Alle inzendingen over familie

Zij is het geweest, zij moest het kennelijk zijn; mijn "vreemde" tante C. die met mijn ouders, mijn ooms en grootmoeder het kapitale vooroorlogse hoekhuis in de G.-straat bewoonde, die mij al bij mijn eerste ademtocht het leven heeft gered; de bevalling was zwaar en moeilijk geweest en tante had ijlings een ambulance gebeld, waarna ik in een verwarmd…

“Oma…” “Ja, lieverd.” “Vertel nog eens van die keer dat je opa voor het eerst zag. Ik vind dat altijd zo’n mooi verhaal.” We zitten samen aan de eetkamertafel, Janne en ik. Janne had beloofd te helpen met het adresseren van de enveloppen. Ze ziet dat het schrijven me zwaar valt; na vijf adressen is mijn hand zachtjes gaan trillen en de anders zo…

Tussen dichte drommen van mensen door en vooral van jongeren (de jongeren die overal zijn; een nieuwe generatie die mij moeiteloos en enthousiast voorbijstreeft....) vind ik op een grijze januaridag haast op de tast mijn weg naar het station.... Ik ben op weg naar wat voor mij het dierbaarste en het kostbaarste is en naar het enige wat mij rest in…

"Haddon Hall" stond er op het papieren zakje dat versierd was met kleurige, gestileerde afbeeldingen van vlinders. Daar zaten goudkleurige manchetknopen in die mijn tante speciaal voor mij gekocht had in Maastricht. Ze pasten in de manchetten van de chique witte bloes die ze me cadeau wenste te doen. Ze vroeg me om de bloes te passen en voor de oude…

Mijn oma had drie zoons: Willem (de oudste en mijn geliefde vader), Guus en Gérard. Op het familieportret van vlak na de Tweede Wereldoorlog, dat nog steeds mijn slaapkamer siert, kun je hun trotse gestalten zien. Guus, de middelste zoon, vertrok in 1955 met zijn elegante en gracieuze Nelly naar het verre Australië; schijnbaar voorgoed, maar…

Het was in de familie bekend: onze vader was een klein ambtenaartje: we betrokken kleding van een nicht: mallotige kleding die ons tot uitzondering maakte te midden van de klasgenootjes en waarom we genegeerd werden. Een tante had besloten ons, armlastige kinderen eens mee uit te nemen en te trakteren: we mochten naar het poppentheater in Oisterwijk…

Als de schaduwen op de muur vallen en wervelende patronen vormen, komen de herinneringen aan de oude tijd.... Er stond een berk voor het huis. Zij deed aan Russische winters denken. De schoonheid van de wereld was gaaf, ongebroken en ongeschonden. De zwart-wit-foto's uit die verre, vervlogen, voorbije tijd tonen ons gezinnetje met een baby, een mollige…

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes. Binnen, in de paviljoens, die fantasierijke namen dragen, vindt het vierentwintig-uursbedrijf van de zwakzinnigenverpleging…

Toen ik een jaar of acht was woonde oma dichtbij ons. Opa was al overleden en dat vond ik heel erg, want hij was heel aardig en las vaak verhalen voor. Hij liep altijd met een wandelstok en droeg een mooi pak met hoed, die hij even met zijn rechterhand oplichtte als hij een bekende tegenkwam. Mijn moeder stuurde mij elke woensdagmiddag naar oma om te…

Het was weer Eerste Paasdag en dus was daar weer de jaarlijkse familie brunch waaraan elk zo zijn bijdrage leverde. Er was weer krentenbrood met spijs, er was yoghurt met muesli en vruchten en er waren sandwiches, gevulde eitjes, taart en chocoladefiguurtjes. Er was vooral weer heel veel. Er ontsnapte een lichte zucht aan mijn lippen. Er werden eieren…

Zal ik even, vraagt manlief wanneer ik met volle handen naar de keuken loop, zal ik even....nee, zet jij Ma maar in het licht, zeg ik dan. Vaste prik om elke avond je ogen te zien oplichten bij de vlammen van de kaarsjes... Ik loop alleen naar de keuken, vaste prik, geef haar een knipoog, ze staat nog in de schemer. Als ik terug kom uit de keuken…

Het is nooit de bedoeling geweest om op mijn woorden terug te komen. Omdat je bijna zou verleren dat schrijven vooral leuk moet blijven. Met een rug die dwars ligt en je zit al zo onder de plak bij Particuklier & Zoon...dan loopt mijn hoofd om. Opgescheept met een huisschilder en z'n tic voor open ramen en maar blijven plakken...aan zo'n ouderwetse…

  Toen mijn oom in 1963 terugkwam van de oorlog waarin hij zijn hand had verloren, brak in ons gezin de pleuris uit, omdat iemand zijn geliefde roeiboot had gestolen. De roeiboot had gedurende de oorlog aan de kade gelegen, maar bij de terugkomst van mijn gewonde oom was de roeiboot weg. Gestolen, verdwenen.  Wij als kinderen kregen overal de schuld…

Het avondeten is altijd een moment om eens rustig de dag door te nemen. Althans, dat hebben we ons eens laten vertellen door iemand die regelmatig een hond beet… En vanavond was dan ook weer eens zo’n momentje waarop, tussen een stukje kipfilet en een bloemkoolstronkje, verschillende onderwerpen de revue passeerden. Hoe het in eerste instantie ter sprake…

Een jongeman en jonge vrouw zijn al pratend aan twee zijden van het gangpad gaan zitten en ik zit achter de vrouw en vang flarden op. Het is een gezellig gesprek. Het gaat over ouders. Zeg maar, het gewoonlijke geneuzel. ‘Mijn moeder is zestig,’ vang ik op en ik heb sterk de indruk dat ze ook vertelt hoe oud haar vader is. Maar langzaam neemt het…

Mijn vader heeft het uiteinde van een zwarte rubber slang in zijn mond en zuigt uit alle macht. De andere opening hangt in ons aquarium. Hij heeft zijn ogen gesloten, zijn voorhoofd wordt rood en zijn wangen trekken samen. Zijn gezicht wordt net zo raar als de smoelen die ik voor de spiegel trek en waarvan mijn moeder zegt dat die voor altijd zullen…

Lang, heel lang geleden was er sprake van een zogenaamde "voorjaarsschoonmaak". Ik weet nog dat Oma daaraan deed, ach jeetje dat is me een tijd geleden. Kan het me amper heugen maar wat me wel bij bleef was, dat alle kleden naar buiten gingen en met een mattenklopper van ongerief moesten worden ontdaan. Men stond te beuken op die kleden dat het…

Een paar jaar na de zusjes werd het broertje geboren. Het ontving de naam Matthias, naar de lang overleden grootvader. Zijn moeder had de sterren en de maan voor hem van de hemel willen plukken en zijn vader zag hem in zijn dromen als sterke en wijze grote broer zijn zussen verdedigen en voor hen door het vuur gaan.... Maar het zoontje werd de teleurstelling…

‘Het was vanochtend vier keer negen uur’, vertelde mijn vader. Er was sprake van een rare tijd. ‘En de zeven zonk in de Zee van Azov,’ legde hij verder uit, ‘maar dat kon worden verholpen door er een vierkant op te leggen.’ Mijn vader is geen kunstenaar en toch heeft het iets poëtisch. Het zou zo in een schilderij van Dali passen. Hij slikt geen…

Ze vroeg me indertijd, als je op de rommelmarkt van die plastic poppetjes ziet, wil je ze dan meenemen en zo kom ik door een kreet van Ineke ineens op het poppetje. Een dierbaar stukje wat in mijn huis staat. Ik bracht inderdaad diverse poppetjes voor haar mee die ze ook gebruikte, later zag ik pas waarom en waarvoor. Ze was een verwoed kantkloster…

In Tilburg zuid zwierf ik eens door straten die het decor vormden van mijn jeugd en mijn geboortegrond en die van mijn ouders. De gezellige huizen uit de dertiger jaren rijgen zich daar aaneen en voor één ervan bleef ik stilstaan en bewonderde een kolossale, welhaast monumentale rozenstruik, beladen met een vracht aan uitbundig bloeiende rode rozen…

De Korte Havenstraat in Vissersdorp, april 1951. Een kille aprilzon, twee uur in de middag. De straat, doodlopend tegen de muur van een touwslagerij, is maar net breder dan de kamers van de arbeidershuizen die hem begrenzen. Aan het open einde klinkt een drukkerij. Voor mij, een joch van bijna vier jaar oud, dat nu voor het huis speelt, is de drukkerij…

Het was op een van die zaterdagavonden, die voor mij vervuld waren van een uiterst beklemmende eenzaamheid, die als een strop om mijn hals aanvoelde; een strop die week op week steeds strakker werd dichtgetrokken..... Er werd plotseling en onverwacht aangebeld. Ik stormde drie trappen af en stond oog in oog met mijn lang-vergeten neef Gerard en zijn…

Heden. 'Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent.' Dat zegt mijn moeder. De tengels van haar rijkdom reiken tot in mijn huidige bijstandsleven. Niemand houdt haar tegen. 'Wat als ik zeg tegen een klantmanager, 'het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als u dat…

In mei van het jaar 1958 gaf zij, die sinds jaren voorgoed rust, het leven aan de man die vandaag zijn 57ste levensjaar bereikt en die nooit het geestelijke niveau van een driejarige heeft overstegen. Ze heeft het ons honderden malen verteld: ten einde raad had ze het jongetje, haar zoontje en ons broertje, meegenomen naar de huisarts die steeds…

(fictie) Tuig van de richel waren we, zei moeder altijd. Als vader niet in de bajes zat was hij inbreker en dat vond ik prachtig. Zijn bouvier had hij afgericht om op de uitkijk te staan. Nelis heette mijn vader.Hij was breed geschouderd en had een stierennek. Zelfs tien aanvallers kon hij vloeren. Daar genoot ik kostelijk van. Ons gezin woonde…

Welgesteld kansloos meisje. Hoe verborgen kan de misdaad zijn. Wereld gehuld in mijn trauma van ongeloof, waar de slachtoffers zeven maal zeven maal vergeven en de daders vrij zwemmen in dit droge water. Haar frustratie is in mij gekropen, nadat ze mij heeft leeggezogen met haar 'eeuwige moederliefde'. Ik wil het doorgronden en het verdraaide kwaad…

Soms kan sommige naaste familie, in plaats van een toegevoegde waarde in je leven te zijn, een totaal verkeerde tendens geven aan het eigen bestaan en daarmee aan jouw bestaan. Familie die zo stinkend vervelend en jaloers is dat de stank van Tata Steel Europe hierbij in het niet valt.…

Aangenaam. Jan Palsbroek is de naam. Mijn moeder was 46 en mijn vader 55 toen ik geboren werd. Ik was een nakomertje en mijn ouders hadden er niet meer op gerekend. Er waren mij al negen voor gegaan waarvan de jongste 12 was bij mijn geboorte. Dus dat was wel even schrikken voor ze. Ik ben nu zelf 57 en mijn beide ouders en ook zeven van mijn…

Wist ik veel, Johnny zei: ik kan niet fietsen hoor, een buurjongen van het volkstuinencomplex waar mijn ouders indertijd een tuintje hadden. Het was warm, we zeurden om een ijsje, dat je natuurlijk niet kreeg, je kon een rabarber stengel nemen en dat deden we nog ook. Johnny zei, ik ga even fietsen en ik vroeg "mag ik achterop", had zelf geen fiets…