Contactgestoord

Ik sta op het station. Naast mij is een vrouw druk aan het bellen. Uit de kiosk komt een zakenman met een mobieltje aan het oor. Hij heeft het niet over de boodschappen, zoals de vrouw, maar over de kansen van die 'superdeal'. Ze ijsberen beiden om mij heen en proberen boven elkaar uit te komen. Ik lijk wel een prooi, omringd door haaien. Ik gaap eens en staar wat voor mij uit. Dan zie ik uit mijn ooghoek een jongen in flink tempo naderen. Hij draagt een oordopje en luistert waarschijnlijk punkrock, beeld ik mij zo in. Vlak bij mij krabt hij aan z'n borst en zegt hij: “Hey!” Ik ken hem niet, maar zeg uit beleefdheid “Hey!” terug. Zo ben ik nou eenmaal opgevoed. Hij kijkt mij aan en trekt een raar gezicht. Dan praat hij verder in wat zijn headset blijkt. Ik voel mij dom en kijk snel een andere kant op.

Door mijn gedachten over wat er net is gebeurd, merk ik niet dat er twee meiden naast mij staan. Eén kijkt mij aan en vraagt: “Schrijf jij niet in een krantje?” Dat is natuurlijk ook niet voor mij bedoeld, want dit is de gsm-zone. Ik kijk haar een seconde aan en zwijg verder. Dan zie ik teleurstelling op haar gezicht. Ze draait zich om en kijkt nog een keer vragend naar mij. Dan besef ik dat ze het blijkbaar tegen mij had. Ze zegt mijn ogen “uit zo'n krantje” te herkennen. Ik trek een verbaasd gezicht en weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Het andere meisje trekt haar terug en ze stappen snel de trein in, bij de volgende deur.
Nee, met die mobieltjes zijn we allemaal zo goed bereikbaar. Maar een praatje maken lijkt alleen nog voor contactgestoorde mensen weggelegd. Ze had beter kunnen bellen.

mobiel bellen contac bellen contact

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 5 stemmen 461