Alle inzendingen over afscheid

Omdat hij zo hield van bepaalde schilderijen gaf ik mijn oude, verlamde vader een kalender voor het volgende jaar. Deze sierde de muur van zijn ziekenkamer en spiegelde hem optimistisch een zee van tijd voor, terwijl de tijd die hij nog te leven had wellicht uitgedrukt kon worden in dagen, in uren, in minuten of in seconden. De lente, de bloei van…

Nog niet zo lang geleden ontmoette ik het echtpaar in het park. Hoewel senioren, leken zij toonbeelden van bloeiend leven en blakende gezondheid. Hij hield nauwlettend de hand aan de pols van haar persoonlijkheid en registreerde iedere ritseling en rimpeling van haar brein en de huiver van haar hart onder haar wisselvallige levensomstandigheden.…

Toen zij niet lang meer te leven scheen te hebben, bracht ik het schriftje voor haar mee dat zij mij eens gegeven had, een van de schamele bezittingen uit haar jeugd, waarop armoede en gebrek hun zware stempel gedrukt hadden. In de trotse letters van haar eigen handschrift stond in zwarte inkt geschreven op het etiket: "Herbarium van Mientje Hendrickx…

Een mondeling in memoriam Hij had haar een tijdlang zijn dichtmoeder genoemd, zij hem haar dichtzoon. Dat hij schreef, ontdekte ze bij toeval. Hij had op de universiteit een kerstverhaal van zijn hand op de balie gelegd. Ook zij griste het weg en sprak hem er na de feestdagen over aan. Hij vertelde dat hij ook als dichter actief aan het worden…

Daar moet het zich afgespeeld hebben; daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland Amerika Lijn verrijst; daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar na-oorlogse silhouet verkregen had, maar de St. Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoals altijd al. Toen, aan die Kade (het moet 1955 geweest…

Het is zondagmiddag en de regen kletterde tegen de ramen. ''Wat een naar weer hé, Janneke?'' ''We blijven lekker thuis, ouwe. Ik ga koffie zetten.'' Wout zette de radio aan, maar kon geen vrolijke muziek vinden. Alleen maar die rot herrie, vroeger was de radio veel leuker en gevarieerder. Zij kwam de kamer binnen met de koffie en twee tompoezen…

Mijn wandeling voerde me op die late oktoberdag door een stille wijk waar ik vele voetsporen heb liggen. Daar is de Mozartlaan, de Hoffmannlaan en ook de Chopinstraat en daar is het huis, nu bewoond door andere bewoners, waar we eens, lang geleden, afscheid namen van jou, mijn vriend, vóór je verre reis naar en verblijf gedurende lange jaren op het…

FB staat zo vol van de 'positiviteit', soms schijn positiviteit... schrijnend hoe velen zich verbergen achter de opgehangen beelden. Het is natuurlijk ook waar, dat ook dat deel een stuk reflecteert en deel uit maakt van ieders leven. DEEL of DEELTJE.....? En dan ga je leren lezen tussen de regels, ga je voelen achter de verhalen en doen vele profielen…

Nog een keer ben ik naar het flatje geweest; leegte en stilte; het hart en de ziel waren eruit gesneden als uit een nog levende vogel. De klokken tikten nog. De stoel stond er nog. Het hoedje hing nog aan de kapstok; het kolderieke, kokette hoedje dat ze welhaast bij wijze van "practical joke" placht te dragen; het hoedje van waaronder ze met alerte…

Eigenlijk was ze een vreemde voor mij, de vrouw die stervende was. Ik zat naast haar bed en door haar bewegende armen in het niets - alsof ze houvast zocht - bleef ik bij haar. Er kwam gerochel uit haar keel en ze probeerde te hoesten, maar het slijm kwam niet los. Ze had longontsteking. Soms lukte het mij om haar hand vast te houden en die te aaien…

Je kon er maandverband kopen en een stevige borstel om je badkamer schoon te schrobben en verf en lippenstift en op de glazen etagères waren allerlei frutsels en fratsels en beeldjes van onduidelijke kunstzinnige waarde en sieraden uitgestald. Kameraadschappelijk maar spottend noemden de eigenaar van de zaak en ikzelf elkaar "jongeheer" en "jongedame…

Haar laatste zus was overleden. Zelf sukkelde ze nu voort achter een rollator en ze had mij gevraagd de grafkrans van onschuldige roomwitte lelies en fris groen lover te inspecteren die ze besteld had en die inderdaad de kist bleek te sieren waar de familie en de vrienden eerbiedig omheen schuifelden ten teken van laatste afscheid.... In de kerk…

Als kunst iets echt vraagt is het ernst als je het mij vraagt. Dat viel vanavond weer op bij Marlene Dumas. Je moet jezelf hoogst serieus nemen voor gepassioneerde overgave. Er komt een moment dat de kunstenaar los komt. Van zijn voorgeschiedenis: leraren ouders opleiding technieken. Het gevoel van zelf kunstenaar zijn. Niet te kiezen. Om naartoe te…

Het klinkt als een cliché, de betrekkelijkheid van het leven. Maar in feite is het waar. Afgelopen zaterdag was ik nog bij een rouwdienst en het was behoorlijk druk. Sommigen snikten, anderen keken een beetje wezenloos rond. Ik kende de overledene niet zo goed, maar uit medeleven - samen met collega's - ben ik er naar toe gegaan. In 2009 zat ik in…

Atrix. De oplossing voor relifrusties met degeneratiekloven. Handen wassen in onschuld en het er vervolgens inwrijven.…

Ik zit op mijn meditatiebankje. Mijn hart huilt. Ik tel. Adem naar mijn buik. Twintig minuutjes zitten. Ik zal me snel als herboren voelen. Ik hoor de regen op het dakraam - Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville. Ik denk aan hem. Ibrahim. Ineens is hij daar. De vrolijke jongen met de dreadlocks. Hij zei het vaak – Il pleure dans mon…

Twee paaseitjes gaf je me mee, liefste, beste, op de lange weg die me wegvoerde van jou, steeds verder weg, op weg naar mijn eigen eindbestemming: twee paaseitjes; het ene had een gouden papiertje om zich heen en het andere een dieppaars. O, goden, die de wereld in de steek gelaten hebben, waar is troost? Hoeveel tranen moeten mijn ogen schoonspoelen…

Ome Harrie reed tot voorbij zijn tachtigste levensjaar nog auto. In zijn geval was dat een Fiat Panda. Geen grote, want dat was hij met zijn één meter zestig zelf ook niet en hij was alleen. De auto was net zo bejaard als hij. Hij wachtte na een bezoek ooit met vertrekken omdat het regende en zijn ruitenwissers het niet zo goed deden. Of wij wel wisten…

Tilburg schijnt te treuren. Een hemel vol regen regeert over de stad en zware wolken oefenen hun onbarmhartig regime uit. Aan de Bredaseweg houden stenen heiligen de wacht over het kerkhof. De omtrekken van mosgroene en grasgroene cipressen. linden en beuken vervagen tot vlekken in de schemerige atmosfeer als op een impressionistisch schilderij. De…

De rouwkaart viel plompverloren in de brievenbus, zoals een dakpan op je hoofd terecht kan komen of zoals een onweer plotseling krachtig en fel kan losbarsten. Op de kaart de familienaam, mijn familienaam die nu nog maar zelden voorkomt in onze contreien nadat de dood hierdoor zijn verwoestende spoor getrokken heeft. Aanvankelijk zouden we, mijn zus…

Alie, de vrouw van Gerrit, was al een week in Purmerend om haar alleenstaande zieke zuster te verzorgen. Hij moest zich dus alleen zien te redden. De erwtensoep die hij had gekookt was al mislukt. Ook was er geen brood meer in huis. Hij belde aan bij zijn buurvrouw Chantal. ''Dag buurman, is Alie nog steeds niet thuis?'' Hij zei: ''Ik denk…

Maandsluiting 1986: De jongste van de twee Jansens tekent met rode lippenstift vier sterren op mijn voorhoofd. Hij knipt een rood stuk plastic tot neusring. Er heeft salmiak ingezeten. Gekocht bij de melkboer waar we vaak snoep haalden. De ring zou een koe niet misstaan maar we hebben niets beters. Het hindert niet. Ik ben Vyvyan! Zelf hoeft hij…

Ze heeft me nog gezegd, kort vóór het einde, nadat ze een blik had geworpen op de wandklok, die daar ongetwijfeld tot op de dag van vandaag hangt en de seconden en minuten wegtikt: "Zeven uur, een mooie tijd" (We dronken samen een glas vruchtenbowl in dat sfeerloze, desolate "restaurant", in die gemeenschappelijke ruimte van het zorgcentrum).…

Je kon je lichaam niet liefhebben. Je kon niet houden van je zachte haar, van je witte, rechte tanden, van je nog mooie en florissante gezicht. Je vertrouwde je lichaam niet toe aan het lichaam van je geliefde of aan het warme, donzige, koesterende bed, maar aan de harde koude stenen toen je je had laten vallen vanaf de zeventiende verdieping. De stemmen…

Er stond een oudere man rechtop voor de linker koelkast. Ik wilde komende vanuit de salon naar die ernaast. Met mijn bakje. Blauw bakje met (kamer)nummer 21. In de nauwe corridor tussen keukenwerktafel en muur. Ik vroeg beleefd maar beslist duidelijk ’Kunt u even opzij meneer. Ik wil bij mijn gestoomde makreel.’ Vers van de vrijdagmarkt in ‘s Gravenzande…

Ik ging dus met mevrouw Amarante mee naar haar woning, de tiende verdieping in een flat met uitzicht op de Acropolis. De huiskamer was armoedig ingericht met versleten meubelen en gaten in het tapijt. Om op het balkon te komen moest ik door de slaapkamer. Het bed was niet opgemaakt en ik zag grote gele vlekken op het laken en op het nachtkastje stond…

Het lukt me niet meer om me op mijn verhalen te concentreren. Althans de onderwerpen waarover ik zou willen schrijven. De manier waarop ik de woorden aan elkaar zou willen rijgen. Onze voordeur staat open. Mijn gedachten worden met de wind meegezogen. Tegenover ons is het een af en aan en gaan en staan van vrachtauto’s en bouwlieden over de nieuw…

Ik ben er eindelijk uit, uit de bocht gevlogen doop ik mijn pen niet meer in vitriool. Achter laten, vermetelheid en schone schijn, de liefde en impuls, deinende duinen en praalziek poezenkind, de vierendelers en lieve mensen. Voorbij de benepenheid, het kleine eigen gelijk, de herrie van het voortdurend hameren. Ik stap uit. Punt.…

Didam, De Markthal, eind jaren negentig. Mijn broer, zijn maatje Martijn en ik helemaal vooraan bij een concert van The Scene. Ik zie in deze jaren ongelooflijk veel bands maar deze avond zal me voor altijd bijblijven. En dat komt niet alleen doordat ze nu eindelijk in levenden lijve voor me staan. Iedere keer wanneer ik een nieuwe cd van The Scene…

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde. Je was vijfenveertig. Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit, hoe zei je: "Je bent mijn kind". En ik was je kind, en ik ben nog steeds je oudste dochter…