Alle inzendingen over afscheid

FB staat zo vol van de 'positiviteit', soms schijn positiviteit... schrijnend hoe velen zich verbergen achter de opgehangen beelden. Het is natuurlijk ook waar, dat ook dat deel een stuk reflecteert en deel uit maakt van ieders leven. DEEL of DEELTJE.....? En dan ga je leren lezen tussen de regels...

Nog een keer ben ik naar het flatje geweest; leegte en stilte; het hart en de ziel waren eruit gesneden als uit een nog levende vogel. De klokken tikten nog. De stoel stond er nog. Het hoedje hing nog aan de kapstok; het kolderieke, kokette hoedje dat ze welhaast bij wijze van "practical joke" p...

Eigenlijk was ze een vreemde voor mij, de vrouw die stervende was. Ik zat naast haar bed en door haar bewegende armen in het niets - alsof ze houvast zocht - bleef ik bij haar. Er kwam gerochel uit haar keel en ze probeerde te hoesten, maar het slijm kwam niet los. Ze had longontsteking. Soms luk...

Je kon er maandverband kopen en een stevige borstel om je badkamer schoon te schrobben en verf en lippenstift en op de glazen etagères waren allerlei frutsels en fratsels en beeldjes van onduidelijke kunstzinnige waarde en sieraden uitgestald. Kameraadschappelijk maar spottend noemden de eigenaa...

Haar laatste zus was overleden. Zelf sukkelde ze nu voort achter een rollator en ze had mij gevraagd de grafkrans van onschuldige roomwitte lelies en fris groen lover te inspecteren die ze besteld had en die inderdaad de kist bleek te sieren waar de familie en de vrienden eerbiedig omheen schuifelde...

Als kunst iets echt vraagt is het ernst als je het mij vraagt. Dat viel vanavond weer op bij Marlene Dumas. Je moet jezelf hoogst serieus nemen voor gepassioneerde overgave. Er komt een moment dat de kunstenaar los komt. Van zijn voorgeschiedenis: leraren ouders opleiding technieken. Het gevoel van ...

Het klinkt als een cliché, de betrekkelijkheid van het leven. Maar in feite is het waar. Afgelopen zaterdag was ik nog bij een rouwdienst en het was behoorlijk druk. Sommigen snikten, anderen keken een beetje wezenloos rond. Ik kende de overledene niet zo goed, maar uit medeleven - samen met colle...

Atrix. De oplossing voor relifrusties met degeneratiekloven. Handen wassen in onschuld en het er vervolgens inwrijven.

Ik zit op mijn meditatiebankje. Mijn hart huilt. Ik tel. Adem naar mijn buik. Twintig minuutjes zitten. Ik zal me snel als herboren voelen. Ik hoor de regen op het dakraam - Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville. Ik denk aan hem. Ibrahim. Ineens is hij daar. De vrolijke jongen met d...

Twee paaseitjes gaf je me mee, liefste, beste, op de lange weg die me wegvoerde van jou, steeds verder weg, op weg naar mijn eigen eindbestemming: twee paaseitjes; het ene had een gouden papiertje om zich heen en het andere een dieppaars. O, goden, die de wereld in de steek gelaten hebben, waar is ...

Ome Harrie reed tot voorbij zijn tachtigste levensjaar nog auto. In zijn geval was dat een Fiat Panda. Geen grote, want dat was hij met zijn één meter zestig zelf ook niet en hij was alleen. De auto was net zo bejaard als hij. Hij wachtte na een bezoek ooit met vertrekken omdat het regende en zijn...

Tilburg schijnt te treuren. Een hemel vol regen regeert over de stad en zware wolken oefenen hun onbarmhartig regime uit. Aan de Bredaseweg houden stenen heiligen de wacht over het kerkhof. De omtrekken van mosgroene en grasgroene cipressen. linden en beuken vervagen tot vlekken in de schemerige atm...

De rouwkaart viel plompverloren in de brievenbus, zoals een dakpan op je hoofd terecht kan komen of zoals een onweer plotseling krachtig en fel kan losbarsten. Op de kaart de familienaam, mijn familienaam die nu nog maar zelden voorkomt in onze contreien nadat de dood hierdoor zijn verwoestende spo...

Alie, de vrouw van Gerrit, was al een week in Purmerend om haar alleenstaande zieke zuster te verzorgen. Hij moest zich dus alleen zien te redden. De erwtensoep die hij had gekookt was al mislukt. Ook was er geen brood meer in huis. Hij belde aan bij zijn buurvrouw Chantal. ''Dag buurman, is Alie...

Maandsluiting 1986: De jongste van de twee Jansens tekent met rode lippenstift vier sterren op mijn voorhoofd. Hij knipt een rood stuk plastic tot neusring. Er heeft salmiak ingezeten. Gekocht bij de melkboer waar we vaak snoep haalden. De ring zou een koe niet misstaan maar we hebben niets beters. ...

Ze heeft me nog gezegd, kort vóór het einde, nadat ze een blik had geworpen op de wandklok, die daar ongetwijfeld tot op de dag van vandaag hangt en de seconden en minuten wegtikt: "Zeven uur, een mooie tijd" (We dronken samen een glas vruchtenbowl in dat sfeerloze, desolate "restaurant", in d...

Je kon je lichaam niet liefhebben. Je kon niet houden van je zachte haar, van je witte, rechte tanden, van je nog mooie en florissante gezicht. Je vertrouwde je lichaam niet toe aan het lichaam van je geliefde of aan het warme, donzige, koesterende bed, maar aan de harde koude stenen toen je je had ...

Er stond een oudere man rechtop voor de linker koelkast. Ik wilde komende vanuit de salon naar die ernaast. Met mijn bakje. Blauw bakje met (kamer)nummer 21. In de nauwe corridor tussen keukenwerktafel en muur. Ik vroeg beleefd maar beslist duidelijk ’Kunt u even opzij meneer. Ik wil bij mijn gest...

Ik ging dus met mevrouw Amarante mee naar haar woning, de tiende verdieping in een flat met uitzicht op de Acropolis. De huiskamer was armoedig ingericht met versleten meubelen en gaten in het tapijt. Om op het balkon te komen moest ik door de slaapkamer. Het bed was niet opgemaakt en ik zag grote g...

Het lukt me niet meer om me op mijn verhalen te concentreren. Althans de onderwerpen waarover ik zou willen schrijven. De manier waarop ik de woorden aan elkaar zou willen rijgen. Onze voordeur staat open. Mijn gedachten worden met de wind meegezogen. Tegenover ons is het een af en aan en gaan e...

Ik ben er eindelijk uit, uit de bocht gevlogen doop ik mijn pen niet meer in vitriool. Achter laten, vermetelheid en schone schijn, de liefde en impuls, deinende duinen en praalziek poezenkind, de vierendelers en lieve mensen. Voorbij de benepenheid, het kleine eigen gelijk, de herrie van het voo...

Didam, De Markthal, eind jaren negentig. Mijn broer, zijn maatje Martijn en ik helemaal vooraan bij een concert van The Scene. Ik zie in deze jaren ongelooflijk veel bands maar deze avond zal me voor altijd bijblijven. En dat komt niet alleen doordat ze nu eindelijk in levenden lijve voor me staan. ...

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde. Je was vijfenveertig. Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit, hoe zei je: "Je bent mijn kind". ...

In mijn achterkamertje stond sinds jaar en dag, verstoft en onttrokken aan het oog, de platenkoffer, herinnering aan en erfstuk van mijn vader. Op een dag heb ik de koffer tevoorschijn gehaald en geopend; de kartonnen vakken die de waaier van haar innerlijk vormen, bevatten de kleurige, glanzende p...

De chauffeur schoof het portier van de auto open: "Weest u voorzichtig met instappen!" vermaande ze me Meteen daarop volgde "de schok der herkenning": "U bent er een van Broeckx, van Broeckx uit de Gerard Brandtstraat!" Met die constatering kon ik het alleen maar hartgrondig eens zijn. Mijn ...

Ik bracht juist mijn kop koffie naar mijn mond toen het andere hondenbazinnetje zei dat ze niet snapte dat ik bij zo’n enge griezel bleef. Volgens haar moest hij in therapie. Hij was altijd zo ontzettend stug tegen haar geweest en hij liep ook zo eigenaardig en als ze hem al eens in de supermarkt ...

We schrijven de drieëntwintigste februari 2014. In het Nederlands Textielmuseum ga ik vandaag afscheid nemen van een fabriek, van de AaBe-fabriek die in mijn jeugd haar beschermende muur uitstrekte naast ons arbeidershuisje en onder wiens rokende schoorsteen die helemaal bovenaan in trotse gele en...

Juist toen in weke, kwetsbare regionen van de hersenen van mijn enige zus schijnbaar fatale ziekteprocessen hun eerste aarzelende schreden zetten, steeds verder oprukten en tenslotte terrein schenen te winnen, juist toen gaf mijn moeder mij de schoenen cadeau..... Het waren dure, witte mocassins ...

Er is tenminste één mens die om haar dood gehuild heeft. Deze was snel ingetreden, zo zei men; ze had zich niet lekker gevoeld; nog vóór de ambulance arriveerde, was ze heengegaan. Ik had haar eens "gevonden" te midden van de menigte, als een parel of een diamant op een mestvaalt, te midde...

In de nog koude lente van het jaar 2011 ben ik teruggekeerd tot de Universiteit, waarvandaan ik veertig jaar eerder ben gevlucht wegens onoverwinnelijk liefdesverdriet en eveneens onstuitbare podiumangst. In de hoogste toppen van de berk zijn al fijngevormde aanzetten tot blaadjes zichtbaar, maar...