Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Het Crematorium revisited (vervolg)/Het Andante Café

Het "Andante Café" is geopend op een mooie, heldere zondagmiddag tijdens deze schitterende zomer die me - wonderlijk genoeg - nog geschonken wordt en is gesitueerd naast de accommodatie van het Crematorium in Tilburg, die omgeven is door de urnenweiden en de bosschages en de lila rododendrons en het park waar mijn geliefden voorgoed rusten en waar de eikenboom zich verheft waar wij HAAR as negen jaar geleden op die serene augustusdag in de door haar zo geliefde zomermaand naar toe brachten; de witte, zachte as, het enige overblijvende teken, het bewijs dat ZIJ geleefd heeft, dat zij haar bittere, bittere lotsbestemming tenslotte vervuld heeft, mijn onvervangbare en unieke, enige moeder.

De gruwelijke, demonische, satanische tekenen van aftakeling en verval zijn en worden aan het oog onttrokken en het beschaafde muziekje op de achtergrond, het vriendelijk aandoende meubilair, de kaarslichtjes her en der en ook die in de grillig-gevormde houten kandelaber met haar vertakkingen zijn kennelijk bedoeld om op beschaafde en menslievende wijze het rauwe, onmenselijke verdriet, het leed en de angst en de ontreddering te verlichten en weg te masseren, om de tranen te stelpen voor zover dat ook maar enigszins tot de mogelijkheden behoort.

Thee wordt ons aangeboden uit een witte, elegante, gelakte doos en de schrijfworkshop kan beginnen. Een nog jonge, florissante en lieflijke jongevrouw, Sietske genaamd, gekleed in een hemelsblauw shirt, vertelt ons over haar journalistieke achtergrond. We kunnen kiezen uit diverse soorten luxe papier en gekleurde pennen waar de gasten gretig gebruik van maken.
Het geheel vormt als het ware een plaatsvervangende huiskamer, een schijnbaar heilzaam en weldadig thuis dat echter het voorgoed verlorene dat men achter zich gelaten heeft en waarnaar men met oneindig, nooit meer te stelpen heimwee en diep, nooit meer te stillen verlangen uitziet, nooit en te nimmer kan vervangen.

De schrijfworkshop vormt slechts een druppel in de woelige, hoog oprijzende oceaan van het leed, als het ware een vodderig zakdoekje, en thuisgekomen, zal men onverminderd en indien mogelijk als nooit voorheen overspoeld worden door het onzegbare dat men niet meer heeft kunnen verwoorden omdat de woorden er niet waren, ontoereikend waren, armzalig waren, schamel en voorgoed onvoldoende, omdat de menselijke eenzaamheid die men bezwaarlijk onder ogen ziet en weigerachtig, waarvoor men steigert als een onwillig en opstandig circuspaard of als een hengst die de horde tijdens een concours hippique hardnekkig niet wil nemen.

Ik zocht naar de eikenboom maar kon haar niet meer vinden.....

Schrijver: I. Broeckx, 14 juni 2015


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.7 met 3 stemmen 67



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)