Op tijd gered?
Er zijn genoeg mensen die voor een dilemma staan.
Bijvoorbeeld om de stap te nemen om zelfmoord te plegen.
Ik praat er niet luchtig over, maar er zijn zóveel mensen geweest die het mij vertelden. 'Ik zie het niet meer zitten, dán maar een eind aan mijn leven maken..'.
Ik heb ze altijd serieus genomen, daar niet van, maar ik werd er wél mee opgezadeld en dan? Advies geven?
Meestal vroeg ik hen op wat voor manier ze het wilden doen. Pillen innemen, van de flat afspringen of misschien voor de trein springen..?
Het is dan ook vaak zo, dat ze het niet doen!
De ene dag zo vrolijk en een dag later weer depressief..
Er kwam ooit een meisje bij mij op bezoek dat het werkelijk overwoog en ik nam haar héél serieus. Hulpverlening ingeschakeld en ze heeft vaak gesprekken gehad, gelukkig!
Uiteindelijk waren ze 'uitgepraat' en haar leventje ging verder. Ze kreeg antidepressiva en ze knapte op.
Regelmatig hadden we nog contact en we maakten soms gekkigheid over haar 'wens' om uit het leven te stappen. Een vorm van cynisme, waar we toch wel om konden lachen..
Haar verleden was niet gemakkelijk geweest en we hebben het daar uitgebreid over gehad. Heel veel dingen konden we delen en dat bracht ons nader tot elkaar. We besloten om gezellige dingen met elkaar te doen, zoals samen koken, een keertje naar de bioscoop of gewoon op de bank hangen voor een leuke film, de ene keer bij mij thuis of bij haar.
We hadden vaak de slappe lach om de stomste dingen, lekker melig doen, ach ja..
Na elkaar een tijdje niet meer gezien te hebben, ging mijn mobieltje en ik nam op. Het was haar broer die mij vertelde, dat ze een zelfmoordpoging had gedaan..
Ze was op het spoor gaan liggen en haar onderbenen waren eraf, ze durfde de 'grote stap' nog niet te nemen. Ik direct naar het ziekenhuis om haar te bezoeken. Daar kreeg ik te horen, dat ze overleden was aan bloedvergiftiging.
Ze had nog een soort van 'reserve' willen hebben, blijkbaar.
Dit heb ik nooit kunnen verwerken, het is nog te vers..
Zie ook: http://youtu.be/4TrLaSifEUQ
Schrijver: Alida Booij, 4 februari 2015
Geplaatst in de categorie: afscheid
Blijf de opname de baas en verleen nog ontzettend veel hulp aan de vele zeer ernstig hulpbehoevenden. Je doet wat je kunt doen.
Mijn ervaring is dan ook dat in het weekend - als je de hulplijn belt - men alleen maar zegt: 'Gaat U maar rustig slapen'.
Conclusie: "Waar staan de ECHTE hulpverleners?". Ik ben zelf mantelverzorger en weet waar ik over praat.
Het enige wat ik te bieden heb is een arm om iemand heen slaan en luisteren. Plus dag en nacht voor diegene klaarstaan.
En me dan ook bewust zijn, dat ik mezelf niet vergeet.
Anders beland ikzelf in de psychiatrie!
Maar je hebt het goed weergegeven, hoor, bedankt!
Suïcidaliteit is een ernstig psychiatrisch probleem en dient dan ook door een psychiater behandeld te worden. Ze had natuurlijk opgenomen moeten worden, maar daarvoor zijn de signalen niet altijd even duidelijk. Ze heeft waarschijnlijk geen duidelijk inzicht in haar psychische stoornis gekregen, want depressiviteit is een symptoom. Er zijn veel kwakzalvers in de omloop binnen de psychische hulpverlening, maar godzijdank ook veel kundige psychiaters. De bezuinigingen op de psychische zorg maakt me bij zo'n schokkend bericht wederom des duivels!
Deze jongedame had wel degelijk gered kunnen worden, als er maar iemand was geweest, die haar naar betere hulpverleners had gestuurd. Een opname in een psychiatrisch ziekenhuis is vaak een hele stap, maar zo'n langdurige behandeling geeft veel meer kans op blijvend (!) herstel. Het inzicht weten te krijgen in de eigen psychiatrische stoornis is van levensbelang. Dit gaat het beste door groepstherapie en een gedreven psychiater. Deze jongedame is door ons in de steek gelaten en daardoor te geïsoleerd geraakt. Haar ziel deed zodanig pijn, dat zij er zelfs voor koos om door een trein kapot gemaakt te worden. Er zijn er die zo'n gruwelijk ongeluk overleven, maar zij helaas niet.
Vreselijk, wat een gemiste kans van de door dit huidige kabinet meer en meer uitgeklede psychiatrie!...