Alle inzendingen over algemeen

De chauffeur opent de taxi en ik ga zitten. Hij pakt de autogordel, schuift deze over mijn schoot en klikt hem vast. Het is een donkere dag. Dikke regendruppels vallen op de voorruit van de wagen. De ruitenwissers bewegen driftig van de ene naar de andere kant. Ik draai me even naar links en overhandig hem mijn taxipasje. Hij is anders dan de andere…

De ouder wordende mens levert met het voortschrijden der jaren gestaag kleine stukjes geheugen in. Dat is, als biologisch proces, een algemeen aanvaard verschijnsel en misschien ook deels genetisch bepaald. Als men dementie of aanverwante aandoeningen niet meetelt, kunnen andere oorzaken, zoals bijvoorbeeld een zware narcose of tijdelijk zuurstofgebrek…

In het park staat een bankje. Zo’n bankje voor mensen die geen haast hebben. Die de tijd nemen even naar de bomen in bloei te kijken. Niets voor mij, maar toch ga ik even zitten. Naast de bank een vuilnisbak waar nooit iemand iets ingooit. Behalve in deze. De vuilnisbak is tot de rand gevuld met lege bierblikjes. Rondom de bank, natte papiertjes,…

Ik moest in Almelo zijn. Ik kon me niet herinneren er ooit geweest te zijn. Het beeld dat ik van deze oostelijke stad had, was sterk beïnvloed door Herman Finkers. “Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen, in Almelo is altijd wat te doen.” Deze zin, die behoort tot het collectieve geheugen van vele Nederlanders, schoot onmiddellijk…

Dat was lachen zondag! Mijn vriendin en ik gingen voor het eerst skieén in Zoetermeer. We namen een proeflesje en dat was leuk. We stonden op elkaars lang latten en moesten zijdelings een klein heuveltje op. Mijn vriendin, die slecht luistert, gleed telkens terug. Dus ik deed voor hoe het mij uitgelegd was. "Verzin je dat zelf?"zo vroeg ze.…

~ DEEL 5 ~ Het hart schoot me in de keel. Mijn moeder die de aardappels stond af te spoelen keek me aan en zei: “Neem jij maar op, want ik heb m’n handen nat”. Het gerinkel klonk als een haast kwaadaardig lawaai. Voordat de telefoon voor de vierde keer rinkelde pakte ik gehaast de hoorn op terwijl ik dacht: “Laat ik het maar snel achter me brengen…

Het is nooit straks. Het is altijd nu.…

De waarheid is absoluut en leeft.…

Zijn start was sluipend. Niks spectaculairs. Geen voortekenen van een toekomstige wereldveroveraar. Geboren in een achterkamertje, zwaar beveiligd en met een klimaatregeling waar je ook echt kippevel van kreeg. Gekoesterd werd hij als een baby, waarvan niemand ook maar durfde te bevroeden wat daaruit moest groeien. Zijn eerste opdrachten waren simpele…

Mijn schone slaapster droomde dat de zon een man was met een slecht humeur, die daarom weigerde om ook maar enigzins te schijnen. Ze riep in haar slaap: Schijn chagrijn, schijn! Wees toch niet zo humeurig! Geef je stralen eens aan de wereld en maak alles kleurig! De zon vond dit schijnbaar amusant, want vanaf dat moment scheen hij in heel het land.…

Buurjongen Monc komt naar buiten en baant zich een weg door de vuilniszakken in zijn tuin. Rustig wandelt hij het hek uit. Ik wijs op de vuilniszakken: ‘heb je ze gedresseerd, Monc?’ ‘Huh?’ ‘Die vuilniszakken. Denk je dat ze uit zichzelf naar de kant van de weg trippelen? Kun je mij die truc ook leren?’ ‘Huh?’ Dan loopt hij door. Handen in zijn…

Als een zwerm zeemeeuwen ronddartelt bij de boeg dan weet ik dat ik weer thuiskom. Als ik een mooie vrouw betraand op de wal schichtig zie zwaaien dan weet ik het zeker. Als de scheepshoorn ons vertelt dat zij de mensen aan de wal groet is het helemaal zeker. Thuis wacht op ons. Voorbij de barre tocht op die mooie blauwe reus. De oceaan die ons…

De Huismus zit tevreden op zijn oranje relaxfauteuil. Met een pafke. Het was weer een drukke dag vandaag! Eerst opstaan en wassen, dan stofzuigen, dan ontbijten, dan wandelen, dan het nieuws, dan de vaat, dan weer eten, dan boodschappen, dan praten en fietsen als ontspanning, dan thee met een koekje en dan nog aardappelschillen en koken en weer eten…

De bel ging. Wat nou weer, was mijn eerste gedachte. Ik verwachtte niemand in het bijzonder. Op het vuur stonden twee pannen voor een werkende man die een drukke dag achter de rug had en nu rammelde van de honger, maar daar had de ongenode gast natuurlijk geen boodschap aan. Met een gezicht dat op zeven dagen onweer stond liep ik naar de voordeur.…

Die zaterdagmiddag liep ik nog even over de rommelmarkt. het was zacht, het voorjaar zat al in de lucht. Het was vier uur, dus weinig kans dat er nog iets leuks te vinden was. Maar opeens had ik het gevoel daar helemaal alleen te staan. Hartekloppend stond ik daar met een tinnen bonbonschaaltje in mijn hand, met daarop zes kleinere schaaltjes. allemaal…

Heer dokter wenkt mij naar binnen en ik kijk op de klok. Een uur te laat! ‘Lag je te pitten,’ vraag ik. ‘U bedoelt?‘ Hautain! Arrogant! ‘Ik bedoel; roes uitgeslapen? Want aan jouw rode gezwollen oogjes te zien is jouw happy hour vanmorgen vroeg al begonnen. Zonder hierop te reageren, gaat hij achter zijn bureau zitten. Geen humor. Dat is duidelijk…

Wat is de wereld toch klein. Kom ik mijn achterbuurvrouw Carmen tegen met een rookworst in haar hand. Wij staan in de HEMA waar ik van de bedrijfslijder een vergulde rookworst in ontvangst mocht nemen vanwege verregaande promotie van het bedrijf mijnerzijds (zo stond het in de bijbehorende oorkonde). Carmen feliciteert me met mijn prijs terwijl ze…

“Brrr, wat een rotweer. Daar had ik niet op gerekend.” De dame haastte zich in de beschutting van het bushokje, trok haar hond bij zich en keek naar de man naast haar. “Ik dacht dat het droog zou blijven,” mopperde ze en sloeg de regendruppels van haar dunne shirt. “De mens neemt alles zo vanzelfsprekend,” antwoordde de man en boog zijn hoofd nadenkend…

Soms begint alles om je heen op z’n grondvesten te schudden. Je hebt niet meteen in de gaten wat er nou precies aan de hand is. Maar dat het erg is, voel je met je klompen aan. Terwijl je koortsachtig je geheugen aftast naar de plek waar je je rampenplan hebt opgeslagen, zie je dat de vulkaan begint te roken en voel je zijn hete adem al in je nek…

Soms walsen ze zomaar je leven binnen, als de wind die je onverhoeds een zet in je rug geeft en je de verkeerde kant op blaast. Je ogen gaan er meteen van open! Net als je denkt je evenwicht hervonden te hebben en er geen wolkje aan de lucht is, steekt die wind ineens weer op om zand in je ogen te blazen en terwijl je verblind je omgeving aftast…

De Van der Vaartjes gaan op liefdesvakantie, lees ik in de krant.. Liefdesvakantie! ‘Wat zou het verschil zijn met gewone vakantie,' vraag ik aan mijn huisgoeroe, de vrijeradicaal Ab, die naast mij op het terras in een Donald Duck verdiept is. ‘Simpel,' zegt Ab. Die voetballers mogen het hele seizoen alleen maar voetballen. Neuken doen ze alleen…

Tijdens het Songfestival loop ik kruinenkammend mijn kantoor in. Afgeleid door rondvliegende projectielen op het tv-scherm (jazeker, het moet om het liedje gaan, maar wat is dat vuurwerk gaaf! Meer vlammen, grotere schermen! Alleen niet nóg meer avonden of landen alstublieft) schiet mijn kam uit mijn hand en belandt tussen de paperassen. Onvindbaar.…

Onze prachtige, nu 20-jarige dochter, kwam ter wereld met cerebrale parese, in de volksmond bekend staand als: spasticiteit. Zij kan in lichamelijk opzicht weinig in vergelijking tot haar “gezonde” leeftijdsgenoten maar is geestelijk en hormonaal in topconditie en heeft een uitermate zinvol, gelukkig en vrolijk leven. Haar beperking nam met zich…

Het moest er toch eens van komen. Ik zit bij de kapper. Traumatisch! Ik hou niet van kappers en dat komt omdat ik niet van weermannen houdt. Kappers zijn net weermannen. De godganse dag over het weer leuteren en als ze alle depressies, hoge, lage en middelmatige drukgebieden hebben doorgenomen beginnen ze uit stand over voetbal te zeiken. Mag ik dan…

Heel lang geleden, was er een Dame die veel van kindertjes hield. Natuurlijk vraag jij jezelf af,waarom neemt deze Dame dan zelf geen kindertjes en dat is waar het verhaal begint. De Dame had alles om gelukkig te zijn, geld, bediendes, een kasteel met een mooie tuin. Alles om gelukkig te zijn, maar wat zij niet had, was een man. Zo mooi en rijk…

In wiskunde ben ik nooit een ster geweest. Ik ben zelfs na twee jaar Mulo gestopt met die school omdat ik geregeld zat te huilen boven het Algebraboek. Ik ben toen naar de LTS gegaan om elektricien te worden, want dat was ‘het vak van de toekomst.’ Evengoed is er van mijn toekomst niet veel terechtgekomen, want het bleek voor mij toch een verkeerde…

Even een waarschuwing vooraf: deze bijdrage bevat wellicht weer 'een hoog oude-mannen/dames-krentenbroodgehalte'. U mag dus gerust meteen afhaken. Ik ben ontstemd, boos, zeg maar gerust: goed pissig. Niet zo zeer op hetgeen mij dezer dagen overkwam maar meer op mezelf. Dat is écht gemeend en beslist geen zelfbeklag. De oorzaak daarvan zal wel…

Vrij, baar ik! En ging door het leven. Sloeg jij gade, hoe jouw nageslacht een wereld om blokken verblijven bouwde? Misschien lieten de stenen genoegdoening achter, papa. Hoorde jij het gegil van de nachtuil tegen het sjirpen van krekels in? Keek je naar een duif, die kapotgebeten door katers op de stoeptegels lag te huilen? Zag je piepende…

Op mijn pc hoor ik het liedje “I’m the Mood for Love” door Ella Fitzgerald With Chick Webb And His Orhestra, wat me –nu- precies NIET op het lijf is geschreven. Momenteel kan ik wel nog wat zonder, zo vroeg in de morgen. De manier van communicatie is de jongste decennia enorm vooruitgegaan. En we vinden dàt zo normaal, niet? Hoe onze verre voorvaderen…

'Mijn mobieltje laadt niet meer op.’ De verkoper van de telefoonwinkel kijkt mij verbaasd aan. De wenkbrauwen zo hoog opentrokken dat er een omgekeerde V ontstaat. Het vlinderdasje om zijn nek wipt sierlijk mee op het verontwaardigde op en neer wippen van zijn adamsappel. ‘Nou môneer, dit is nu echt de eerste keer dat ik deze klacht hoor. Eens…