Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Feestelijke diploma-uitreiking

16.

Eindelijk is het dan zo ver. Ik heb mijn eindexamen gehaald. Na ruim zes jaar zwoegen ben ik er in geslaagd een mavo-diploma te halen. Ik vind mezelf de grootste mislukkeling die er op school rond loopt.

Veelbelovend met een vwo-advies op het atheneum beginnen en na zes lange jaren uiteindelijk eindigen met een pretpakket op de mavo. Bepaald niet iets om trots op te zijn.

Een paar dagen voor de diploma-uitreiking komt mijn vader bij mij zitten. Hij heeft gebeld met Schelto Hendriks (de directeur van de mavo en een goede kennis van mijn vader) en hij weet mijn cijfers al. “Je hebt het goed gedaan hoor”.

Maar ja, het is mooi weer en eigenlijk gaan ze liever naar Texel. Want ja, ze hebben natuurlijk ook nog een eigen leven. Ik moet niet denken dat ze zo maar alles voor mij opzij kunnen zetten.

Omdat mijn vader mijn cijfers toch al weet, vindt hij het niet nodig ook nog bij de diploma-uitreiking te zijn. Ik ben teleurgesteld, maar weet niet beter.

’s Avonds fiets ik naar de locatie waar de diploma-uitreiking is. Het is een behoorlijk eind fietsen. School heeft voor de gelegenheid een zaal afgehuurd helemaal aan de andere kant van de stad. Als ik mijn fiets tegen de gevel zet, valt het me op dat niemand alleen is. Overal zie ik leerlingen met hun ouders, broertjes, zusjes, vriendjes. Overal staan auto’s geparkeerd. Mensen hebben bloemen bij zich en zien er feestelijk en opgewekt uit. Binnen hangt een feestelijke sfeer. De zaal is versierd met bloemen en er hangen slingers.

Ik ben me opeens heel erg bewust van mijn eenzaamheid en voel me erg opgelaten. Zo onopvallend mogelijk zoek ik een tafeltje in de hoek en ga daar zitten.
Na een tijdje komt mevrouw Wiekens (lerares Engels) bij me zitten. Ze kijkt me lachend aan en fluistert in mijn oor dat ik het heel goed heb gedaan. Vervolgens kijkt ze om zich heen en vraagt waar mijn ouders zijn. Ik zeg dat die niet komen omdat ze op Texel zijn. Ik zie dat ze schrikt. Bij de uitreiking worden een ander meisje en ik speciaal naar voren gehaald omdat wij de hoogste cijfers hebben. Tot mijn verbazing heb ik zelfs twee negens gehaald. Het interesseert me niets. Ik vind mezelf een blamage.

Als ik met mijn diploma terug loop naar mijn plaats, staat mevrouw Wiekens in het gangpad met een rode roos, die ze uit een boeket van iemand anders heeft geplukt.

Schrijver: Lone Wills, 24 mei 2015


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.9 met 7 stemmen 264



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
24 mei 2015
Door je traumatische ervaringen is het heel logisch dat je studieresultaten diep gekelderd zijn. Je mag trots en blij zijn met je cum laude mavo-diploma, wat gezien jouw achtergrond een atheneum-diploma overstijgt.
Ik word helemaal depressief van die emotieloze kwallen van ouders van jou.
Gelukkig was daar juf Wiekens weer, die jou symbolisch haar pleegmoederliefde schonk. Denk aan het lied 'The Rose' van Bette Midler.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)