Alle inzendingen over werk

Buslijn zeven "legt aan" bij haar halte aan de Dillenburglaan als een trots schip aan de kade. Boven haar voorruit blinken de oranje letters van haar bestemming: "West, Twee Steden Zkh". Ze is op weg naar mijn wijk, waar mijn mensen wonen, voor wie ik eens werkte, wier verhaal ik beluisterde, wier stem ik vertolkte. Bij de stuurse, onwillige…

De trouwe en edelmoedige chauffeurs van de Regiotaxi nemen hun taken en lasten op hun schouders. Zij ontpoppen zich frequent als verkapte pastores, filosofen of zeer humanitaire weldoeners der mensheid met een overtuigende visie op de "condition humaine" en een visionaire, clairvoyante blik. Zij sjouwen met rollators en rolstoelen en hijsen deze hun…

Een turquoise gloed die men ook als "zeegroen" zou kunnen omschrijven, weerkaatst in de kelkjes van de glazen die als in een rangorde zijn opgehangen achter de koffiebar bij Café-Restaurant "Anvers" aan de Oude Markt in Tilburg. De imposante klokken van de Heikese Kerk beieren om (weer) een begrafenis aan te kondigen en om deze te begeleiden. Ik…

Vroeg in de morgen was het geluid al te horen; de heren wegwerkers waren gearriveerd. Kennelijk verplaatsten ze stenen of werkten ze ondergronds aan de bekabeling. Ze riepen elkaar van alles toe, zoals, naar men zegt, sommige vogels met elkaar communiceren in de hoge bomen. Op de achtergrond is aanhoudend het dreunende geluid, het geraas van de motoren…

Ik was gestrand op mijn weg huiswaarts en klopte bij hem aan, bij zijn "fietsenwerkplaats" of zo men wil "rijwielhandel" aan de Korvelseweg, die zich als een kosmopolitisch lint door centrale stadsgedeelten slingert. Ik wilde een taxi bellen en hij stond me dit met veel moeite en aanvankelijk korzelig toe. We kwamen echter te praten over zijn…

Toen ze me bij het station tegemoet kwam lopen, groette ze me, maar het viel me zwaar haar te herkennen. Ze verklaarde me dat ze die collega was van geruime tijd geleden, van die vergaderingen in het dorp W. waar we met die andere meneer altijd naar toe gingen in die meer dan luxueuze auto. Zijn overlijdensbericht siert nog mijn dressoir maar zijn…

Succesvol programmamaker en presentator Matthijs van Nieuwkerk is in een gedegen artikel in De Volkskrant beschuldigd van gedrag tegenover medewerkers dat grenzen van behoorlijk met elkaar omgaan overschrijdt. Een belangrijke les is dat instellingen er goed aan doen om één of meerdere onafhankelijke gezondheidszorgpsychologen te contracteren die…

De personeelsfunctionaris was steeds met zijn teksten, inclusief het personeelsblad, naar de afdeling Tekstverwerking, waar ik, zoals hij beweerde, "de beste typiste" was, gekomen. Inderdaad was ik altijd in staat zijn uiterst kriebelige en minuscule handschrift waarmee hij in de marge schreef als betrof het een hiërogliefenschrift, te ontcijferen…

De personeelsleden waren bijeengekomen en hadden zich rond de tafel geschaard. Altijd nog had ik gehoopt en vertrouwd dat de chef, die mij aanvankelijk verheerlijkt had, mij goedgunstig zou zijn. Maar mijn tranen moesten vloeien - en allerminst voor de eerste keer- toen mijn ontslag werd aangekondigd. Huilend smeekte ik de computercursus nog te mogen…

Ik werd aanvankelijk wel degelijk opgenomen in de groep en ik volvoerde het notuleerwerk met enig enthousiasme. We kwamen samen in het Zorgcentrum en vanzelfsprekend voerden de personen die zichzelf het belangrijkst vonden het hoogste woord. Er stond een geringe vergoeding tegenover die mijn desastreuze financiën nog enigszins opvijzelde. Maar de…

Huize T staat de laatste weken in het teken van: behangen, witten maar vooral: rommel, troep en ongein. Iedereen die wel eens een woonkamer aangepakt heeft weet nu meteen wat ik bedoel. Een woonkamer is niet voor niks aan die naam gekomen, je woont praktisch in je woonkamer en als die dus een grote beurt krijgt, dan is woongenot heel erg ver te zoeken…

Het was zelden verbijsterend onaangenaam op de Afdeling Tekstverwerking van het grote kantoor. De cheffin, mevrouw J., soms gekleed in een roze wollen jurk, waakte zoals een kloek over haar kippen waakt over de aan haar zorgen toevertrouwde typistes. Een poster van een lieflijk veulen hing tegen de wand in de ruime kamer waar de dames achter de computers…

De dames en heren van de Verenigde Senioren Partij kwamen bijeen in een ruimte op de bovenste etage van ons voormalige gemeentehuis. Het lokaal bood een grandioos en spectaculair uitzicht over de mij zo vertrouwde stad. Ik had me opgeworpen als hun notuliste. De complimenten over mijn onbezoldigde werkzaamheden vlogen mij om de oren waarop ik wel…

Kijk, dat de tv voorzien is van reclameblokken heeft zijn voor, maar ook zijn nadelen, we dealen ermee maar sommige reclames komen me de strot uit, beken ik eerlijk! Die van de snoepjes als volwassen mensen met een piepklein kinderstemmetje iets nabootsen, bah wat een dwaze reclame en natuurlijk zijn er meer maar deze schiet me te binnen omdat het een…

En dan ineens is het maandag, alsof er nooit een weekend was, voorbijgevlogen als het ware. En denk ik terug aan de weekenden die echt dagen waren waarin je ( geacht ) werd vrij te zijn, van werk, baas en dat soort dingen dus. Een vijfdaagse werkweek was immers een normale werkweek, zodat je op vrijdagavond kon zeggen: yeah weekend! Voor ons - vrouwen…

De achterstandswijk strekt zich met haar straten, die geen schoonheidsprijs verdienen, uit tot aan de andere kant van de snelweg die mijn huis begrenst. Ik had me aangemeld voor het werk voor de Wijkkrant. Jarenlang verrichtte ik her en der interviews en legde ik verslag van festiviteiten, evenementen, vergaderingen en bijeenkomsten. Aan mijn…

De villa's aan de Bredaseweg rijgen zich aaneen, alle van een verschillend architectonisch ontwerp, stammend uit de dertiger jaren of van later datum. In één ervan was het accountantskantoor gevestigd en in een van zijn kamers zou ik mijn werkzaamheden volvoeren. Ik was uitgezonden via "Randstad". Het typewerk was arbeidsintensief. De heren accountants…

Mijn oude vader, die kwetsbaar, gevoelig en naïef was zoals ik omdat ik zijn genen, zijn DNA draag in mijn cellen; mijn oude vader, die een "genie van het lijden" was en wiens portret ik koester, schreef eens, in vroeger dagen met bevende hand de kapitaalsvergelijking uit, zoals vaders doen die door het vuur gaan voor hun kinderen. Ik moest leren…

Haar naam is "Ilonka"; het is de Hongaarse naam, aan haar door haar ouders geschonken bij haar geboorte in 1979. Toen de sneeuw viel in dat jaar is ze geboren en door een goedgunstige wending van het lot is ze mij geschonken. Toen ze voor het eerst kwam, verzekerde ik haar dat ik geen werkgever ben en als een werkgever heb ik me allerminst willen…

"Ik kom voor het notuleerwerk" had ik de leden van de Wijkraad verklaard. Toen de nacht over Tilburg was gevallen, was men samengekomen in het troosteloze lokaal van het Wijkcentrum. De voorzitter van de vergadering zou ratelend van start gaan en zijn verhaal doen en ik zou hem met de pen op de voet volgen. Allen zouden oprecht en gedegen hun bijdragen…

Na de mislukkingen, de teleurstellingen, de afwijzingen en de pesterijen werd mijn parool: "Don't shoot at me, I am only the piano player" Daarom ging ik me als uiterst zwijgzame notuliste op de achtergrond houden en ging ik me "schuilhouden" in gezelschappen en vergaderzalen tijdens de vergaderingen waarvan ik verslag legde. Mijn verslagen toonden…

Drie trotse vlaggen zijn naast elkaar geplant op het dak van ons nieuwe stadhuis en een ervan is zelfs de LHBTi-vlag en grote letters op de gevel geven de naam weer van mijn geboortestad: "Tilburg" Eens mocht ik de verbouwing en renovatie van het monumentale pand "van binnenuit" aanschouwen: haar architecten leidden ons rond. Het interieur was eens…

Ik besloot het hem tenslotte maar eerlijk te bekennen: "Ja, u hebt te maken gehad met mijn broer, met mijn krankzinnige broer, Thijs". De man die ik ontmoet had in de wachtkamer had jarenlang als verpleger gewerkt in de inrichting en hij was wegens zijn menslievende professie ongetwijfeld op de hand van en sympathiserend en solidair met zijn patiënten…

Hoe verheugd moest ik niet zijn dat ik - geheel zonder betaling - het handje van mevrouw de hele dag mocht vasthouden; van mevrouw die leed onder toenemende eenzaamheid, een zwaar spraakgebrek en beginnende blindheid? In Tilburg West opende zich een wereld voor mij; een tot dan toe onbekende wereld; een geheel nieuw universum, gesitueerd in de omgeving…

Door een "liefdesobsessie" gepaard gaande met telefoonkosten dreigde ik volkomen aan lager wal te raken, dus er moest iets gebeuren. Ik kan mijns inziens alles goed verwoorden, dus had gesolliciteerd naar een baantje als "huishoudelijk medewerkster" bij een villa aan de Bosscheweg en werd uitgenodigd voor een gesprek. Ruim vóór aanvang van het…

Al die jaren bevond ik mij aan de vergadertafel en volgde ik het verbijsterende verhaal van de psychiater op de voet met mijn zinloze schrijfwerk. Niet voor niets was ik notuliste geworden bij de Cliëntenraad. Van de nietszeggende pokerfaces van de "cliënten" viel doorgaans weinig af te lezen maar het was heel gebruikelijk dat je plotseling vernam…

In het nieuws was te horen en te zien dat: het beroep van schoonmaker niet altijd even lollig is omdat: men vindt dat het een minnetjes beroep is, nou niks is minder waar, want juist dit beroep is van cruciaal belang, niet alleen in deze tijd, maar ook in de tijd dat ikzelf in deze branche werkte. Oké, er is altijd kaf onder het koren maar dat is in…

De thee was nog maar amper doorgeslikt of daar gingen we weer. Op naar de balie dit keer. Een man met wit haar kwam de lege wachtruimte van de apotheek binnen. Hij was nog niet eens bij de balie toen hij al riep: ‘Eh, komt iemand me nog helpen of niet?’ Petra liep naar voren en wenkte mij met haar mee te gaan. Ze begroette de man en kreeg wat…

Het valt niet te ontkennen dat de ontvangst die mijn "respondenten" in de achterstandswijk mij bereidden, doorgaans hartelijk was. Men was mij dankbaar voor mijn inspanningen, voor mijn verwoording van het verhaal en voor de plaats die ik hen toekende in de Wijkkrant. De hoofdredactrice bekende eerlijk deze gaven zelf niet te bezitten en ze trakteerde…

Werkelijk het hele land Montenegro staat op Code Oranje. Zowel van Noord naar Zuid, ofwel van Orina naar Kotor, als van West naar Oost, dit wil zeggen van Maocíci naar Podgorica. Goed voorbereid was ik om 'Zwarte Bergen', lees: Montenegro te bezoeken, maar helaas gooit COVID-19 roet in zowel ontbijt, lunch als diner. 'Oranje boven' op een wijze…