf is verwerkt) ons vanaf bijna elke plek diep in de ogen.
Voor sommigen is het opkomen van de menigvoudige verscheidenheid aan zwammen, fungussen, amanieten, boleten, bankjes, en andere paddenstoelen een bron van louter inspiratie; voor mij is het een bitterzoet genoegen.
Dat de uitgesproken kleuren, de bizarre vormen en de volstrekt originele opstellingen reacties uitlokken van met opperste verbazing vermengde opgetogenheid, mocht niet verhullen dat ik hier de laatste stuiptrekkingen zag van de jaarlijkse productiecyclus van de multinationale onderneming die Aarde heet.
Het sterven dat in de herfst plaatsvindt, voltrekt zich op een majestueuze manier; het is afscheid nemen met een laatste uitbarsting van ongekende productiviteit, met een pyrotechnisch theaterspektakel van onovertrefbare schoonheid. Om een onvergetelijke laatste indruk achter te laten voordat de witte mantel van Willem Winter het landschap toedekt met zijn neutraliserende isolatiedeken....

Het zal niet lang meer duren tot het moment dat de machts-, heers- en geldzucht van de plutocraten (regeringen) zijn ultieme doel heeft bereikt: een forse belasting op ademhalen.....

Vandaag is een goed moment om in de vruchtbare bosgrond van ons brein ruimte te maken voor enkele exotische paddenstoelen die opzwellen, als herfst-erecties, uit de voren van de hersen-hemisferen.

Aanvankelijk heb ik hierboven geen titel gezet.
Zo’n a priori titel beperkt de condensatie mogelijkheden die zweven in het gistende oktober fluïdum dat ons nu omringt. ...

Grapje van Kamagurka cartoon: man zit gespannen op keukenstoel en denkt hardop tegen zichzelf met van die gedachtenwolkjes boven zijn hoofd, achtereenvolgens [‘als ik NU zeg is het alweer voorbij’]; [NU..]; [NU..]; [NU..]; [NU..] waarbij hij elke keer wat depressiever en wanhopiger kijkt.
Het (b)lijkt een onmogelijke opgave voor het denken om dat moment NU te bevatten. Alsof het ’t enige gebied in de grote tijdruimte is dat niet bestemd is om door onze denkmachine te kunnen worden ingepakt.
Het NU is te vluchtig.
Te grillig of te potent, te vers of te diepzinnig....

Nu het na een jaar of 20 ook tot de lobbyclubs van de klimaatpapegaaien doordringt dat er geen klimaatverandering is en dat de grootsch(and)alige beroving van de burgers dus niets te maken heeft met CO2 uitstoot, maar dat de klimaatregelenmachine en de indoctrinatie van de jongere generatie een eigen onstuitbaar leven zijn gaan leiden, ziet de oplettende mens dat er een nieuw konijn uit het schurkenbrein van de profiteurs is getoverd dat Stikstof heet....

De werkelijke betekenis van het woord 'duurzaam' werd vandaag in de troonrede bekendgemaakt:
Wij zorgen ervoor dat alles peperduur wordt;
en jullie zullen dat gehoorzaam betalen.....

Het was in september 1984 dat ik me voor het eerst bewust werd van een zintuig dat ik al m’n hele leven met me meedroeg. Als een verborgen binnenzak die je ontdekt in de voering van een survival jack, waarin je op een ijskoude nacht in de toendra’s van Siberië..
Maar laten we niet afdwalen naar de onherbergzame, adembenemend ruige en elementaire, schaarsbemenste gebieden van onze aardkloot, hoe relevant en pertinent de vergelijking met het ontdekken van een nooit vermoed, maar essentieel zintuig ook beloofde te worden.
Laten we het hebben over onze menselijke zintuigen en de atrofiëring daarvan onder invloed van de abominabel oppervlakkige leefwijze waarin onze westerse cultuur en haar minimalistische levensopvatting en mensbeeld ons heeft doen terechtkomen.
Nee, die alinea is voldoende voor de wakkere lezers van nl.nl....

Vanochtend op onze zondagsochtendexcursie liepen we goedmoedig en vrijwillig in de fuik van een kleinschalig sociaal gebeuren. De tekenen van wat ons wachtte waren al van verre zichtbaar, toen we al snel opmerkten dat de individuen die we tegenkwamen niet de standaard kenmerken vertoonden van argeloze zondagsochtendwandelaars (de -s achter zondag is een gedwongen keuze van de spellingscontrole). Het waren vooral de speciale gesoigneerdheid en de suggestie van savoir-faire van de heren, die de aandacht trokken.
Terwijl we verder liepen naar onze vaste bestemming: de vijver van het kasteel, om onze aldaar wonende vriend de schildpad te begroeten, zagen we meerdere manspersonen met bepaalde gelijksoortige kledingattributen (nu zonder -s) die ons archaïsch of te nadrukkelijk quasi-aristocratisch voorkwamen, alsmede met opvallende schedel-, kaak-, en aangezichtsbegroeiingen, dan we aan de spelingen van vrouwe Wispeltura konden toeschrijven. Hier vond iets plaats dat een zeer bepaald segment van de Nederlandse burgerij aanlokte.
Onze speculaties omtrent de aard van de gelegenheid die ons ten deel zou vallen mochten wij gewichtig of waardig of competent genoeg bevonden worden om toegang te krijgen, werden al gauw overdonderd door de meer dan levensgrote afbeeldingen van een bekende literaire bon-vivant die ons van verre op het netvlies werden geworpen. Wij stonden oog in oog met een van de grootste figuren die de Nederlandse literatuur ooit heeft voortgebracht: een Heer van Stand zoals die slechts eens in de paar eeuwen, en wel in de legendarische omgeving van het eigenzinnige dorpje Rommeldam, kan worden aangetroffen.
We hebben het hier natuurlijk over Olivier B. Bommel, de onnavolgbare gentilhomme-parvenu wiens verzamelde wederwaardigheden in maar liefst 29 goud op snee gebonden luxe banden in verschillende van de eenvoudige marktkraampjes te koop werden aangeboden, a 60 Euro per stuk. U snapt dat ik even in dubio stond om te overwegen of het resterende deel van ons maandbudget toereikend zou zijn, maar mijn praktische gezellin -die dit aanvoelde- doorbrak deze mijmering kordaat door mij tamelijk doortastend weg te voeren. ...

Zo'n titel mag er dan wat exact, natuurkundig, abstract misschien, of zelfs mathematisch uitzien; u weet natuurlijk dat u altijd kunt vertrouwen op mijn verlichtende, inzichtelijke en voor iedereen begrijpelijke benadering van zo'n complex onderwerp.
Je zou deze column deel 4 kunnen noemen in de serie die begon met het Nederlands Energiebedrijf. Daarin werden we onweerstaanbaar meegesleurd en geëlektrificeerd door de Stroom Van Nederland. Ben benieuwd of iemand die intussen heeft gevoeld, dan wel gezien of anderszins bemerkt.
Ik zelf zag 'm, die Stroom, die Elektrische Lading, voor het eerst in volle omvang en glorie (ja het is een glorieus gezicht!) aan het werk toen ik zo'n 15 jaar geleden 's ochtends in de trein zat tussen Apeldoorn en Rotterdam.
Ik werkte destijds in een winkel aan de Oostzeedijk en stapte derhalve al vroeg op de fiets in Vaassen. ...

Ik struikelde vandaag over het woord syndroom.
Het komt vaak voor dat een woord me vloert, zodat ik niet verder kan.
Dan zit er niets anders op dan de betekenis ervan ontrafelen.
Syndroom: een complex van verschijnselen....

Springen Naar Conclusies
(een exploratie)
In de woedende ideologische veldslagen die de opiniërende kampen der mensheid met elkaar voeren en die de resterende neutrale of onverschillige leden der wereldbevolking teisteren, is het psychologische mechanisme van het ‘springen naar conclusies’ één van de meest effectieve wapens van massale polarisatie en indoctrinatie.
Dit wapen wordt dagelijks in stelling gebracht in de bolwerken van massa hypnose genaamd De Officiële Media (DOM) om de woordbommetjes van verwarring en indoctrinatie zo weids mogelijk uit te werpen (broadcast) teneinde de pH in de meningen-ether te beïnvloeden....

De grenzenloze en ongebreidelde corruptie van de exclusieve clubs (c.q. families) van 's werelds 'machtige manipulatoren', die de distributienetwerken beheersen van zowel de nieuwsstromen naar als de geldstromen van de niets vermoedende massa's, wordt in stand gehouden en verdedigd door de in hen (deze goede sullen) bewust veroorzaakte goedgelovigheid, die in elke nieuwe generatie wordt geïmplanteerd via het verplichte reguliere educatiesysteem, de officiële media, en de sociale controle en verzegeld door het geïnternaliseerde psychologische mechanisme van de interne censuur en het maatschappelijk taboe.....

FREQUENTIES
(Energie deel drie)
Voordat middelbare scholen werden meegesleurd in de cavia-competitie van wie het hardst kon rennen in de tredmolen van de overheid, wist iedere leerling van elke HBS en Gymnasium dat hij/zij onderwijs genoot op het enige en beste college van het hele land.
Ook wij, jongens en meisjes van de RK HBS St Martinus te Bolsward, wisten in elke cel van de bloemkool in de helm van onze schedels dat wij les hadden op de allerbeste school van de allerbeste leraren in de beste tijdperiode van de geschiedenis van onze Aarde. Wie dat zich toen nog niet realiseerde, wist dat ie dat later zou beseffen. Met vooruitreikende helderziendheid, met terugwerkende kracht. Als het ware. ...

Andersdenkenden
Ga toch een boek schrijven over ‘anders denken’, zei mijn altijd ongenadig onomwonden sprekende partster. Dus daar was ik, die altijd volgzaam en gedwee haar directieven opvolgt, meteen mee begonnen. Toevallig kwam ik daarnet het woord ‘andersdenkenden’ tegen in de column van mijn gewaardeerde collega Trawant (voorheen trawant): een teken van hogerhand dat ik de urgentie en actualiteit van deze materie niet moet onderschatten.
Ik had al wat ‘om me heen gevraagd’ om de opvatting van anderen over deze materie te polsen; een verrijkende bezigheid, die nieuwe lichtbundels deed schijnen op dit onderwerp, waardoor een bijna vergeten periode uit mijn eigen jeugd weer met een nieuw blik oplichtte.
In die jeugdige jaren, in het herrijzende Nederland van het 5-e en 6-e decennium van de 20-ste eeuw, werd deze term ‘andersdenkenden’ door ons, katholiek denkenden, exclusief gereserveerd voor de andere helft van ons stadje: de protestanten. Ik vond dat een intrigerende naam voor een volkje, een stam, een soort sekte, van uiterlijk maar nauwelijks van ons door God zelf gezalfden verschillende stadsgenoten. Hier en daar een stijf hoedje, een strenge bril, een al te lange rok, een grijs fladderpak, diepe denkrimpels van serieusheid in het voorhoofd en tussen de wenkbrauwen, en omgeven door een allesdoordringende aura van nietigheid en schuldbesef. Zo zagen andersdenkenden er dus uit. ...

Waar waren we ook alweer gebleven?
O ja, de energiebron van de mens. Waar komt de energie vandaan die energieke Nederlanders zo energiek maakt.
Voor degenen die deze weken (dagelijks?) naar de Tour de France keken, moet deze vraag, dit mysterie, deze anomalie, wel als een zwerm gieren boven de karavaan van pezige, tanige, onvermurwbaar voortzwoegende pédaleurs hebben rondgecirkeld; nieuwsgierig en weetgierig als wij mensen nu eenmaal zijn om onze hongerige breinen met het smakelijke, inspirerende en verheffende voedsel van nieuwe inzichten te verlevendigen.
Dit verschijnsel (het rondcirkelen van de mentale vogel, die een meta-proces in zich om heeft gaan) (in dit geval, kijkend naar de Tour, door zich af te vragen: waar halen die jongens de energie vandaan?) (en is het standaard antwoord uit de school-catechismus allesverklarend, dekkend en vol-ledig?) betekent in mijn opvatting dat er een afdeling in onze lichaam-geest-ziel (enzovoorts) entiteit vertoeft, die z'n energie uit een andere bron ontvangt dan de schappen van de plaatselijke supermarkt....

Identiteit en Bronnen van Energie
(een uitdagend thema)
Dankzij het gevlei van Carel Commentaar, waar mijn ego zich zeer door gestreeld voelt, stort ik mij roekeloos in deze maalstroom die stand-up writing heet; razendbenieuwd als ik ben naar wat het zal zijn dat mij uit de blauwe schrijfaderen zal vloeien.
Intussen heb ik me, ter compensatie van bovenvermeld compliment, het medelijden op de hals gehaald van Catrinus, vanwege de bovenmatige, tevergeefse inspanning die hij zich moest getroosten om mijn buitensporige, halsstarrige domheid te pareren. ...

Nederland is een prachtig land: breede rivieren, die traag door oneindig laagland gaan en zo.
Energieke mensen, fijn klimaat, de schouders eronder, doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, we benne op de wereld om mekaar om mekaar te hellepe niewaar, samen carnavallen, samen juichen en treuren voor het enorme tv scherm op het Leidseplein, bloemenzeeën kaarsjes en tonnen pluche knuffels bij aanslagen of ongelukken, elke avond vers kijkvoer op de platte buis, overdag op de kantoortuin achter de laptop doen alsof je werkt, ochtend en avond in de file lekker meebrullen met de radio, in het weekend naar de AH of de Jumbo en de slijter voor proviand en zondags naar voeballuh, in juli 3 weken weg met de sleurhut naar camping zonnebrand op costa smeeralda, eens in de vier jaar een hokkie rood maken en verder lekker kankeren, dagelijks krantje in de bus met je eigen verse mening, twintig koi karpers in je eigen aangelegde tuinvijver, lekker barbiecueën met je dikgepenste buren, kinders naar de mavo of havo waar ze leren wat Nederland groot heeft gemaakt, van alles wat je hebt, koopt, ziet, tankt, doet, wil, een stevig bedrag storten in de bodemloze put van de Betalingsdienst, enzovoort..
Dan hebben we het nog niet over duizenden andere instituten, voorzieningen, regelingen, instellingen, ondernemingen, verbanden, verenigingen, activiteiten, initiatieven, commissies, expertises, bezigheden, kunstzinnigheden, inspanningen, ontspanningen, organisaties, belevingen, projecten, uitvindingen, uitvoeringen, plannen, samenwerkingen, ontwikkelingen, waar heel het energieke volk van Nederland zich individueel en collectief voor inzet.
Wat me bevreemdt en bevraagtekent bij deze opsomming, is dat niemand zich lijkt af te vragen waar die energie die mensen zo energiek maakt vandaan komt. ...

Tijdens mijn middelbare schooltijd (HBS-b) maakte ik kennis met de tak van wiskunde die differentiaalrekening heet, en het zusje daarvan: de integraalrekening.
Deze beide takken die aan weerszijden staan van de boom der kennis van kwantiteit en kwaliteit, vertegenwoordigen twee principes die van cruciaal belang zijn voor het begrijpen van de statische en dynamische aspecten van de werkelijkheid. En hoe die twee samenhangen.
Tja, beste trouwe lezers, neem het me s’il vous plait niet kwalijk dat ik weer eens ongecensureerd opschrijf wat de Muze me ingeeft. Ik kan het niet helpen. Me openstellen voor wat er komt, en dat naar eerlijkheid weergeven is alles wat ik kan doen. Tant pis. Het kán te maken hebben met Baudelaire, Charles, maar dat lijkt me sterk. Hém kun je niet verdenken van mathematisch inzicht.
Quoi qu’il en soit, mijn gedachten brachten deze concepten van de wiskunde terug in mijn bewustzijn toen het onderwerp ter sprake kwam van ‘beledigen’. In het gedachten- en ideeëndomein van de collectieve opwinding in de maatschappij, zien we vele verwante begrippen de laatste tijd oprispen, zoals ‘discriminatie’, ‘ongelijkheid’, ‘paternalisme’, ‘patriarchaat’, ‘onderdrukking’, ‘misogynie’, ‘elitair’, enfin u kent ze wel. ...