Alle inzendingen over eenzaamheid

Ik ben Henk, mijn sterrenbeeld is schorpioen, vroeger was ik tandarts en nu vind ik het leven verschrikkelijk. De bloem en de steen die bij het schorpioensterrenbeeldje horen interesseert mij niet. Kaarsen brand ik niet voor de gezelligheid want mijn leven heeft niets gezelligs. Waarvoor en voor wie zal ik kaarsen branden? "Voor jou kind" zei een…

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag: het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" ná in ons gesprek: "Wilt u een kopje koffie mevrouw"? "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die niet kan verwarmen. Het levenloze, maar chique meubilair roept herinneringen op aan…

24. Ruud is een lieve jongen. Hij komt uit een hecht en liefdevol gezin. Zijn ouders zijn rustige, vriendelijke mensen. Eigenlijk zou ik me bij hen op mijn gemak moeten voelen. Als we elkaar nog maar een paar weken kennen, word ik al uitgenodigd om bij zijn familie Sinterklaas te vieren. Wij vieren thuis ook Sinterklaas, maar dat gaat meestal…

Henk en Ingrid zijn beiden van middelbare leeftijd en hebben vaak ruzie. Daarom voelt hij zich eenzaam. Ingrid had haar oog laten vallen op de buurjongen van twintig jaar, een heel lieve knappe jongen. Op een warme dag in mei had Henk haar betrapt met die jongen in de schuur. Zij lag op de tafel met de benen wijd en de buurjongen wist van wanten.…

16. Eindelijk is het dan zo ver. Ik heb mijn eindexamen gehaald. Na ruim zes jaar zwoegen ben ik er in geslaagd een mavo-diploma te halen. Ik vind mezelf de grootste mislukkeling die er op school rond loopt. Veelbelovend met een vwo-advies op het atheneum beginnen en na zes lange jaren uiteindelijk eindigen met een pretpakket op de mavo. Bepaald…

8.2. Na de verschrikkelijke gebeurtenis in Berlijn word ik ziek (ziekte van Pfeiffer). Ik ben enorm opgelucht als blijkt dat ik niet zwanger ben. Dat was mijn grootste angst. Ik had niet geweten wat ik dan had moeten doen. Ik ben erg moe en lig veel in bed. Na een paar maanden ben ik weer zo ver opgeknapt dat ik weer naar school kan. Op school…

5. Mijn vader was hoofd van een lagere school. Ik zat bij hem op school en in de zesde klas bij hem in de klas. Tijdens mijn kindertijd noemde ik mijn vader “meester”. Andere kinderen noemden hem ook zo en ik had niet het gevoel dat ik in de ogen van mijn vader anders of meer was dan de andere kinderen. Integendeel. Ik was één van de kinderen…

(mijn leven in stukjes…) 1. Ik ben een meisje van een jaar of zeven. Samen met mijn vier jaar jongere zusje Rosa zit ik opgesloten op een slaapkamer in het woongedeelte van een kampeerboerderij. Het is ongeveer zeven uur ’s avonds. Mijn vader is hoofd van een lagere school en gaat ieder jaar met de zesde klas (zijn klas) een week op schoolreisje…

Wulpse Alie aan de telefoon: ''Hé Kees, ik voel mij zo eenzaam, mag ik bij je komen?'' ''Natuurlijk mijn liefste, kom maar gauw, ik ben ook altijd alleen. Met z'n tweeën is altijd beter dan alleen, maar soms is het beter alleen te zijn wanneer je samen leeft met een naar persoon. Je hebt het zelf meegemaakt, je man sloeg je tot bloedend toe…

Gelukkig waren de boodschappen op tijd gebracht en kon ik een paar oliebollen voor mezelf bakken. Net op het moment, dat ik beslag wilde gaan maken ging de telefoon. Het was wulpse Alie, een buurvrouw die verderop woont. Ze zei: ''Kees, ouwe jongen, vind je het goed, dat ik vanavond bij je komt. Ik ben ook alleen, want mijn vriendin heeft mij verlaten…

Mutsumi Fujisaki, beter bekend als Miyu Uehara, is geboren op 2 mei 1987 op het eiland Tanegashima, Miyu's ouders zijn Hisao en Ichiko. Ze was de jongste van tien kinderen en ze is in armoede opgegroeid. Ze ging naar de middelbare school in Kagoshima, het Napels van het Oosten genoemd, op het eiland Kyushu. Op haar zeventiende ging ze naar…

Vertwijfeld en met ogen vol tranen bevond ik mij vis-à-vis met een manshoge etalagepop, die aan de andere kant van het glas "Abraham" stond voor te stellen, maar het was niet het gewicht of het getal van de halve eeuw van mijn leeftijd die mij neerdrukten. (Welke betekenis dit uiterst armzalige en hoe dan ook geheel ontoereikende substituut van menselijkheid…

In 1941 was er al sprake van Jodenvervolging in Amsterdam, later werd dat veel erger. Boven ons op de derde etage woonden een oud joods echtpaar. Zij leed aan een zware vorm van reumatiek en kon nauwelijks lopen. Zij was dan ook altijd thuis, de buurman deed de boodschappen. Zelden heb ik als jongen zulke vriendelijke mensen meegemaakt. Ik kwam dan…

De spare ribs namen zijn bord voor negentig procent in beslag en ik vroeg me af wat zijn maag ermee aan moest, zoals ik me afvroeg hoe ik de avond met hem door moest komen.... In het halfduister van het restaurant moesten we schreeuwend ons gesprek in stand houden dat leek weg te zinken in het niets om weer op te leven als we het als een drenkeling…

Iemand heeft eens gezegd: Eenzaamheid is een mooie zaak, maar je hebt iemand nodig die je dat vertelt. Gelukkig is er iemand die dat mij steeds laat weten en dat is wulpse Alie, mijn buurvrouw een halve kilometer verderop woonachtig. Mijn huisje staat langs een smalle weg waar nauwelijks verkeer langs komt. In de zomer soms een paar fietsers, maar in…

Zijn ogen hullen zich in schemerduister en schijnen die van mij te willen bereiken, de afstand te willen overbruggen die onze wezens scheidt. Het lijkt alsof zijn ogen de ruimte, de leegte willen doorboren, maar de planeet van zijn persoonlijkheid cirkelt slechts op afstand rond mijn planeet. De kernen van onze wezens raken elkaar niet en lijken omsloten…

Het is zondagmorgen en ik heb koffie gezet in de keuken. Gewoon met een zakje in een trechter met een paar schepjes gemalen koffie. Uit ervaring weet ik, dat dit de beste manier van koffie zetten is. De koffiezetmachines kunnen wat mij betreft de boom in. Een beetje koffiemelk en één schepje suiker en ik ben tevreden. Slof naar de huiskamer en ga voor…

Als je alleen woont ben je toch wel eenzaam. Vanuit de huiskamer zie ik alleen weilanden en grazende koeien en vanuit de keuken aan de achterzijde van het huis een pad naar het bos en ook weilanden. Een kilometer verderop woont een jonge gescheiden buurvrouw. Ze komt wel eens langs op de fiets om een praatje te maken en een kopje koffie te drinken.…

Een verlammende atmosfeer had zich op die zondagen als een gewatteerde deken over de wereld gelegd. Waarom had mijn bewustzijn opdracht gegeven aan mijn ogen om met angstaanjagende precisie ieder takje, ieder blaadje, ieder kevertje waar te nemen dat zich vertoonde in een genadeloos januarilicht op het antracietgrijze asfalt van de paden van het park…

We waren in het Café-Restaurant in het stille dorp gearriveerd op een late septemberavond. Mijn stilzwijgen overheerste tot mijn spijt omdat ik mij te midden van het gezelschap een "displaced person" voelde; mijn stilzwijgen dat de anderen eveneens lam scheen te leggen; mijns ondanks en tot mijn spijt omdat ik mededogen met hen voelde; mededogen…

Misschien waren de foto's een troost voor haar in haar laatste jaren. Ik bewaar ze nog in een schoenendoos. Ze tonen mijn ooms en tantes, oma's kinderen, in de diverse fasen van hun levens, gelukkig of ongelukkig, op vakantie, tijdens hun huwelijksvoltrekking, in het Verre Oosten en in vele voorstelbare andere gevallen en gemoedstoestanden....…

In de sombere en desolate atmosfeer en entourage van een café, waarvan de wanden merkwaardigerwijs behangen waren met talloze crucifixen, waren de alleenstaanden bijeengekomen, en ik was een van hen. Op de vlucht voor het onverdraaglijke monster van de eenzaamheid dat het als het ware aanstaarde uit duizend ogen vanuit alle uithoeken van hun kamer,…

De bus had de lange weg gevolgd en zijn levende bagage met zich meegenomen, door Frankrijk, door Zwitserland en had tenslotte Rome bereikt. Een hele belevenis voor een kind uit een ambtenarengezin. Op school waren de monumenten, kerken en bezienswaardigheden van de Eeuwige Stad al bij voorbaat aan de orde gekomen, van de Piazza Navone tot het Forum…

Frank en Annie waren al twintig jaar getrouwd. Hij was metselaar en zij werkte als verkoopster bij een warme bakker. Tot haar grote verdriet kon ze geen kinderen krijgen. Hij vond dat helemaal niet erg, want dat gejank van kinderen vond hij verschrikkelijk. Hij ging liever in het buurtcafé biljarten en met vrienden een borreltje drinken. Hij nam haar…

Aan het einde van een doodlopende weg huurde ik lang geleden een kamer met een gedeelde keuken, douche en toilet. Er waren destijds nog drie huurders; een verpleegster, een militair en een jongedame, die vrijwilligerswerk bij het Dolfinarium deed. Het huurcomplex stond tussen een benzinestation en een bowlingcentrum in. Aan de overkant zat een kanovereniging…

De droom sublimeert mijn gevoelens, geen woorden voor. Immer weer verlies ik mezelf in slaap gewiegd, de waarheid liegt.…

Van de Spaarnwoudelaan in de Tilburgse wijk "De Reeshof" maakt men zich wellicht een hemelse, paradijselijke voorstelling, doch geheel ten onrechte. Als men niet neerslachtig zou zijn, of zelfmoordneigingen zou hebben zou men dit hier gegarandeerd wel worden of de genoemde neigingen hier oplopen; de bruine, betonnen woonblokken ademen een sfeer van…

In Tilburg zuid strekken zich sinds jaar en dag eenvormige straten uit, die ik doorkruis om bij het zaaltje te komen waar de bijeenkomst zal plaatsvinden. Sommige panden zijn dichtgetimmerd alsof het leven eruit is verbannen, alsof ze geblindeerd zijn als een gepleisterd graf en nooit meer een levendige familie binnen hun muren zullen huisvesten. De…

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus en de envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en haar vriendin en van hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand…

Ze was gekomen met een rollator. Hssr grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig, hanteerde mevrouw het penseel. "Goed zo!", "Goed zo!" luidde het…