Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mijn einde

Weer een doelpunt tegen. Ik ren naar het doel en gris de bal uit het net, nog voordat onze keeper op is gestaan na zijn mislukte reddingspoging. Langs mijn medespelers ren ik naar de middenstip en leg de bal op de stip. We hebben geen tijd te verliezen.

Maar net wanneer ik mijn opricht, zie ik dat er geen tijd meer over is. Ik sta niet op een voetbalveld maar op een donkere begraafplaats. Alleen. Waar zijn mijn medespelers? Zijn zij het die in de graven liggen, links en rechts, overal om me heen?

Ik zie dat de bal die ik dacht te hebben losgelaten, nog steeds in mijn handen is. Ik probeer het weg te leggen, maar het lukt niet, de bal wordt vloeibaar en vervormt tot een geelgroen klef, rubberachtig spul dat aan mijn handen blijft kleven. En hoe meer ik probeer los te komen, hoe sterker mijn handen gevangen worden door het spul. Het spul wordt ook steeds harder merk ik, totdat het volledig is verhard tot steen en ik mijn handen en vingers niet meer kan bewegen.

Ik kijk om me heen zoekend naar een mogelijkheid om los te komen en bedenk me dan dat ik de steen misschien stuk kan slaan tegen een van de grafstenen hier en zo mijn handen los kan krijgen. Ik loop naar de dichtstbijzijnde grafsteen. Mijn naam staat erop, wat me doet schrikken. Nee, deze niet. Ik loop naar een ander graf. Maar ook daar staat mijn naam op de grafsteen. En op de volgende. En de volgende. Op elke grafsteen hier staat mijn naam.

Door het heen en weer rennen ben ik inmiddels vermoeid en merk ook dat de steen in mijn handen inmiddels groter en zwaarder is geworden. Erger nog, dat het nog steeds aan het groeien is. Uiteindelijk is de steen zo zwaar geworden dat ik niet meer kan staan en neerval op een van de graven, op mijn knieën en met de steen in mijn handen op de aarde. Ik kan het niet laten om naar de letters op de bijbehorende grafsteen te kijken. Ook hier mijn naam. Als gehypnotiseerd blijf ik staren naar de letters van mijn naam en de datums daaronder.

Ik word gewekt uit mijn hypnose door een zacht geluid dat bij mijn handen vandaan komt. De steen in mijn handen is begonnen te smelten en is aan het vervormen tot een metaalachtig vloeisel. Eerst smelt het uiteinde van de steen dat op de aarde ligt en vervolgens het middenstuk..ik voel de hitte slaan tegen mijn handen en armen. En dan, dan..
..beginnen mijn handen, mijn armen te smelten. Ik word meegetrokken de aarde in. Ik probeer me los te maken door mij af te zetten met mijn voeten tegen de grond, maar mijn getrappel lost op in de aarde. Want mijn voeten smelten ook, de aarde in. Mijn hoofd volgt, mijn kruis, mijn onderbuik en dan de rest van mijn bovenlijf.

De warmte heeft mij volledig omarmd nu zoals een moeder haar kind. Ik voel dat ik uiteen gespleten wordt door deze warmte
en het volgende ogenblik ontplof ik en word,
in duizend brokstukken,
de ruimte in geslingerd,
op weg naar een nieuw thuis…

Schrijver: Miritreus, 10 mei 2015


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 1 stemmen 163



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)